Διπλός Πειρασμός

Κεφάλαιο 2

Δημήτρης

Όσα χρόνια κι αν είμαι στο Λονδίνο, δεν θα συνηθίσω ποτέ αυτόν τον μουντό καιρό! Έχω βαρεθεί να βρέχει ασταμάτητα! Μου λείπει ο ήλιος της Ελλάδας, οι άνθρωποι έξω καρδιά και η διάθεση για διασκέδαση παρά τα όσα συμβαίνουν. Βέβαια κι όταν ήμουν εκεί πάλι κλεισμένος σε ένα γραφείο ήμουν πάνω από τις δικογραφίες.

Η εργασιομανία ήταν για μένα η μόνη θεραπεία μετά τον ξαφνικό θάνατο των γονιών μου σε ένα τροχαίο. Μπορεί να ήμουν 26 χρονών τότε και να είχα μια στρωμένη ζωή, αλλά αυτό το γεγονός δεν θα μπορούσε να μην με στιγματίσει. Ξαφνικά βρέθηκα υπεύθυνος για τον αδερφό μου που ήταν μόλις 16 χρονών. Δεν ήμουν έτοιμος να γίνω κηδεμόνας του και αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Η απώλεια μας είχε τσακίσει και τους δυο κι ο καθένας την αντιμετώπιζε μόνος του, όπως μπορούσε, χωρίς σπουδαία αποτελέσματα.

Είχαμε φτάσει μέχρι στο σημείο να μην μιλιόμαστε, αφιέρωνα όλες τις ώρες μου στην δουλειά και έκανα τα πάντα για να τον βλέπω όσο λιγότερο γίνεται. Μου θύμιζε τόσο πολύ τον πατέρα μας που κάθε φορά που τον αντίκριζα σφιγγόταν η καρδιά μου. Μέχρι που στο τέλος μετακόμισα στην Αγγλία και χάσαμε κάθε επικοινωνία, ώσπου ήρθε αυτός εδώ πέρα και επιτέλους κάναμε μια συζήτηση εκ βαθέων. Ευτυχώς τώρα όλα είναι καλά και ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου. Αισθανόμουν τρομερές ενοχές που τον άφησα μόνο του να το παλέψει όλο αυτό. Ήμουν ένας δειλός που βιάστηκε να το βάλει στα πόδια μόλις του δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία και πάντα θα μετανιώνω για αυτό. Έφυγα πιστεύοντας ότι σε ένα νέο μέρος χωρίς αναμνήσεις θα μπορούσα να ξεκινήσω ξανά από την αρχή την ζωή μου, αλλά δεν σκέφτηκα ότι αυτές θα με κυνηγούν για πάντα όπου κι αν πάω.

Δεν υπολόγισα τους ανθρώπους που άφησα πίσω μου, γιατί με την φυγή μου δεν πλήγωσα μόνο τον Άλκη αλλά και την Ελπίδα. Ήμασταν μαζί από τα εικοσιτέσσερα μου και τα πρώτα δυο χρόνια της σχέσης μας ήταν τα καλύτερα της ζωής μου. Πρώτη φορά ήμουν τόσο ερωτευμένος και έκανα σχέδια για το μέλλον. Βέβαια όπως λέει και η λαϊκή ρύση, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει. Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση μου, όλα άλλαξαν. Έπεσα σε κατάθλιψη και δεν ήμουν ο ίδιος όπως πρώτα, παρόλα αυτά η Ελπίδα έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει και να με στηρίξει. Εγώ ήμουν αυτός που την έδιωχνα γιατί είχα ανάγκη να κλειστώ στον εαυτό μου. Και πάλι όμως αυτή με ανέχθηκε για άλλα δυο χρόνια, μέχρι που έφυγα βάζοντας έτσι τέλος σε μια σχέση που είχε τελματώσει. Νόμιζα ότι δεν θα πονούσα μ' αυτήν μου την απόφαση, μιας και είχαμε ήδη απομακρυνθεί, αλλά τελικά έκανα λάθος. Δεν υπήρχε μέρα που να μην την σκεφτώ, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα. Εγώ δεν μπορούσα να της δώσω την προσοχή που χρειαζόταν, μόνο απογοήτευση της χάριζα.