O Kolye

36

Kanepede oturmuş pencereden dışarıyı izliyodum. Telefonum çalmaya başlayınca elime alıp kimin aradığına baktım. Handenin numarasını görünce kapattım. Ama tekrar arayınca actım.

"Ne var?"

"Siz hande hanımın eşimisiniz?"

"Ev-hayır. Ne oldu?"

"Hande hanımı acile getirdik. Kendisi iki yerinden vurulmuş. Son aramalarda sizin numaranız vardı. Yakını olarak gelebilirmisiniz?"

"Hangi hastane?"

"*******"

"Peki geliyorum."

Deyip telefonu kapattım.

Ne yapıcam ben şimdi?

Diye düşünürken aklıma irem geldi. Hemen odadan çıkıp onun odasına gittim.
Kapıyı tıklatıp içeri girdim.

"Uyuyomusun?"

"Yok gel."

"Hande, vurulmuş. Benim gitmem doğru olmaz. Sen gidip bi baksan durumuna felan?"

"Ona nası bu kadar aşık oldun? Sana dediği şeylerden sonra bile...onu düşünmen tuhaf. Yani bunu bana yapsalar asla affetmem"

"Ben affetmedim. Ama yinede bi bakmak lazım. Gidicekmisin?"

"Tabii ki gidicem. Ne olursa olsun kardeşim o benim. Merak etme bişey olmaz ona."

"Nası bu kadar rahat olabiliyosun?"

"..."

"İrem sakın ben vurdurdum deme !"

"Evet ben yaptım. Çünkü artık kendine gelmesi gerekiyor ! Eğer böyle olmaya devam ederse daha çok insanın canını yakıcak ! Sen bize iyi insanların canının yakılmayacağını öğrettin fatih ! Abimiz oldun ! Şimdi sıra handede. Senden sonra kendini kaybetmiş. Gözü kararmış. Beni anlıyomusun? Ben onu öldürücek bişey yapmam. O benim kardeşim. Herşey onun iyiliği için."

"Ya ölürse?"

"Ben inanıyorum. Ona bişey olmaz."

"Umarım."

İremle konuştuktan sonra üzerini değiştirmesi icin odadan çıktım.

Bahçeye çıkıp derin bi nefes aldım.

Ne olursa olsun onun bu dünyada olmayacağını bilmek nefesimi kesiyodu. Şu an ona karşı ne hissettiğimi bile bilmiyodum. Ama canımın fazlasıyla yandığı kesin.

Tekrar içeri girdiğimde masanın üstünde fotoğrafları bulunca hepsini elime aldım.

(Hande...sofia)