O Kolye

43

"Evet burda ! Gördüm onu ! Fotoğraftakilerden daha güzeldi."

"Sen...yanlış görmüşsündür. Hadi gidelim."

"Baba...annem burda."

Nehir ısrar edince yanımdaki kapıdan içeri girdim. Ne olur ne olmaz? Fatihin aklına bi eserse heryere bakar.

Kapıyıda kitledikten sonra yanımdaki kanepeye oturup kafamı önüme eğdim.

Gözleri aynı ben.

Fatih hiç değişmemiş hâlâ aynı.

Sesi, kokusu, konuşması...

Gözümden bi damla akınca hemen sildim.

Kapının açılmaya çalıştığını görünce hemen ayağa kalktım.

"Bu oda boşmu?"

"Boş efendim."

Fatihin ve arkasından başka bi adamın sesini duyunca kapıya yaslandım.

Fatih

Garsondan boş cevabını almama rağmen biliyorum.

O içerde.

Hissediyorum.

Kapıya yaslanmış ne yapacağımı düşünürken nehir yanıma geldi.

"Annemi buldunmu baba?"

"Bulamadım kızım. Ama bulucam. Birlikte bulucaz."

Nehir pek teselli olmasada kafasını salladı.

Onu üzmekte canımı çok sıkıyor ama yapıcak başka hiç bir şeyim yok.

Handenin odadan çıkmayacağından emin olunca yerimde dikleşip nehirin elini tuttum ve ordan uzaklaştım.

Alıştım yokluğuna.

Şimdi çıkıp geldi.

Tekrar hayatıma giricek.

Ve ben korkuyorum.

Ona tekrar bağlanmaktan.

Tekrar mesleğim ve hande arasında bi seçim yapmaktan.

Adaletmi? Aşkmı?

Biri babamın bana bıraktığı miras.

Diğeri ise kalbimin bana bıraktığı miras.

Bir kere adaleti seçtim.

Peki ya ikincisi?

Bilmiyorum.

Artık düşünemiyorum.

Hande

Fatihin uzaklaştığından emin olunca odadan çıktım.

Otelin cıkış kapısına doğru giderken silah sesi duyunca silahımı belimden çıkardım.

Sesin geldiği yöne döndüğümde fatihin silahını bi adama doğrulttuğunu gördüm.

Ama ne konuştuklarını duymuyodum.

Fatihin hemen arkasında babası gibi göğsünü germiş, cesurca dikilen nehirimi görünce gülümsedim.

Ama adam silahını nehire doğrultunca iş değişti.

Fatih her ne kadar nehirin önüne geçsede, adam birini vurmakta niyetli gibiydi.

Hemen silahıma susturucu takıp adama doğrulttum.

Tam onun eli tetiğe gitmişken tetiği çekip kalbini nası deldiğimi izledim.