You Got Me[ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΆ ΑΡΓΕΣ ΑΝΑΝΕΩΣΕΙΣ]

Κεφάλαιο 11

Όταν ξύπνησα ο Ντέιβ δεν ηταν δίπλα μου και παρατήρησα ότι είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει έξω. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα προς την πόρτα, κοίταξα εξω και είδα τον Ντέιβ με τον Ρικ να μιλάνε καθησμένοι σε έναν καναπέ.
"Ντέιβ;;"τον φώναξα και γύρισε αμέσως.
"Ξύπνησες μωρό μου;"με πλησίασε.
"Όχι κοιμάμαι"τον ειρωνεύτηκα και μου χαμογέλασε.
"Χαίρομαι που βρήκες το κέφι σου"είπε και μου τσίμπησε το μάγουλο.
"Αουτς!"έκανα έναν δήθεν μορφασμό πόνου.
"Δεν ετοιμάζεσαι σιγά σιγά;; Αρμενική βίζητα κάναμε στο νοσοκομείο"μπήκε μαζί μου στο δωμάτιο.
"Πήρα εξιτήριο;; Και η Έμιλυ;; Εδώ θα την αφήσουμε;;"παραπονέθηκα.
"Η Έμιλυ θα βγει αύριο το μεσημέρι, μην ανησυχείς θα μείνει εδώ ο Ρικ"με καθησύχασε.
"Ωραία, οπότε μένει να αλλάξω και φεύγουμε;"ρώτησα και ένευσε θετικά.
Φόρεσα τα ρούχα που μου είχε φέρει ο Ντέιβ και βγήκα από το δωμάτιο πιάνοντας τα μαλλιά μου κοτσίδα. Πήγα κοντά στα δύο αγόρια και ο Ρικ με κοίταξε περίεργα.
"Έχω κάτι;"λέω κοιτώντας τον εαυτό μου.
"Πρέπει να πονάει αυτό εε;"με ρώτησε μα δεν κατάλαβα τι εννοούσε.
Πήγα μπροστά από ένα τζάμι και κοίταξα το πρόσωπό μου. Μια τεράστια μελανιά κάλυπτε το αριστερό μέρος του προσώπου μου,τοποθέτησα το χέρι μου στο πρόσωπό μου και την ακούμπησα με τα δάχτυλά μου. Έκλεισα τα μάτια μου και ένιωσα ξανά τον πόνο που προκάλεσε το χέρι εκείνου του άντρα που προσγειώθηκε με φόρα στο μάγουλό μου.

«Βούλωσέ το μωρή πουτάνα! Όλες έτσι κάνετε στην αρχή αλλά μετά σας αρέσει!»

Τα λόγια του έκαναν ηχώ μέσα στο μυαλό μου και γρήγορα τα μάτια μου βούρκωσαν. Όμως τα άνοιξα όσο μπορούσα για να μην κλάψω,δεν πρέπει να κλάψω, πρέπει να είμαι δυνατή.
"Μωρό μου αν θέλεις μπορώ να σου δώσω την ζακέτα μου,έχει κουκούλα και θα μπορείς να το κρυψ-"προσπάθησε να πει μα τον διέκοψα.
"Μην το πεις! Δεν πρόκειται να το κρύψω, δεν θέλω! Βίωσα μια αρκετά τραυματική εμπειρία, όμως καταφέρνω και το ξεπερνάω. Δεν χρειάζεται να το κρύψω αυτό!"είπα και σκούπησα ένα δάκρυ που μου είχε ξεφύγει, πήρα μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασα,"Πάμε;"γύρισα προς το μέρος του.
"Ναι πάμε"ο Ντέιβ μου χαμογέλασε και με έπιασε από το χέρι να φύγουμε.
Σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι του δεν βγάλαμε αχνά, απλά κοιτούσε μια τον δρόμο μια εμένα ενώ εγώ είχα στρέψει την προσοχή μου έξω από το παράθυρο. Φτάσαμε στο σπίτι του και καθήσαμε αγκαλιά στον καναπέ.
"Πρέπει να πάω στην πανεπιστημιούπολη να τους ενημερώσω για την κατάστασή μου και να δώσω το χαρτί για τις απουσίες"υπενθύμισα πιο πολύ στον εαυτό μου.
"Θες να σε πάω εγώ αύριο; Να έχει έρθει και η Έμιλυ να είστε μαζί στον κοιτώνα"πρότεινε.
"Αμε, δεν έχω πρόβλημα"ανασήκωσα τους ώμους,"Ντέιβ μουυυ...."είπα ναζιάρικα και γύρισα να το κοιτάξω.
"Ωχ,τι;;"πήρε τρομοκρατημένο ύφος.
"Πεινάω"του είπα και πήρα έκφραση γλυκούλας.
"Και τι τραβάει η όρεξή σας δεσποινής;;"είπε με ιπποτικό τόνο στην φωνη του.
"Μμμ θέλω.... Πίτσα! Με πολλά μανιτάρια και έξτρα τυρί!!"απάντησα ζωηρά.
"Εφτασεεεε...."πήρε τηλέφωνο και παρήγγειλε, λίγη ώρα μετά καθόμασταν στην κουζίνα και τρώγαμε ενώ παράλληλα συζητούσαμε διάφορα.
"Να σε ρωτήσω κάτι βρε μωρό μου;"είπε σε κάποια φάση κοιτώντας με απορημένος.
"Ναι τι;"λέω απλά.
"Χθές το βράδυ, να εσύ δεν....δεν είδες κάτι... Δηλαδή δεν αναγνώρισες κάποιο πρόσωπο, κάποια φωνή ίσως;;"με ρώτησε και το σώμα μου σφίχτηκε, κοίταξα το πάτωμα και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου.
"Ο-οχι,τίποτα. Ήταν σκοτάδι και....και όλα έγιναν τόσο μα τόσο γρήγορα που δε-δεν κατάλαβα για πότε βρισκόμουν ημίγυμνη στο σιντριβάνι"εξήγησα με όσο θάρρος είχα, βούρκωσα ξανά και αυτή τη φορά άφησα ελεύθερα τα δάκρυά μου.
"Συγνώμη, δεν ήθελα να σε κάνω να θυμηθείς"απολογήθηκε και με αγκάλιασε.
"Θέλω να κάνω μπάνιο"του είπα.
"Ναι πάμε πάνω να σου δώσω πετσέτα και ρούχα"απάντησε χωρίς να με ρωτήσει γιατί ήθελα να κάνω μπάνιο.