You Got Me[ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΆ ΑΡΓΕΣ ΑΝΑΝΕΩΣΕΙΣ]

Κεφάλαιο 17

Ανοιξα τα μάτια μου και το δυνατό λευκό φως από τις λάμπες φθορίου με ανάγκασε να τα ξανά κλείσω σφιχτά. Φώτα νοσοκομείου. Πώς θα ήταν δυνατόν να μην τα αναγνωρίσω έπητα από τις πολλαπλές επισκέψεις μου σε νοσοκομεία. Κοίταξα γύρω μου και ανακάλυψα πως δεν ήμουν μόνη, η μαμά μου βρισκόταν στον καναπέ του δωματίου διαβάζοντας ένα βιβλίο.
"Μαμά;"ψυθίρισα και με κοίταξε ανακουφισμένη.
"Επιτέλους αγάπη μου,ξύπνησες"είπε και με αγκάλιασε.
"Τι έγινε;"ρώτησα με βραχνή φωνή.
"Μωρό μου κοιμάσε δύο μέρες, βασικά λιποθύμισες. Ο γιατρός είπε ότι είσαι εξαντλημένη σωματικά και ψυχολογικά μετά από αυτό που έμαθες. Συγγνώμη γλυκιά μου δεν ήθελα να σε τρομάξω έτσι"εξήγησε και με έσφιξε ξανά στην αγκαλιά της.
"Δηλαδή, δηλαδή είναι αλήθεια;"ρώτησα και αμέσως δάκρυα μαζεύτηκαν στα μάτια μου.
"Ναι Ξένια μου, όμως δεν χρειάζεται να κλαις δεν λύνεις το πρόβλημα έτσι. Πρέπει να το δεις αλλιώς το θέμα. Δεν θα με κλαις από τώρα για επτά συνεχόμενους μήνες! Κοίτα να περάσεις καλά μαζί μου αυτό το χρόνο και άσε τα άσχημα να έρθουν στην ώρα τους. Με το να τα πατάτας για πάντα στην πρώτη δυσκολία το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεσαι αδύναμη. Κι εγώ δεν σε μεγάλωσα για να είσαι αδύναμη, οπότε μη με απογοητεύσεις κορίτσι μου. Εντάξει;"μιλούσε τόσο ήρεμα που με καθησύχασε αμέσως.
"Εντάξει μαμά"είπα και χαμογελώντας μου ξέφυγε κι ένα δάκρυ. Η μαμά μου πάντα ήξερε να με ηρεμεί, να ηρεμεί την ψυχή μου. Οταν μου μιλούσε τα λόγια της πάντα με άγγιζαν και με βοηθούσαν όχι μόνο εκείνη τη στιγμή, αλλά και σε όλη μου τη ζωή.
"Πάω να βγάλω το εξιτήριο σου,εσύ ετοιμάσου να φύγουμε. Σου έχω ρούχα στην τσάντα στον καναπέ"είπε και βγήκε έξω.
       Σηκώθηκα από το κρεβάτι και ένιωσα αμέσως να ζαλίζομαι και το κεφάλι μου πονούσε φριχτά. Φόρεσα τα ρούχα που μου είχε φέρει η μαμά μου και έπιασα τα μαλλιά μου κότσο, φόρεσα τα αθλητικά μου και μάζεψα τα πράγματά μας. Η μαμά μου ήρθε και φύγαμε από το νοσοκομείο. Οταν φτάσαμε σπίτι έκανα ένα ζεστό μπάνιο και έβαλα τις μπυτζάμες (έτσι τις λέω αν δεν σας αρέσει figt me) μου. Η μαμά αποφάσισε να δούμε μια ταινία και παραγγείλαμε πίτσα την οποία συνδιάσαμε με άφθονη ποσότητα κόκα κόλας. Οταν τελείωσε η ταινία ξεκίνησε αυτό που περίμενα με ανυπομονησία, η ανάκριση.
"Το αγόρι σου τι κάνει;"ξεκίνησε.
"Μαμά..."είπα απρόθυμη να απαντήσω.
"Χωρίσατε;"ρώτησε λυπημένα.
"Είναι μπερδεμένο, δεν χωρίσαμε ακριβώς. Αποφάσισα ότι δεν θέλω να έχω μια σχέση από απόσταση, απλά δεν τον έχω ενημερώσει ακόμα"είπα κοιτώντας το ποτήρι μου.
"Αγάπη μου αυτό που έκανες δεν είναι σωστό. Δεν σκέφτηκες ούτε για μια στιγμή πως θα νιώσει αυτό το παιδί όταν καταλάβει τι του κάνεις; Το να αγνοείς το πρόβλημα δεν βοηθά στην λύση του. Αν τον αγαπάς πραγματικά πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσεις. Κάλεσε τον να έρθει εδώ, να μείνει για λίγο μαζί μας αν μπορεί, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα"είπε και μου χάιδεψε το χέρι.
"Μαμά, δεν ξέρω αν θέλω να έρθει. Μου ήταν τόσο δύσκολο να τον αποχωριστώ μια φορά, δεν μπορώ να το κάνω και δεύτερη"απάντησα κοιτώντας την και δάκρυα απειλούσαν να τρέξουν από τα μάτια μου.
"Μωρό μου,όσο κλισέ κι αν ακουστεί, ακολούθησε την καρδιά σου αυτή τη φορά. Είναι σημαντικό να το κάνεις αυτό που και που. Τώρα πήγαινε να ξαπλώσεις, πρεπει να ξεκουραστείς"με φίλησε στο μέτωπο και με ένα 'καληνύχτα' πήγε η κάθε μια στο δωμάτιό της.

**********************
Γειά σαςςς

Συγγνώμη που το κεφάλαιο είναι τόσο μικρό, αλλά είμαι άρρωστη και δεν μπορω να γράψω πιο πολύ.😞
Ψηφίστε και σχολιάστε μου πως σας φαίνεται.

Φιλιααααααά😘

~❤~