Maanlicht

Hoofdstuk 20

‘Dus..’ Wolf onderbreekt mijn gedachten als ik mijn fiets in de voortuin parkeer. ‘Hmm-mm?’ Ik probeer zo onverschillig mogelijk te doen. Een schuivend geluid verteld me dat hij op zijn bed is neergeploft. ‘Ik vroeg me af.. Wil je het verklootte afspraakje overdoen?’ ‘Waarom zou ik?’ peinzend zak ik neer op mijn zadel. Ik bijt op mijn nagels. ‘Omdat het me spijt. Ik wil je beter leren kennen.’ Hij laat een korte stilte vallen en schraapt dan opnieuw zijn keel. ‘En niet zomaar als vrienden.’ Ik veer overeind. ‘Dus… je vraagt me –opnieuw- mee uit?’ mompel ik. Ik hoor hem een bevestigend geluidje maken en frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik ben net gedumpt, dat weet je hè?’ ‘Tuurlijk, dat heb je me zelf verteld, zo’n vier minuten geleden.’ Hij lacht om zijn eigen grap. ‘Ik vind het juist wel spannend, een date met een meisje die net is gedumpt.’ Wantrouwend blaas ik mijn adem uit. ‘Spannend? Daar is helemaal niks spannends aan, jongeman. Het is net zo saai als uitgaan met een onzichtbare badeend.’ Ik hoor hem grinniken. ‘Waar kwam dat nou weer vandaan?’ ‘Uit mijn.. perfect ontwikkelde brein.’ Goed. Die reactie gaf ik iets te snel waardoor het nogal ongeloofwaardig klonk. ‘Perfect? Ontwikkeld? Gaat het wel helemaal goed met jou?’ vraagt Wolf. ‘Als je zo doet ga ik niet met je mee hoor.’ Kaats ik dreigend terug. Hij houdt meteen zijn mond. Goed zo. ‘Maar goed, ik moet eten.’ Zeg ik, om het gesprek af te ronden. ‘Zo vroeg al?’ Wolf klinkt verbaasd. Ik kijk op mijn dunne polshorloge. Half 5. Oké. Íéts te vroeg. Andere smoes dan maar. ‘Ja, nee, klopt helemaal. Ik ga.. vermicelli koken. Een viergangen maaltijd.’ ‘Een viergangen maaltijd met vermicelli?’ Het ongeloof klinkt duidelijk in zijn stem. Ik produceer een vreemd geluid. Als hij naast me had gezeten weet ik zeker dat hij me héél raar had aangekeken –ik knor niet dagelijks als een verkouden varken, vandaar. ‘Ben je verkouden?’ Nouzeg. Hij zit gewoon geamuseerd gade te slaan over het feit dat  ik half stikte in mijn nies en in mijn antwoord op zijn vraag. ‘Dag Wolf.’ Hij snuift, maar ik hoor een zacht lachje. ‘Dag Luna.’

Als ik met veel moeite de voordeur heb geopend, sprint ik meteen naar boven. Ik negeer het kwade gezicht van mijn vader die bijna omver word gelopen en plof neer op mijn bed. Waarom ik ineens zo snel ben, weet ik niet. Ik heb nog steeds geen antwoord gegeven op Wolf, maar nu ik het zo bedenk, lijkt het me niet zo’n slecht idee om toe te stemmen in zijn idee over de ‘nieuwe date’. Als ik verkering kan krijgen–na een lange periode van dates-, wordt River vast en zeker jaloers. Ik wrijf net moordlustig in mijn handen als Jonas mijn kamer in komt slenteren. ‘Pardon?’ roep ik boos uit. Niemand betreed mijn kamer zomaar zonder toestemming. Snel steek ik mijn voeten uit zodat hij niet verder kan lopen. Jonas zakt in mijn bureaustoel en trekt zijn mond in een scheve glimlach. ‘Wat was jij aan het doen?’ vraagt hij terwijl hij naar de blocnote op mijn schoot wijst. Shit. Ik moffel de aantekeningen van mijn fantastische plan achter mijn rug en kijk hem smalend aan. ‘Oh, dat.’ Ik wuif hoofdschuddend naar het boekje. ‘Aantekeningen voor school.’ Als ik Pinoccio was geweest had ik vast en zeker zijn ogen uit gestoken met mijn neus, maar ik zie niks groeien als ik scheel kijk. Voor de zekerheid voel ik even aan mijn neus –waardoor ik een bevreemde blik van Jonas toegestuurd krijg- en zoals ik al dacht is hij niet gegroeid, gelukkig maar. Met een overdreven gebaar gooi ik mijn bruine krullen over mijn schouders. ‘Waarom doe je zo zenuwachtig?’ Jonas sabbelt op een knalgele pen die hij onder mijn rommel vandaan heeft geplukt. Hij kijkt met een schuin oog in mijn volgetekende agenda. ‘Ik doe helemáál niet zenuwachtig, integendeel zelfs.’ Mijn stem schiet omhoog bij het laatste woord. Ik wrijf even hardhandig over mijn hals. Waarom kan ik mijn stem niet eens een keertje normaal in bedwang houden? Jonas grinnikt en zet mijn radio aan. Meteen stroomt mijn kamer vol met muziek. ‘Moet ik nog steeds weg?’ vraag hij grijnzend. Ik aarzel even maar schud dan mijn hoofd. ‘Joon?’ vraag ik. Ik sla mijn armen over mijn opgetrokken knieën. Hij knikt en buigt zich naar voren. ‘Heb jij wel eens.. Dat je van iemand houd maar dat je domme dingen doet waardoor je het totaal verpest?’ Ik zie zijn brede grijns veranderen in een ernstige uitdrukking en hij staat meteen op. Voorzichtig zakt hij naast me op mijn bed. ‘Ja dat heb ik wel eens gehad.’ Hij slaat zijn armen om me heen en legt zijn hoofd op mijn kruin. Omdat hij veel groter en gespierder is dan mij, leun ik met een veilig gevoel tegen hem aan. Ik wieg mezelf zachtjes heen en weer op de maat van de muziek. ‘Wat doe je dan?’ vraag ik, bijna onhoorbaar. ‘Ik doe er dan alles aan dat ze ook van mij gaat houden.’ Zegt hij gesmoord in mijn haar. Jonas heeft al een paar keer een vriendin gehad, maar het heeft nooit langer geduurd dan een half jaar. Sinds een paar maanden heeft hij verkering met ene Emily. Ze heeft grijze ogen en een kortgeknipt héél lichtbruin kapsel. Het staat haar prachtig, en ik snapte meteen –toen hij haar voorstelde aan ons- waarom Jonas verliefd op haar werd. Ze heeft een geweldig karakter. Je zou haar eens moeten mee maken, ze heeft geweldige humor en ik heb nog nooit iemand gezien die zo lief was voor Jonas. Vandaar dat Jonas ook totaal in haar macht is. Ze zien elkaar niet héél vaak, omdat ze allebei al studeren. Emily moest naar het buitenland voor haar studie voor twee maanden, vandaar dat Jonas haar de afgelopen maand niet heeft gezien. Ik mocht mee toen we haar gingen uitzwaaien op het vliegveld. Nog nooit heb ik een verliefd stel zo erg in tranen gezien. Op dat moment moest ik zélf bijna huilen, zó erg voelde ik met ze mee. Gelukkig heb ik me in kunnen houden, het zou namelijk nogal vreemd staan als het zusje van je vriendje ook in tranen uitbarst. ‘Spreek je Emily veel?’ vraag ik zacht. Jonas trekt me nog steviger tegen zich aan. ‘Ze heeft het heel druk, maar elk moment wanneer het kan, belt ze me. We hebben gisternacht tot half vijf ’s nachts liggen Skypen.’ Ik glimlach. ‘Ze is anders hè?’ vraag ik hem. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Ze is anders dan al die andere meisjes. Je kijkt op een andere manier naar haar. Ben je er nog steeds heilig van overtuigd dat liefde maar voor even duurt?’ Ik voel dat hij zijn schouders ophaalt. ‘Ik weet het niet. Bij alle voorgaande meisjes probeerde ik iets te voelen, maar het kwam maar niet.  Toen ontmoette ik Emily in het café. Ze stond met haar vriendin te kletsen en telkens als zij iets vertelde, barstte haar vriendin in lachen uit. Bij haar speelde er telkens maar een lichte glimlach rond haar lippen. Ik luisterde met een half oor naar Adam, en probeerde wat van haar verhaal op te vangen. Toen begreep ik waarom haar vriendin zo hard moest lachen; ze was ontzettend grappig. Ik schoot in de lach en ze keken me verbaasd aan, Adam ook. Zo raakten we voorzichtig aan de praat en zaten we rond vier uur ’s nachts nog steeds te praten. Ik heb nog nooit zo gemakkelijk een gesprek kunnen houden met een meisje. Het bijzondere aan haar vond ik dat ze afstandelijk maar tegelijkertijd zo toegankelijk bleef. Ze liet totaal niet merken dat ze geïnteresseerd in me was, waardoor ik nog meer mijn best deed om haar hart te veroveren. Het heeft vijf weken geduurd voordat ik haar volledige aandacht kreeg en ik beetje voor beetje haar vertrouwen won. Ik was tot over mijn oren verliefd. ’S Nachts kwam ik niet in slaap, zó bang was ik dat ik het verknalde. Maar ik heb doorgezet, en kijk hoe verliefd ze nu op me is, en ik op haar ben.’ Aandachtig luister ik naar al zijn woorden. Nog nooit heb ik hem zo over iemand horen praten. Hij zegt haar naam alsof het te breekbaar is om uit te schreeuwen. Hij vertelt over haar karakter alsof hij nog nooit zo’n bijzonder persoon heeft ontmoet. En dat is ook zo. Het blijft een lange tijd stil. Ik leun tegen zijn borstkas, die regelmatig op en neer beweegt. Hij heeft zijn armen nog steeds om me heen gevouwen. Na een tijdje schraapt hij zijn keel. ‘Er zijn drie vrouwen waar ik ontzettend veel van hou. Emily, Mam en jij, Luna.’ Ik glimlach. ‘Ik hou ook van jou, Joon.’ Doorzetten. Dat moet ik dus. Doorzetten, dan kom ik er wel. Voorzichtig maak ik me los uit zijn greep. Ik doe mijn mond open om iets te zeggen wat de stilte opnieuw doorbreekt, maar Jonas is me voor. ‘Moet jij geen vermicelli maken?’ vraagt hij. Ik schiet overeind en kijk hem verbluft aan. ‘WAT!?’ gil ik. Hij grijnst. Zijn mondhoeken reiken bijna tot zijn oren. ‘Rustig maar zusje, ik was mijn jas aan het ophangen toen ik je buiten hoorde praten door je telefoon. Je praatte alsof je het tegen een dove had. Goede smoes trouwens.’ Hij steekt zijn duim op en ontwijkt het kussen die naar zijn hoofd vliegt. ‘Uit mijn kamer!’ gil ik lachend. Beschermend steekt hij zijn handen omhoog. ‘Ik ga al, ik ga al, rustig maar!’ Hij stuift mijn kamer uit. Ik draai de deur op slot en laat me achterover op mijn bed vallen. Dacht ik eindelijk een beetje een normaal gesprek met mijn broer te voeren, zegt hij dít. Typisch Jonas.

--------------------------------------------------------

Zoooo, dat zit er weer op voor vandaag. 

weeeer een stukje voor jullie! als dank voor alle lieve comments, votes enz.. :))))

Ik hoop dat jullie het leuk vinden! De deadline is niet gelukt voor één hoofdstuk, maar als ik het stukje 'even tussendoor...' meetel, hebben jullie het goed voor elkaar gekregen! Dan hebben jullie zelfs méér gevoted en gecommented! 

Ik ga weer door bij minstens 25 votes, en comments: 8. Comment hoeft niet persé heel lang te zijn, maar ik hoor gewoon zooo graag wat jullie ervan vinden. @jolientje: alweer ik ben zo blij met jou als lezeres. Je bent geweldig :) 

dus: vote en comment erop los!!! ^^

-xxx-