Maanlicht

Hoofdstuk 2

'River!' Skye laat spontaan haar fiets vallen en sprint naar hem toe. Zijn donkerblonde krullen, zijn groene ogen, zijn lieve grijze muts, alles aan hem heeft een magnetisch werkende kracht op mijn ogen. River ontvangt Skye met open armen. Hij geeft haar een kusje op haar voorhoofd en strijkt haar haar achter haar oren. Ik wend mijn blik af. Waarom zou ik dit willen zien? Ik haal diep adem. Dan loop ik snel langs de twee kleffe tortelduifjes. 'De bel gaat bijna' Ik mompel het haast onverstaanbaar maar het lijkt alsof River's aandacht meteen op mij is gevestigd. Even glimlacht hij naar me. Lichte kuiltjes sieren zijn wangen en mijn hart slaat een keer extra. Dan kijkt hij weer naar Skye, die me uit de diepe dromerige betovering haalt. Ik trek haar weg van haar vriendje en sleur haar mee door de mensenmassa op het schoolplein. 'Lu, doe eens normaal! Mijn fiets ligt daar nog en mijn vriendje staat daar nog.' De diepe bezorgde frons die ze met haar wenkbrauwen maakt brengt me terug bij de werkelijkheid. Ik laat haar abrupt los en staar naar de grond. 'Natuurlijk, sorry Skye.' Lachend tikt ze tegen mijn neus. 'Gekkie. Wacht je hier? Ik ben zo terug, even mijn fiets in de stalling zetten.' Vrolijk wurmt ze zich een uitgang door een groep zesdeklassers. Hoe kan iemand zo ongelofelijk optimistisch in het leven staan? Ik zucht en plof neer op een bankje. Het hout snijd in mijn kont en de kou dringt door tot in mijn broek maar ik blijf zo nonchalant mogelijk zitten als ik River mijn kant op zie komen. Hij blijft vlak voor mijn neus staan en stopt zijn handen in zijn donkerblauwe jas. 'Mag ik?' Vraagt hij terwijl hij zonder op antwoord te wachten naast me gaat zitten. Het is fijn dat we al sinds de kleuterklas beste vrienden zijn want dan is het niet zo ongemakkelijk als dat ik me voelde bij andere jongens die ik leuk heb gevonden. Ik betrap me er op dat ik opnieuw denk dat ik hem leuk vind terwijl ik eigenlijk plechtig had gezworen dat ik dat niet meer zou doen. 'Morgen afspreken?' Vraagt hij. Ik glimlach. 'Tuurlijk.' We hebben al een tijdje niet meer afgesproken sinds hij en Skye verkering hebben, maar we zijn nog steeds vrienden als Jip en Janneke dus waarom niet? Zachtjes trekt River aan een krul van mijn haar. Het veert terug tegen mijn voorhoofd. 'Ik hou van je haar' zegt hij. Het liefste had ik gewild dat het laatste woordje was weggelaten. Met één hand trekt River zijn muts wat verder over zijn oren. Dan aait hij met de vinger van zijn andere hand over mijn neus. 'De bel is gegaan, tot in de pauze, Lu.' Wat heeft iedereen toch met mijn neus vandaag? Ik voel het tintelen alsof er net heet water overheen is gegooid. 'Dag Riv, ik...' mijn hopeloze stem sterft weg in het geroezemoes van de leerlingen. Ik sta op en loop naar Skye. 'Hé Luna, gezellig met Riv gekletst?' Ik knik. 'Ja logisch toch, we zijn beste vrienden.' Het komt er kattiger uit dan dat ik bedoeld had. 'Sorry Skye' voeg ik er verontschuldigend aan toe. Skye haalt haar schouders op en slaat een arm om me heen. 'Beste vriendinnen worden niet boos om een klein zinnetje wat chagrijniger klinkt dan bedoeld. Natuurlijk weet ik dat jullie twee beste vrienden zijn! Jullie hebben al lang niet meer afgesproken, wanneer gaan jullie dat weer eens doen?' Ik hoor de jaloezie in haar stem maar ik weet dat ze het goed bedoeld. 'Morgen' antwoord ik terwijl ik haar een knuffel geef. 'Kom op, de tweede bel gaat al bijna.' Met onze armen in elkaar gehaakt lopen we de school binnen.

'Mirjam Water en Lucas Molenaar een negen, klasse.' Tergend langzaam kruipt de tijd voorbij, terwijl in de klas oersaaie cijfers van de nog saaiere spreekbeurten worden gegeven. 'Olaf Winkel en Jente Buis, een zesje' de snerpende stem van Mevrouw van Hoogten doet de haartjes op mijn armen overeind staan. Ik huiver en wacht op mijn naam. 'Luna De Witte en Skye Hoogland.' Zoals ik had verwacht werd onze spreekbeurt een ramp. Eerst begon Skye met de verkeerde zin waarna ze de slappe lach kreeg en mij aanstak, toen wilde ik verdergaan maar struikelde over een stoelpoot, vervolgens had ik een blauwe knie en vertelden we dat het erbij hoorde omdat onze spreekbeurt over het ziekenhuis ging. Toch blijkt het nader inzien allemaal toch wel goed te zijn gegaan want de lerares geeft ons een 7 omdat ze het zielig vind dat ik mezelf heb opgeofferd. 'High five!' Sist Skye. 'Het ging echt... Goed' zeg ik en Skye begint te lachen. 'Dames, klasse gedaan. Ronald Ruiter en Lydia Wolter, een 8'

'Hallo, ik ben Luna de Witte.' Mompel ik. De brede kalende man met de donkerharige krulsnor steekt zijn hand naar me uit. 'Rob Velthuizen, noem me maar gewoon Rob, of Robbie of.. Sorry. Welkom bij DRL.' Ik mag hem nu al. 'Dankjewel.'

Schaamrood klimt omhoog via mijn kaken. 'Geen dank. Loop je even met me mee?' Hij neemt me mee naar de keuken en legt me uit wat ik moet doen. Ik ben nog niet klaar voor "het echte werk" zegt hij, dus om te beginnen mag ik het eten opdienen. Nou, leuk. Aangestaard worden door mensen met hordes irritante zeurende kinderen. Ik trek mijn nette kleren aan in de wc en ga meteen aan de slag. 'Heeft u al een idee wat u wilt bestellen?' Vraag ik bij het eerste oude echtpaar. 'Ja.' Zegt de man nors. Hij knikt naar zijn vrouw om aan te geven dat zij eerst mag. Natuurlijk, dat was te verwachten: een echte gentlemen. Ik irriteer me nu al aan hem. Verveeld kijk ik de vrouw aan. 'Wat beveelt u me aan?' Vraagt ze na een paar lange saaie seconden. 'Ehm..' Stotter ik. 'Nou, ziet u, ik ben hier vandaag nieuw gekomen en...' 'Ga dan naar de keuken en vraag erom.' bijt de man me toe. Ik heb zin om al zijn rimpels van zijn hoofd te rukken maar ik hou me in. Ik knik beleefd en kijk naar de oude vrouw. Ze haalt haar schouders op en verontschuldigt zich zwijgend. 'Ik ben zo terug.' Als ik meerdere bestellingen heb opgenomen en gebracht is het tijd voor

pauze. Uitgeput plof ik neer op een houten stoel. Ik pak mijn lunchbox en wil net mijn tanden in het verse brood zetten als Rob eraan komt. 'Luna, sorry. Je moet even helpen in de keuken.' Ik kijk verlangend naar mijn brood en slik de brok ik mijn keel weg. 'Natuurlijk wil ik dat... Maar mag ik...' 'Wat fijn Luna! Ik verwacht je over een minuut in de keuken.' Met een brede grijns verdwijnt hij door de klapdeuren. Ik stop mijn lunchbox weer in mijn tas en klop mijn handen af aan mijn broek. Op naar de keuken.

De rode avondlucht trekt langzaam weg als de zon onder is. Gretig blijf ik kijken tot het laatste streepje aan de horizon verdwijnt. Dan sta ik op met het dikke boek die ik aan het lezen was onder mijn arm en loop naar de deur van mijn dakterras. Mijn ouders komen er al lang niet meer, dus ik heb er mijn eigen plekje van gemaakt. Mijn kamer grenst aan het dakterras. In de zomer lees ik hier de hele dag boeken, maak ik tekeningen en kijk ik naar de ondergaande zon, in de winter maak ik sneeuwpoppen en sneeuwengeltjes en blijf ik hier net zolang zitten tot er een laagje sneeuw op mijn capuchon en schouders ligt. Ik kijk een laatste keer om naar de parasol, de zitzakken, de loungebank met de kussens en het zachte rode kleed en dan loop ik door de openstaande deuren naar mijn rustige kamer. Het is de enige plek waar ik me fijn voel, want als ik beneden kom, krijg ik altijd boze blikken. Er staat een grote twijfelaar met een wit kanten sprei, een eikenhouten nachtkastje, een grote witte kledingkast, een bureau, een kast voor al mijn boeken en schoolspullen, er ligt een 'schapenvachtje' op de grond en overal hangen zwart-wit foto's die ik heb uitgeprint. Als kers op de taart heb ik een gloednieuwe tv van mijn o zo rijke ouders gekregen die nu tegenover mijn bed hangt. Ik knip al mijn lampjes aan en sluit de terrasdeuren. Zuchtend volgen de gordijnen en dan plof ik neer op bed. Gedoucht heb ik al, dus ik hoef alleen mijn pyjama aan te trekken. Als het eindelijk is gelukt kruip ik onder de dekens. Soms ben ik zo gelukkig dat ik dit allemaal heb, maar vaak schiet dan meteen de gedachte weer door mijn hoofd dat ik nog liever een minder groot en mooi huis heb en lieve ouders dan dit huis en strenge, stijve ouders. Mijn ogen vallen dicht. Niet piekeren, slapen.