Maanlicht

Hoofdstuk 26

Zodra de bel gaat grijp ik naar mijn tas. Eindelijk is de schooldag voorbij. Het had vijf minuten langer moeten duren, of ik was spontaan de klas uitgerend, zo weinig aandacht kon ik vandaag aan school geven. Ik volg met mijn ogen de leerlingen die langzaam het lokaal uitstromen. Nét als ik de anderen achterna wil lopen, zie ik dat Skye haar tas nog aan het inpakken is. 'Skye?' Mijn stem galmt door het lokaal en doet de leraar verstoord opkijken. Zijn ogen staan geïrriteerd. 'Zijn jullie klaar?' vraagt hij, terwijl hij naar de deur wijst. Ik knik richting Skye om aan te tonen dat ik op haar wacht. 'Ik ben klaar.' Mompelt Skye. Ze grist haar etui van de tafel en knikt vriendelijk naar de man achter het bureau. Wanneer we samen het lokaal uitlopen zucht ik. 'Eindelijk. Zo saai is een schooldag nog nooit geweest.' Skye laat een kort lachje horen en knikt, terwijl ze haar blauwe jas van de kapstok haalt en hem over haar truitje trekt. 'Kom je zo mee naar mijn huis, of eigenlijk; heb je zin in thee?' vraag ik. Skye kijkt me bedenkelijk aan en schudt dan haar hoofd. 'Ik heb wel zin in thee,' zegt ze, 'maar helaas heb ik de tijd er niet voor.' Haar slanke vingers verstevigen de greep om het handvat van haar tas en ze loopt voor me uit, richting de hoofduitgang. Peinzend volg ik haar. We hebben geen huiswerk, ze moet ook niet naar een sporttraining en als ze met een vriendin van school zou afspreken, had diegene op haar gewacht. 'Wat ga je doen? Is er iets?' vraag ik, de zware deur tegenhoudend met mijn hand. Skye heeft een koekje uit haar tas gehaald en trekt er de verpakking vanaf. 'Oh, niets bijzonders hoor. En nee, anders zou ik het je vertellen, toch?' Er klinkt twijfel door haar stem maar ik besluit er geen aandacht meer aan te schenken, het is vast niks. Ik maak een bevestigend geluidje en volg haar naar het fietsenhok. We trekken onze fietsen uit het fietsenrek, ontwijken een paar leerlingen die ons in de weg staan en rijden onze fiets naar buiten, waar de lucht grijs is. Abrupt staat Skye stil, ze hapt naar adem. 'Skye?' vraag ik, verbaasd door haar plotselinge beweging. Ik volg haar blik en zie hoe Wolf langs de fietsen manoeuvreert. Ik reageer geschokt, niet wetend wat ik moet doen omdat ik hem al lang niet meer heb gesproken. Op dat moment besef ik me hoe vreselijk ik me heb gedragen tegenover hem. Ik moet het hem vertellen, voordat iemand anders dat doet. Mijn mondhoeken krullen twijfelend omhoog, maar mijn glimlach is niet gemeend. Wolf lacht niet terug. Hij beent naar me toe en komt vlak voor mijn neus tot stilstand. Ik kan zijn hart horen kloppen en zie de lichte sproetjes op zijn neus, zijn blauwe ronde ogen, omringd door een donker randje. Ik zie de vorm van zijn roze lippen en zijn slanke neus, hoe een adertje op zijn slaap vervaarlijk klopt. 'Wolf..?' zeg ik, bang van zijn plotselinge verschijning. 'Het is over tussen ons.' Sist hij tegelijkertijd. 'Je hebt me bedrogen, pijn gedaan. Ik heb je alles gegeven wat je wilde. En wat doe jij?' Zijn mondhoek trilt. Ik bijt op de binnenkant van mijn lip, een ijzerachtige smaak verspreid zich in mijn mond, en vol afschuw knijp ik het handvat van mijn fiets. 'Je gebruikt me om een andere jongen terug te krijgen. Hoe dúrf je? Hoe kún je?' Ik laat mijn ogen over zijn gezicht glijden en probeer iets terug te zeggen. Ik wil hem gerust stellen, vertellen dat het me spijt en dat ik het hem zelf wilde vertellen, maar mijn keel is door en door droog. 'Hoe durf je iemand zó...-' Zegt hij, een octaaf hoger dan dat hij net nog deed, ik zie een traan in zijn ooghoek glinsteren. Hij herstelt zich door te slikken en hardhandig over zijn oogleden te wrijven om het huilen tegen te houden. '-zoveel pijn te doen?' Nu kan ik wel praten. Het lijkt alsof er een baksteen in mijn maag beland. 'Wolf, hoe.. Wie heeft... Ik wilde zelf..' Zijn ogen flitsen van mijn naar Skye, waar ze even blijven hangen. Dan kijkt hij me weer doordringend aan. Ik draai mijn hoofd naar mijn vriendin en wanneer ik haar in haar geschokte ogen kijk weet ik dat zij degene was die het heeft verteld. Mijn beste vriendin. 'Skye...?' vraag ik, trillerig en bevend. 'Heb jíj...?' Ik wacht niet op antwoord. Het lijkt alsof mijn keel wordt dichtgeknepen en alsof er duizenden vuisten in mijn maag slaan. 'Jezus, Wolf. Het spijt me zo. O god. Skye? Waarom.., waarom liet je het me niet zelf doen?' Ik voel woede opborrelen door Skye, maar tegelijkertijd neemt het schuldgevoel de macht over mijn lichaam. 'Ik ga. Het is over, Luna. Over en uit. Ik..' Ik weet wat hij wil zeggen, maar hij slikt het in. 'Zeg het.' Piep ik schor. Hij bedenkt zich geen moment. 'Ik haat je Luna. Ik haat je, vanuit het diepste van mijn hart.' Hij meent het. De woorden prikken als duizend naalden in mijn hart. Het breekt me hoeveel verdriet ik hem aandoe, en het breekt me nog meer dat ik het me nu pas besef. Ik ben een slecht mens, o god, wat ben ik slecht. Wolf draait zich om en loopt weg. Zijn schouders gebogen, zijn hand tegen zijn voorhoofd. Ik kan het niet goed zien, maar het is duidelijk dat hij hard huilt. Dan pas rollen de tranen over mijn wangen en kijk ik rechts van me, waar Skye bewegingsloos naar de grond staart. 'Hoe kun je dat...' ik huil te hard om boos te zijn op Skye. 'Hoe kun je dat doen?' Skye heft haar hoofd en onderdrukt een snik. 'Ik vond het te erg om aan te zien, Luna. Dat is het.' 'Godverdomme Skye!' Gil ik. 'Hoe kun je dat doen?' Een aantal jongens joelen enthousiast. Ruzie, dat is het enige waar ze aan denken. Ze willen ruzie zien, geschreeuw, gegil. 'Bitch-Fight!' gilt een meisje vanuit het fietsenhok. Skye en ik werpen een kwade blik op haar, maar gaan er niet verder op in. 'Luna, je hebt iets ongelofelijk verkeerd gedaan. Dat weet je zelf ook. Je hebt iemand zoveel pijn gedaan. Ik kon bijna zijn pijn vóélen.' 'Hoe..' zeg ik. Het enige wat ik wil weten, is waarom ze dat heeft gedaan. Er komen mensen om ons heen staan, maar het lijkt Skye niet te storen. 'Hoe kon jij dat Wolf aan doen, dat is een betere vraag aan jou.' Zegt ze snikkend. 'ik zag hoe die arme jongen zichzelf haast opvrat omdat jij zijn berichtjes negeerde. Ik wilde hem en jou helpen.' Boos draai ik me naar haar toe. 'Hélpen? Als dat je smoes is, kan je weggaan. Zoiets doe je niet. Je kon naar me toe komen en me advies geven, zeggen dat ik het zelf moest vertellen. Je bent mijn beste vriendin, toch?' Een meisje lacht hard achter haar. 'Niet meer.' Zegt Skye hardop. De mensen die om ons heen staan houden hun adem in, net als ik. Sommigen fluisteren, anderen staan met open mond toe te kijken. 'Wát?' Ik pak haar ruw bij haar arm. Skye haalt diep adem. 'Je bent een slet.' Zegt ze, terwijl ze me van zich afduwt. 'Een hele erge slet. Dat weet iedereen.' Het wordt doodstil om ons heen. En dan barst de hel los. Ik weet niet wat ik ineens doe, maar plotseling ligt Skye op de grond en zit ik vechtend op haar buik, terwijl ze me hardhandig in mijn maag stompt en met haar voeten van me af trapt. 'Zeg dat nog eens?!' Gil ik huilend. Ze duwt me ruw van zich af, en nu zijn de rollen omgedraaid. De menigte om ons heen probeert in te grijpen maar iedereen die dichtbij komt durft niet verder. Ik probeer haar van me af te duwen, wat redelijk lukt. 'Slet, slet, slet' Roept ze dreigend, haar stem heeft een scherpe rand gekregen. Ik krijg de kans haar helemaal weg te duwen en op te staan. Ze doet hetzelfde, maar met moeite kan ze overeind blijven staan door het plotseling opgehouden gevecht. We staan een aantal seconden stil voor elkaar. Mijn lip klopt, ik voel het bloed uit mijn neus stromen en het lijkt alsof mijn schouder is geraakt door een kogel. 'Weet je wat het is? Je bent gewoon jaloers omdat River jou dumpte en voor mij koos.' Snauw ik. Dat raakt haar, vol in haar hart. Ik had het niet moeten zeggen, besef ik me. Ondanks dat zij ook gemene dingen zei. Nee, ik had het niet moeten doen. Het enige wat ik daarna nog zie is haar gebalde vuist die in een enorme vaart op mijn gezicht afkomt. Daarna wordt alles zwart.

*

'Luna?' Een bekende stem zweeft door mijn hoofd, ketst door mijn schedel, maar dringt niet tot me door. Nu beginnen verschillende mensen te praten, door elkaar heen. 'Luna, word wakker!' 'Wat is er met haar?' 'Ze is er slecht aan toe.' 'Iemand, bel de dokter!' 'Het is beter om haar moeder te bellen.' 'River, blijf jij bij haar?' 'Waar is dat andere meisje?' 'Skye?' 'Ja, die. Waar is ze?' 'Geen idee, ze rende weg. Ik denk naar huis.' 'Lun... Ik wil je nog niet kwijt. Ik ben River, lieverd. Word alsjeblieft wakker.' Ik frons mijn wenkbrauwen. Skye? Wat is er met Skye? Waarom is ze weggerend? Wat is er gebeurd? '...ruzie met Wolf.' Hoor ik ineens. En dan, in één klap, weet ik het allemaal weer. Ik probeer mijn ogen te openen maar het licht is te fel. Moeizaam kreun ik, het gevoel komt weer terug in mijn lichaam en de koude scherpe stenen van het schoolplein steken in mijn rug. 'Ze wordt wakker. Geef me een jas voor haar benen.' Ik voel hoe er iets warms over mijn benen wordt gelegd. Voorzichtig word ik in een zittende houding geholpen, door twee vertrouwde handen. Een warme jas met een uiterst bekende geur wordt over mijn schouders gedrapeerd. 'Riv?' vraag ik zacht. Ik frons opnieuw en krijg nu met moeite één oog open, maar de andere gaat niet verder dan een spleetje van één millimeter, voor zover ik weet. Voorzichtig tast ik ernaar met mijn hand. 'Ah!' kreun ik. Het doet ontzettend pijn en is opgezwollen. Ook mijn neus doet pijn, er schieten steken door mijn schouder en mijn mond kan ik amper opentrekken. River drukt me meteen tegen zich aan. 'Luna. Ik ben zo blij dat je wakker bent.' Zegt hij. Voorzichtig drukt hij een kus op mijn wang, de enige plek die niet bont en blauw is geslagen. Ik voel hoe mijn buik zich samentrekt als ik denk aan de ruzie van net. 'Hoelang ben ik weg geweest?' vraag ik aan River. Hij denkt na, zijn ademhaling klinkt paniekerig. 'Ik weet het niet precies. Twee minuten, misschien drie. Ik hoorde een keiharde klap, vervolgens zag ik Skye wegrennen, dus ik wist dat er iets loos was. Jullie hadden ruzie, toch?' vraagt hij. Ik kijk om me heen en zie een aantal mensen die gehurkt bij me zijn komen zitten en bezorgd toekijken hoe River me ondersteund. De rest van de mensen die stonden te kijken zijn of al weg gegaan, of ze staan met groepjes bij elkaar, roddelend en fluisterend. 'Ik vertel het je zo.' Zeg ik, terwijl ik me aan River vastklamp. 'Ik ga opstaan.' Zeg ik. De mensen die zojuist nog om me heen zaten, deinzen een beetje naar achter om ruimte te maken. Één van de leerlingen helpt me, samen met River, met opstaan. 'Dankjewel.' Zeg ik gemeend. Ik voel me een beetje licht in mijn hoofd en merk nu dat mijn stuitje en mijn heup ook veel pijn doen. 'Ik breng je, Luna.' Zegt River. Hij tilt me op en helpt me achterop zijn fiets. Vervolgens stapt hij op en rijdt hij weg. Ik grijp hem stevig om zijn middel. 'Ik hou van je River.' Zeg ik. 'Ik ook van jou.' Zijn zachte stem is zó prachtig, zó mooi. Ik kijk naar zijn achterhoofd, de goudblonde krullen die op en neer deinzen als hij kracht zet met zijn voeten. En ik moet je wat vertellen. River, ik snap het als je niks meer met me wil.' River mindert vaart, hij blijft stil om aan te geven dat ik door moet gaan met vertellen. 'Ik heb Wolf gebruikt om jou terug te krijgen. Daarom was Skye boos op me. Daarom was Wolf boos op me. Daarom ben jij nu waarschijnlijk ook boos op me. En dat begrijp ik. Ik.. Ik heb me vreselijk gedragen. Sorry.' We zijn aangekomen bij het tuinhek van mijn huis en River helpt me van de fiets af. Hij zegt niks, het enige wat hij doet is naar de grond staren. Ik leun op mijn ene been om de pijn in mijn heup te verminderen. 'River..' Fluister ik. 'Weet je wat het is?Ik ben teleurgesteld in je, Luna. Dit had ik niet van je verwacht.' Met die woorden stapt hij op zijn fiets. Het galmt na in mijn hoofd. Zijn kille stem geeft me rillingen en ik voel een brok opkomen in mijn keel. Een krul springt voor mijn ogen als ik mijn hoofd buig en met lange uithalen begin te huilen. Ik heb het verpest, en niet zo'n beetje. Ik ben alles kwijt geraakt. De voordeur gaat open. Jonas komt naar buiten. 'Kom maar.' Hij vraagt me niks, helpt me alleen maar naar mijn kamer, waar hij mijn blauwe plekken en verwondingen schoonmaakt, mijn trillende handen verwarmd en me knuffelt tot ik ben gestopt met huilen. Daarna wacht hij tot ik me heb gedoucht en brengt hij me wat thee als ik in bed lig. Alles doet pijn. Mijn hele lichaam. Maar de ergste pijn is de pijn van mijn gebroken hart.

(--------------------)

Hallooo iedereen,

*tromgeroffel*

Ik heb een extra lang hoofdstuk geschreven omdat jullie zo lang moesten wachten. Denken jullie dat jullie de 30 votes halen en minstens 8 comments?

Het zou me heel blij maken, en... dan ga ik door met verderschrijven!

Zonder jullie was ik nergens, ik hou van jullie lezers❤️

-xxx-