Opowieść ta opowiada o pewnej zakochanej dziewczynie. Czyli Marinette. Niestety Marinette ma powodzenie u Adriena jako biedronka.Czasami odwiedza go nocą. Ale pewnego razu zapomina że jest w stroju biedronki. Adrien śmieje się z niej że świetnie żar...
-Marinette! Wstawaj! -Yhy...Za 5 minut... -Marinette! -No dobra...już wstaje...-Wzięłam do ręki telefon.-7.45!! Tikki mogłaś powiedzieć! -Budzę cię od 30 minut...-Szybko podbiegłam do szafy, ubrałam to co zwykle. Następnie poszłam do łazienki. Związałam włosy w dwie kitki i zbiegłam na dół. Schowałam 2 ciastka i rogale do plecaka po czym wybiegłam z domu.
-Marinette. Alya gdzie jest Marinette? -Ja nie wiem, powinna zaraz się zjawić. -Przepraszam za spóźnienie! -Marinette! To twoje 9 spóźnienie w tym miesiącu. -J-ja bardzo przepraszam, ale... Mój kot dostał gorączki i... Musiałam biec po lekarstwa... -Oh...No dobrze siadaj już. -To ty masz kota? -Alya później ci powiem... -Dziewczyno spokojnie przecież wiem że zaspałaś-zaśmiała się Alya. -Tak, masz racje... -Dziewczyny! -Przepraszamy-powiedziałyśmy jednocześnie.Lekcja minęła spokojnie. Zanim się zorientowałam zadzwonił dzwonek.
-Marinette! Teraz masz szansę idź! -A-ale gdzie? -No do Adriena! -Ale co mam mu powiedzieć? Hej Adrien! Co u ciebie? U mnie dobrze tylko zawsze się jąkam ,pójdziemy dziś do kina? -No to też możesz mu powiedzieć - W tym momencie Alya mnie popchnęła. Wpadłam prosto na Adriena upuszczając swój plecak i rozsypując książki. -Przepraszam... -Nic się nie stało Marinette. Wszystko w porządku? -Myśle że tak...-schyliłam się by pozbierać książki. -Pomóc ci? -J-jak chcesz...-Po chwili razem zbieraliśmy rozsypane książki. Nagle Adrien zobaczył otworzony szkicownik. Akurat na stronie gdzie namalowałam go w czarno białej bluzie z trzema paskami z przodu.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-To ja?-Zapytał. Nie wiedziałam co powiedzieć... -Yyyy... -Ładnie mnie namalowałaś... -Dzięki...Ja tylko n-no... Chciałam zobaczyć jak byś wyglądał w bluzie i... -Marinette nie musisz się tłumaczyć. Przyznam że w tej bluzie wyglądam całkiem nie źle.-Uśmiechnęłam się. -A kogo tu moje oczy widzą?! Marinette Dupain-Cheng. Biedna sierota upuściła książki i błaga o pomoc tych lepszych. Adrien! Zostaw ją! Niech sama sobie to zbiera! -Chloe nic tu po tobie... -Adrieński! Co to za odzywki?! Idziesz i już! -Chloe przestań mi rozkazywać! -Pff... Choć Sabrina bo tracimy czas na te sieroty...-Chloe i Sabrina odeszły, ale Adrien patrzył na nie smutnie. -Mari powiedz. Czemu Chloe się tak zmieniła? -Nie rozumiem-Wstałam podnosząc plecak, po chwili Adrien też wstał. -Jak chodziłem z nią do przedszkola była inna... Radosna, pomocna. Zawarliśmy wieczną przyjaźń. Ale gdy jej matka zniknęła Chloe zaczęła wyśmiewać się z innych. Tydzień później zniknęła moja matka. Zawsze nosiła broszkę kwiata z perłą. A czasami też brożkę pawia. Jak moja mama zniknęła taką samą broszkę nosiła Chloe. Zapytałem się jej czy tego nie ukradła ,ale ona zerwała ze mną przyjaźń. Nie odzywała się... A dziś? Jest taka sama tylko gorsza...Zastanawiam się co ją tak zmieniło... -A może to odejście jej matki? -Może-Nagle zadzwonił dzwonek. Podążyliśmy do klasy.Przec całą lekcje patrzyłam na Adriena. Był smutny... Musiałam jakoś go rozweselić...
