Dubai'li Aşklar-Fürade(ARA VERİLDİ)

-7-Umman'a yolculuk

Dargında kırgındı Burcu, hayatından çalınan yıllara.Soğuk bakışlarını yönlendirdi yıllar sonra karşısına bir yabancı gibi çıkan adama.Hiçbir şey söylemedi ,adam da konuşmadı.Sadece iki yabancı gibi baktılar birbirlerine. Burcu'nun duyguları, buluta küsen yağmur gibiydi.Biraz kardelenin yanlızlığı vardı.Biraz da Cilo dağlarındaki ağlayan lalenin gözyaşları.Odada keskin sessizlik hakimken çevresindeki insanlara kaydırdı bakışlarını.Umut, Erim bey ve Umut'un annesi... Emine teyze ve Aslı'yı da çağırmak istese de böyle bir işe alel acele girişmesine izin vermeyeceğini bildiği için haber vermemişti.Umut'un annesine baktı Burcu.Yüzünde yapmacık bir üzüntü vardı.Bu kadından hiç mi hiç haz etmemişti.Herkes odadan teker teker çıkarken adamla yanlız kaldılar.Baba diyemiyordu.Baba demek için yanında olması, koruması, kollaması lazımdı.Peki o ne yapmıştı?Gelmemişti, aramamıştı, sormamıştı...

"Kızım."dedi adam tekrardan bakışlarını kaçırıp.

Burcu oturduğu koltuktan hızla kalkıp nişan kıyafetinin eteklerini ellerinde sıkarak bağırmaya başladı.
"Ne kızımı ya! Ne kızımı? Şimdi mi geldim aklına?Neden döndün? Allah kahretmesin ne var ne istiyorsunuz hayatımdan.!"

"Lütfen dinle"Dedi adam yalvarır gibi kısık çıkan bir sesle.

"..."cevap vermediğinde adam tekrar konuştu.

"Lütfen."

Koltuğa tekrar oturarak konuşmasını bekledi Burcu.

"O zamanlar daha yirmi yaşındaydım.Annen çok güzeldi,sadece bir hataydı.Hamile olduğunu söylediğinde para verip gönderdim ailem kabul etmezdi çünkü.Ben aldırdığını zannediyordum..."dedi sesi kısılırken.

"Hataydı..."Sinirle kahkaha atıp konuşmaya devam etti Burcu."Hataydı...Defol!DEFOL BURDAN."dedi sayıklar gibi bağırarak.

"Kızım..."

"Bana sakın kızım deme! Biliyor musun? Sen kızın olduğunu öğrendiğin için gelmemişsin buraya.Sen vicdanını rahatlatmak için gelmişsin.Ama ben buna izin vermem! Hani bir hataydım ya(!) Hani hiç umursamadın ya ,annemi bir orospu gibi kapıya koyarken. Ben de umursamıyorum.O vicdanını rahatlatacak son kişi bile değilim ben.YAPMAM."

"Kızım affet."

"Hâla hangi yüzle affet diyorsun sen be!Yıllar oldu, ben hergün hayatıma küfrederken sen gülüyordun.Yetimhaneye verecekleri zaman ben ailem sandığım o insanların ayaklarına kapanıp 'bırakmayın' diye yalvarırken sen yoktun.Dövdüklerinde, okuldan aldıklarında benim ,hayatımın içine ettiklerinde de sen yoktum.Şimdi hangi hakla vicdanını rahatlamı istiyorsun."

"Affet."

"DEFOL!BENİM SENİN GİBİ BİR BABAM YOK."
Adam arkasına bile bakmadan hızla kapıyı çarpıp çıkarken, hıçkırıklarını serbest bırakıp koltuğa bıraktı kendini.Elbisenin izin verdiğince ayaklarını kendine çekip başını dizlerine koyup ağlamaya devam etti.Elinde avucunda bir şey kalmamıştı dertlerinden başka.Karanlığın içinde bir ışık arıyordu.Sahi hiç mi ışık yoktu?Kapı açılıp kapandığında içeride dolanan adım sesleri yanı başında durdu.Başını kaldırıp güçsüzce baktı gelenin kim olduğuna.Umut'un annesiydi.Yüzündeki sevimsiz gülümsemeyle kulağına hafiften eğilerek.
"Yazık küçük kız ağlıyor mu(!)"

"Ne istiyorsunuz."

Bir anda yüzündeki gülümsemeyi silip bakışlarına nefreti yerleştirdi.İyi de ne yapmıştı ki Burcu bu kadına?

"Oğlumdan uzak duracaksın.Yoksa olacaklardan ben sorumlu değilim."

"Ne demek istiyorsunuz?"

"Bu nişanı bir şekilde atacaksın.Oğlumla evlenirsen hayatını zindan ederim.Babanın bunca yıl sonra çıkıp gelmesinden anlayacağın üzere."dedi yüzündeki yalancı gülümsemeyi genişletip.