Yaşıyorum..

...

Onu hatırlamaya başladığımda , elim istemsizce omuzuma gitmişti. Bana keskin bir bıçakla bıraktığı o acı verici olan hatıraya.. Yaşlarla dolu gözlerim , onu hala unutamayıp hatıralarla yaşatan yüreğim adeta ruhumla çelişki içerisinde. Yanlız, kimsesiz bir adam ve delirmek üzere ya da çoktan delirmiş bir kadın. Ne kadar harika bir çiftiz değil mi ?..
Kimsesizlğimizi birbirimizde unutmuştuk. Ölüm makinesine dönüşmüş o adamın bende bu bıçaktan çok bedenimde değil , kalbimde bıraktığı yaralardı en derin olan. Belkide beni bulmasını istiyorum , yeniden bir arada olup beni öldürmesini. Ne kadar aptalca bir istek.
"İstediğin senin istemen dışındada gelişicek bir olay Great merak etme" seslerim her zamanki gibi burda olduğunu beni yanlız bırakmadıklarını belli etmişti. "Kimin umrunda bende pek normal değilim, bir gün herkez ölücek en sevilenler bile.. Benimde ölümüm onun elinden olsun istiyorum." Elimden kalemi bir kenera bırakıp mutfağa gittim. Artık ilaçlarımı kullanmanın zamanı gelmişti, daha fazla bu seslere karşılık verirsem dahada delireceğimi hissediyordum. En yakın zamanda tedaviye yeniden başlayıp karşısına çıkıcaktım.. O beni bulmadan ben onu bulmalıyımdım.