Yaşıyorum..

...

Saçlarıma öylesine bir at kuyruğu yapıp dışarı çıkmak için hazırlanmaya başladım. Hava sıcak ve istemediğim kadarda güneşliydi, etraftaki çocukların sesi adeta yaşam belirtisiydi. O kadar uzun zamandan beri belkide dışarı ilk defa çıkışımdı, herşey çok farklıydı. Benim içimde yarattığım o dünyada daha aydınlıktı, buna alışmam zor olucaktı. Herşeye en baştan başlamak, hiçbirşey olmamış ve normal bir insan gibi yaşamak.. İnsanların bana bakarkenki yüzlerini artık umursamıyorduö buna alışmıştım. Bir gün onlarda bana alışıcaktı , onlar beni kabullenmesede belkide şuan bile ettafta olmam sadece aralarında fısıldaşmadan ibaret.
Alışveriş yapmaya başladığımda, artık normale azda olsa döndüğümü hissetmiştim nedense. Seslerimin beni yanlız bırakması alışılmış dışıydı son günlerde, aniden belirmeleri beni ürkütüyordu , eskisinden daha fazla. Onlarda bir gün beni onun bıraktığı gibi bırakıp gidiceklerdi. Belkide şuan sadece seslerim sayesinde hayattaydım. Aynı zamamdada onşar sayesinde yaşarken ölüyordum. Belkide onlar olmadan yaşamak daha kolay olurdu.. Rahatsız edilmeden, hakaretsiz, her zaman tetikte nerden çıkıcaklar demeden bir hayat..