Yaşıyorum..

...

O çığlığı hatırlamak o kadar kolay ki..
  Yıllar boyunca defalarca düşündüm onu. Korkulu çığlıklar. Şok sırasında atılan çığlıklar olur. Kaygı, gelirim, hatta çağresizlik yansıtan çığlıklar olur. Bu çığlık bütün bunların bir araya toplayıp , akıl hastanesinin yüm dehşetiyle katmerlenerek öylesine umutsuzca ve ürkütücü bir şeye dönüşmüştü ki, mantığın da tesellinin de ötesindeydi artık. Çocuğuna yaklaşan tehlikeyi gören annenin çığlığı. Yarasını görüp ölümcül anlayan askerin çığlığı. Ancak en ender ve en korkunç anlarda kendini gösteren, zamanın ötesinden gelen , hayvanca bir şey. Sanki her şeyin merkezine oturmuş olan öğe, apansız kaybolmuştu ve buna katlanmak mümkün değildi.
  O çığlığı kimin attığını hiç öğrenemedim,ama duyan herkesin içine işledi, üstünden ne kadar zaman geçerse geçsin çıkmadı da..