Korkuyordum bir adım kadar yakınımda olan şeye bakmak istemiyordum. Kendimi zorlayarak kafamı ileri doğru uzatarak baktım.
Koca kara hademe ile kardeşi hastaların arkasından tutturdukları koşuyu bıraktılar. Küçük kara hademe sessizce "Tanrı belasını versin , belasını..." dedi, ama başka hiçbir şey söylemedi. Koca kara yüzünü duvara döndü.
Grileşmiş, eski püskü bir çarşafı bükerek yapılmış: ikinci kata çıkan merdivenin demir korkuluğuna asılmış bir ilmekte, Kleo sallanıyordu..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaşıyorum..
General FictionKaranlığın ortasında nerde olduğumu bilmeden önümü bile göremeden koşuyorum belkide ölüme gidiyorum .. korkuyorum. Soğuk sislerle kaplı bir ormandayım buraya nasıl geldim bilmiyorum. Eve gitmek istiyorum,benim için hiç önemi olmayan evime.. Sırtımda...
