Summer nights

Hoofdstuk 8-Wacht, wat?!

Julie zit huilend op de grond inmiddels. Heel hard huilend. Ik trek haar aan haar arm overeind. 'Luister Julie, kom op we gaan die handdoeken neer leggen, stop met huilen en we houden onze mond hierover tegen de rest begrepen?! Julie knikt en veegt de tranen van haar gezicht. Ze perst er met moeite een klein glimlachje uit terwijl ze me aan kijkt. We lopen het pad richting het strand in. Julie kijkt me even aan en zegt dan: 'Kunnen we niet overnieuw beginnen? Niet als koppel natuurlijk maar ik ben veranderd. Echt waar, je hebt het zelf gezegd, het tegenovergestelde. Kunnen we niet gewoon als vrienden met elkaar om gaan?' 'Je hebt geen idee hoeveel pijn jij mij hebt gedaan Julie. Heb je daar nooit aan gedacht terwijl je seks had met die 8 anderen?' Julie kijkt naar beneden en begint weer te snikken. 'Dat deed ik niet omdat ik het wilde' zegt ze heel zacht. 'Wacbt, Wat? Hoe bedoel je?' Vraag ik verbaasd en een beetje bang omdat ik haar net had uitgescholden. 'Ik werd mishandeld thuis door mijn vader, hij was zoals je weet drank verslaafd en was ontslagen. Toen ik eenmaal "mooi" was zag mijn  vader wel wat in. Hij zou mij niet meer slaan of wat dan ook als ik seks zou hebben met wat zonen van zijn maten voor €65 per keer. Ik weigerde, voor jou.' Het is of iemand mijn keel dicht knijpt. 'Mijn vader werd toen zo boos dat hij me sloeg met de stofzuiger slang op mijn rug tot het bloedde van de zweepslagen. Toen trapte hij me de kelder in en daar heb ik de hele nacht gezeten. Hij zou me er laten zitten tot ik zei dat ik het zou doen. In de ochtend had ik zo ondragelijk veel pijn dat ik medicijnen nodig had. Ik heb toen maar ingestemd omdat de wonden anders zouden gaan ontsteken en daar zou ik uiteindelijk aan kunnen sterven.' 'Waarom heb je me dit nooit verteld?' Vraag ik met een brok in mijn keel. 'Omdat het niet mocht van mijn vader. Ik ben bij hem weggegaan en heb het hem zelf uit laten zoeken. Nu durf ik het je te vertellen.' Ik knik. 'Julie sorry maar je moet begrijpen dat het een beetje raar over komt dat je dit pas na 2 jaar verteld.' Julie knikt, laat me stoppen met lopen en trekt haar shirt omhoog waardoor haar rug te zien is. Er zitten 2 littekens op. 'Het spijt me zo' zegt ze snikkend terwijl ze zich omdraait en haar shirt weer laat zakken. 'Ik snap het. Het spijt mij ook dat ik net zo tegen je tekeer ging.' 'Ik had het min of meer verdiend' 'Dat is niet helemaal waaf Julie!' Ze glimlacht even flauwtjes. 'Ik vergeef je' zeg ik dan. 'Meen je dat?!' Zegt ze terwijl ze verrast op kijkt. Ik knik: 'zeker weten. Je kon hier ook niks aan doen. Het was je vader, dat is de persoon die ik moet verafschuwen, niet jij.' Julid glimlacht even en vliegt me dan om de hals. Ik knuffel haar terug, het voelt zo vertrouwd, ze ruikt nog steeds het zelfde, ze voelt nog steeds hefzelfde, dat lieve meisje zit hier nog ergens in voel ik. 'Dylan? Zo is t wek goed hoor.'
Nu merk ik pas dat we nog steeds in onze omhelzing staan. 'Oh haha ja sorry' lach ik akward. Julie moet ook lachen. Ik zet mijn zonnebril weer en terwijl we het strand op lopen zeg ik: 'kom op, we moeten handdoeken neer leggen!'