Summer nights

Hoofdstuk 12- 16 en un halufff!

'Gaat het wel?!' Vraagt Julie geschrokken. 'Tuurlijk waarom zou het niet gaan?' Vraag ik met een loome grijns. Ze kijkt naar mijn been, ik doe het zelfde. 'Oh ja' lach ik. Langzaam kom ik overeind. Julie pakt me bij mijn armen en helpt me. Als ik sta trek ik vlug de zwemshort over mijn boxer. 'Wat heb je gedaan?' Vraagt Julie vriendelijk. 'Nou kijk ik  zette de tent, AUWW, Op en deed mn broek ui,  Auwwww, en toen lag mijn zwemshkrt nog daaaaauw, daar. Dus ik sprintte en ik viel AUWWW, En nu is t dit. 'Waarom in godsnaam schreeuw je de hele tijd auw?! Vraagt Julie. 'Omdat een of andere boze tovenaar door het pad aan komt lopen om mij te doden met zijn toverstok, MIJN SCHEEN AUWWA BEEN LIGT OPEN IDIOOT' Julie lijkt te schrikken van mijn uitval. 'Wil je Een pijnstiller? Ik heb een doosje morfine pillen in mijn tas. Van de dokter.' Ik knik. Julie loopt de tent in en komt terug met een bekertje water en twee pillen op haar hand. Gretig graai ik de pillen uit haar hand en slik ze in een keer door met behulp van het glas water. Direct voel ik de verdovende werking van de medicijnen. 'Eigenlijk was een van de pillen om in je zak te stoppen voor later. Je mag maar een half per keer' lacht Julie flauwtjes. 'Wat? Had he dat niet kunnen zeggen voordat ik de pillen uit je handen wegtrok?!' 'Je zegt het precies goed: weg trok. Ik kreeg niet eens de kans! Je word zo stoned als een garnaal.' Ik begin te lachen: een garnaal! HAHAHAHAHAHAHAH, GARNALEN ZIJN ROZE, HAHAHAHAHAH' 'Ja dus?' Vraagt Julie met een frons op haar voorhoofd. 'ROZE IS VOOR MEISJES!' Lach ik als een 6 jarig kind. Nu begint Julie ook te lachen. 'Kleuter!' Zegt ze als ze is uitgelachen. 'Kleuter?' Vraag ik: 'Waar?' Nu begint Julie nog harder te lachen. 'Ik bedoelde jou, dat jij den kleuter was!' 'Ik ben geen kleuter, ik ben al oud hoor!' 'Jaja je bent 16 maar je snapt het niet' 'Ik ben 16 en un Hallufff' onderbreek ik haar. 'Wat jij wilt' lacht Julie. Ze verdwijnt in de tent en komt terug met een witte trommel: 'Is dat je broodtrommel?' Vraag ik. 'Nee!' Lacht Julie. 'Dit is de verbandtrommel' 'Heb jij verband op je brood?! IEUWWW' 'Nee, hier zit alleen verband en andere dingetjes voor wondjes in!' 'Voor hondjes?' 'WÓNDJES' Verbeterd Julie. Ze pakt esn witte rol uit de trommel en een flesje. 'Dit gaat even prikken!' Zegt ze. Ze druppelt wat van de vloeistof ukt het flesje op de lange wond. Ik voel wat geprik maar pijn doet het niet. 'Je kan ook in verschillende fases zitten met de medicijnen. Ligt eraan hoe je erop reageerd. Maar jij hebt die fases want je was net een kleuter.' Ik kijk naar Julie. Ik weet niet wat ze allemaal zegt, ik zie alleen haar lippen  bewegen. Ze is net klaar met het verbinden van mijn been maar ze praat maar door. Ik hoor haar woorden niet maar ik krijg mijn ogen niet los van die mond. Die volle lippen gekleurd met roze lip-gloss. Ze is zo mooi als ze praat. Ik sta op en pak Julie bij haar hand. Even lijkt het of haar gezicht is vervormd naar dat van een roze olifant maar als ik knipper zie ik haar gezicht weer.  Morfine, realiseer ik me heel even. Ik gooi Julie op het luchtbed en rits de tent achter me dicht. Julie ligt nog geschrokken om zich heen te kijken als ik boven op haar kruip. 'Dylan, dit kan niet' fluistert ze zacht. 'Denk aan Britt' op dezelfde luistertoon. 'Britt hoeft dit niet te weten' 'maar' stamelt ze. 'Niemand komt hier binnen en de meiden zijn op het strand.' 'Het kan niet' fluistert ze weer. Dan kus ik haar. Eerst zachtjes, ze twijfelt maar doen zoent ze terug en wordt steeds gretiger. Net als ik.