"GEÇMİŞ ZAMAN"
Üzerimde ki örtüyü kenara iteleyerek yattığım yerden doğruldum. Önüme gelen saçlarımı düzelterek yataktan yavaşça kalktım. Uykunun verdiği sersemlikle bir süre etrafıma bakındım ve son yaşadığım şeylerin beynimi işgal etmesine izin verdim. Ardından ağzımın kuruduğunu hissetmemle su içmek için odadan çıktım. Merdivenin son basamağında duyduğum seslerle olduğum yerde durup dinlemeye başladım.
"İlaçlarını alması gerekiyor Oğuz." Diyerek yutkunduğunu buradan anladığım Esin konuştu ilk önce. "Ben Aysal güçlü olduğu için atlatabilir diye düşündüm. Fakat senin anlattığına göre bunların hepsini hatırladıktan sonra yine eski haline dönmesini istemiyorum." Derin bir sessizlikten sonra Oğuz konuşmuştu.
"Ne kadar güçlü olursa olsun bunu kaldıramaz, yine." Kaşlarımı çatarak sessizce mutfağa ilerledim. Devamını dinlemek istemedim. Hiçbir şey olmamış gibi, sanki dinlememişim gibi görmezden gelmeye çalıştım. Masanın üzerinde duran sürahiyi alarak bardağıma doldurduğum suyu her ne kadar nefes alamasam da tek dikişte bitirdim. Bardağı biraz sert bir şekilde masaya koymuş olmalıyım ki Oğuz ve Esin kapıda bitivermişlerdi. Onların bu haline samimiyetten yoksun bir şekilde gülerek baktım.
"Ne güzel bir çift olmuşsunuz öyle." Diyerek kafamı yana eğip bir süre onları izledim.
"İkiniz de yalancısınız." Diye fısıldayarak ikisinin ortasından sert bir şekilde geçtim ve mutfaktan çıktım. İkisi de sözde iyiliğim için çabalıyorlardı ama beni daha kötü etmekten başka bir şeye yaradıklarını sanmıyordum. Aklıma takılan şeyle merdivenin daha yarısına gelmiştim ki salona yöneldim. Gözüme ne zaman çarpmıştı bilmiyorum ama gördüğüm andan itibaren laptopu almayı ve karıştırmayı kafamın bir köşesine not etmiştim. Elime aldığım laptopla birlikte odama girdim. Kapıyı kapatarak yatağın üzerine kuruldum. Açma düğmesine basarak kısa bir süre açılmasını bekledim. Açıldığında arka planında gördüğüm fotoğrafla birlikte buruk bir şekilde birkaç dakika sadece ekranı izledim. Koray, Oğuz ve benim içinde bulunduğum bir fotoğraftı bu. Üçümüzün de gülümsediği, belki de son kez bu kadar mutlu bir şekilde gülümsediği bir fotoğraftı. Sanırım bunu bilemezdim. Kafamı iki yana sallayarak kendime gelmeye çalıştım. Yeni fark ettiğim diğer şey ise bilgisayarın şifresinin oluşuydu. Gözlerimi devirerek aklıma gelen birkaç ihtimali denediğimde başarısız olmuştum. Laptopu kapatarak komodininin üzerine koydum. Bu kadar kolay olmamalıydı zaten. Kapının açılmasıyla başımı kaldırdım. Oğuz gelmişti. Elindeki bir bardak suyu ve üç adet hapı bana uzatınca düşünmeden üçünü de ağzıma atarak yutmuştum. Belki yine bir şeyleri hissetmezsem bir şeyler daha kolay olabilirdi.
"Esin'le aramda bir şey olmadığını biliyorsun değil mi?" Dediğinde ayakta olduğu için ona aşağıdan bakıyordum bunu fark etmesiyle karşıma oturmuştu.
"Bilmiyorum Oğuz." Diyerek derin bir nefes çektim içime. Oda üzerime üzerime geliyordu sanki. Devam edeceğimi anlayıp konuşmayan Oğuz'dan gözlerimi alarak bir süre halıyı inceledim.
"O odada ilaçların etkisi geçtikten sonra dünyaya gözümü uzun bir zamandan sonra ilk defa hissederek açtığımda kimse yoktu Oğuz. Hatırladığım şeylerin hiçbirisi aynı değildi. Bıraktığım hiçbir şey yerinde durmuyordu. Koray gitmişti, saçlarım uzamıştı." Diyerek saçlarımı tuttum. "Ama o olmadan bunların da bir anlamı yok Oğuz. O olmadan hiçbir şeyin anlamı yok. O yüzden hiçbir şey bilmiyorum tamam mı? Onu bulana kadar da bilemeyeceğim." Elimi kafama götürerek bakışlarımı gözlerine getirdim. Doğrudan bana bakıyor ve hiçbir şey yapmadan dinliyordu.
"Burası boş anladın mı? Kafamın içi boş. Kendimi hatırlamıyorum ben ya.." diyerek bir damla göz yaşının gözümden süzülmesine izin verdim. "Ve sen," Kafamda olan elimi bu sefer onun koluna götürdüm. " Bana sadece yalan söylüyorsun ya da sadece susuyorsun." Kafamı iki yana sallayarak elimi aniden kendime çektim. "Ben çocuk değilim." Acı bir şekilde bir süre bana bakarak gülümsedi. Bütün acılarını sanki bu gülümseyişle gizlemeye çalışıyor gibiydi ama kendini daha çok ele vermişti. Kaşlarını kaldırarak ayağa kalkışını izledim.
