Bekennen of niet?

Hoofdstuk 8 - Robin

Robins POV

Alles was geregeld. Elk klein detail. Het zou in geen geval mis kunnen lopen. De undercoveractie zou van start gaan. Samen met Eric en Brigitte stonden we een beetje verderop van het kraakpand waar alles zich zou voordoen. In het donkere van de nacht stonden we met ons vieren aan de wagen van Eric en Brigitte vlak onder het licht van een lantaarnpaal. "Jullie weten wat jullie te doen staat?" vroeg Brigitte nog een laatste keer. Femke knikte, net als mij. Ik zag dat ze zenuwachtig was en dat kon ik haar niet kwalijk nemen, want om eerlijk te zijn, ik deed het bijna in mijn broek. Femke en ik zouden een tijdje doorbrengen met de bende, of toch een deel van de bende. Wij moesten Eric en Brigitte informatie doorspelen en zij zouden alles in de gaten houden en zich tegelijkertijd ook bezig houden met iets anders. Ik wist niet juist wat. Het was allemaal vrij ingewikkeld. Ik wist net wat ik zelf moest doen en ik was al blij dat ik dat snapte. "Oké, dan gaan we jullie nu laten gaan. Als er iets is, direct laten weten en ik zou zeggen, succes er mee," zei Eric. "Komt allemaal wel goed," sprak Brigitte ons nog wat moed in. We namen afscheid van hen en liepen richting het kraakpand. Het was ooit een grote fabriek geweest. Femke en ik, of beter gezegd, Angelica Van Winkel en André Dubois, drongen het kraakpand binnen. Ze verwachtten ons. Of mij toch in ieder geval. Het pand was donker en leek ontzettend verlaten. We liepen wat kamers en gangen door tot we onwaarschijnlijk luid gelach hoorden en een schemering opmerkten. We volgden het licht en ik merkte hoe Femke mijn arm beet nam. We kwamen terecht in een vrij grote ruimte. Een stuk of vijf mannen zaten rond een tafeltje Monopoly te spelen. Verrast keken ze ons aan toen ze ons opmerkten. "André Dubois?" vroeg een man terwijl hij zijn wenkbrauw ophaalde. Hij had een zeer groot litteken op zijn wang. Voor de rest leek hij ooit een chique zakenman te zijn geweest. "The one and only," zei ik met een scheve lach. Het was toch moeilijker dan verwacht om opeens een crimineel te spelen. Tijdens het oefen en de voorbereidingen ging het zo vlotjes en vanzelf. "Wees wel gekomen," lachte een andere man en nam een trek van zijn sigaar. Hij blies een dikke stofwolk weer uit. De man naast hem, die de rook in zijn gezicht kreeg, begon te kuchen en nam een slok van zijn biertje. "En wie is dat? Die lekkere chick?" vroeg de man met het litteken. "Is zij jouw schoothondje?" lachte een andere man. Chick, schoothondje, ik vond hen ontzettend respectloos. "Nee... Dit is mijn vriendin.. Angelica.. Van Winkel," antwoordde ik koeltjes en probeerde zo zelfverzekerd mogelijk over te komen. Ik probeerde me wat te gedragen zoals hen. Eén van de mannen stond recht en kwam naar ons toe. "Hmm.. Angelica," bracht de man bedenkelijk uit en liep een toertje om Femke heen. "Da's niet mis hè," lachte hij en keek haar nog eens na. "Maar..." Nu kwam hij dichter naar mij toe. "Hoe knap ze ook mag zijn, wij weigeren om haar er bij te pakken!" schreeuwde hij in mijn oor. Ik voelde zijn warme adem in mijn oorschelp, ik walgde er van. "Vrouwen... Niets anders dan last mee gehad," ging de man verder. "Ze weet ondertussen al te veel om haar zomaar te laten gaan, toch?" ging ik er tegen in. De man lachte. "En wat weet zij dan wel?" vroeg hij terwijl hij bleef lachen. Ik haalde mijn schouders op. "Ze weet jullie te vinden, wat voor soort bende jullie zijn, ze kan een robotfoto van jullie laten maken,.." somde ik op. De man stopte met lachen en de man met het litteken begon weer met praten. "Daar heeft hij wel een punt," sprak hij de mannen toe, "ook al weet zij zo goed als niets, ze weten beiden al te veel om hen zomaar te laten gaan." Nu sprak hij tot ons. "Dus, zij zal moeten blijven." Subtiel zuchtte ik. Uit opluchting dat ik niet alleen achter zou blijven. "Jullie mogen observeren. Morgen beginnen jullie. Maar wees gewaarschuwd, stel ons niet teleur." Ik haatte de toon waarop de man praatte zo verschrikkelijk hard. Het was me wel duidelijk dat hij de leider van dit groepje was. "Gregoire," stelde hij zichzelf voor. Dat was al één naam. Voor de man met het litteken. Gregoire. Hij stelde hen allemaal voor en ik probeerde me zoveel mogelijk namen bij het juiste gezicht te onthouden. Ze waren met acht. Acht namen bij acht gezichten. Dat ging nog wel. "Timothy gaat jullie hier even rondleiden en daarna zal hij jullie naar jullie kamer brengen. Er is er maar eentje voorzien, maar aangezien Angelica jouw vriendin is, zal dat wel geen probleem zijn. Als je honger hebt, er is hier eten genoeg en anders voorzie je je maar van uw eigen eten. Zo lang je in leven blijft is het goed." Gregoire begon ontzettend luid te lachen. Ik snapte die man echt niet. Opeens stopte hij met lachen en keek ons streng aan. "Om stipt negen uur morgenvroeg hier!" Hij riep het. We knikten. "Allee Timothy... Geef ze eens een rondleiding." Hij zei het op een rustigere toon. Een jongere man kwam op ons af. Hij leek me rond Femkes leeftijd, dus een aantal jaar jonger dan mij. Hij leidde ons rond in het kraakpand, legde wat dingen uit,... Hij leek nog wel intelligent. Hij zou het ver hebben kunnen schoppen. "En zo, voilà." Hij opende een deur die best nogal piepte. "Hier is jullie kamer." Het was niet al te klein, niet al te groot. We knikten en Timothy ging er weer vandoor. Femke had het licht al aan gestoken. Ik sloot de piepende deur en keek aandachtig de kamer rond. Al bij al was die kamer toch nog vrij groot. En heel verwonderlijk, vrij proper. Ik keek de kamer nog eens aandachtig rond en zuchtte. ''Wat scheelt er?'' vroeg Femke bezorgd. Ik zette me op de rand van het bed, dat in een hoekje van de kamer stond en een vrij versleten geval was, en zuchtte terwijl nog een keer. ''Twee weken.. Twee weken hebben we ons hier zo hard op voorbereid en al die dagen dat we hier op geoefend hebben... Het ging zo simpel toen.. En.. En nu.. Het lijkt opeens zo moeilijk.'' Ik staarde naar mijn handen. Femke kwam naast me zitten en legde haar hand op mijn schouder. Ik dacht terug aan de momenten dat we alles hadden zitten voorbereiden. Het was zo'n gedoe geweest. Maar het acteer gedeelte vond ik het leukste van al, maar nu ik het echt moest doen. Het was zoveel anders dan ik me had voorgesteld, maar zolang Femke en ik in onze rol konden blijven en de juiste informatie konden doorspelen aan Eric en Brigitte, zou alles in orde komen. "We hebben wel maar één bed," zei Femke zacht. Het was een tweepersoons bedje, maar ik geloofde dat Femke het niet zag zitten daar met twee in te slapen. "Ik slaap wel op de grond als je dat liever hebt," stelde ik voor. Ze schudde meteen hevig haar hoofd. "Nee, op die vieze, harde vloer, al die dagen zo lang we hier zullen slapen? Nee, geen denken aan. We slapen gewoon met ons tweetjes op die matras, maar weet wel, handjes thuis houden hè." Ik zag dat Femke zachtjes begon te lachen. Ik rolde even met mijn ogen. "Ik zal braaf zijn," lachte ik. ''Ik mag het hopen en anders, de vloer is nog vrij." Ik begon er zachtjes om te lachen. "Maar.. Euh.. Onze opdracht. Observeren. Wat zou dat juist inhouden?" vroeg ik. Femke haalde haar schouders op. "Observeren. In de gaten houden wanneer mensen thuis zijn en wanneer niet zeker? Dat doen dieven wel vaker." Daar had ze wel gelijk en een logischer antwoord kon ik toch niet bedenken. "Trouwens, bedankt om voor me op te komen, dat je er voor zorgde dat ik er bij kon," zei ze zacht. "Ik had me niet gerust gevoeld moesten ze me wegsturen en jij alleen achterblijven." Glimlachend keek ik Femke aan. Ik keek in haar ogen en ik besefte hoe mooi ze wel niet zijn. Ik besefte, voor de zoveelste keer, hoeveel ik van Femke hou en hoe dichtbij, maar hoe onbereikbaar ze wel niet was.