Bekennen of niet?

Hoofdstuk 11 - Femke

Femkes POV

Vier dagen. Al vier dagen zaten we daar. In een afgrijselijk kamertje, lid van een dievenbende. Alleen Robin en ik. "Wil jij ook nog een croissant?" vroeg ik aan Robin en stak het papierenzakje naar hem toe. Ik zat op een stoel aan het kleine tafeltje in de keuken. Robin lag op het bed met het deken over zich heen. "Huh?" vroeg hij verward. Lag hij nu serieus terug te slapen? "Croissant?" vroeg ik nogmaals. "Graag," antwoordde hij. Hij zwierde het deken van zich af en klom uit het bed. "Moeten we niet vertrekken naar dat landhuis?" vroeg Robin. "Ik denk het," antwoordde ik tussen twee slokjes lauwe koffie. Robin nam een croissant uit de zak. "Dan zijn we weg," zei hij met zijn mond vol. Ik lachte er om.

Al even stonden we aan de villa van de bankdirecteur. Al drie dagen lang hadden we er geen beweging opgemerkt. Niemand die toekwam, niemand die wegging. Toch schreef ik tijdstippen op. Momenten dat zogezegd iemand wegging en momenten dat diezelfde persoon zogezegd terugkwam. Moest Gregoire daar ooit achter komen, dan zou er nog wat zwaaien. Maar ik ging er van uit dat hij dat nooit te weten zou komen. Robin zuchtte. "Ik ben dit zat," zei hij. "Uhu," antwoordde ik. Ik wou geen hele conversatie aangaan in die auto. Ik haalde mijn gsm uit mijn zak. Nog even voor we hadden afgesproken met Eric en Brigitte. Mijn mobiel zat nog niet half terug in mijn zak toen ik het voelde trillen. Het was een sms van Brigitte.

Wij staan er al, een beetje te vroeg, maar we wachten wel. X Brigitte

Wij zullen nu vertrekken. X Femke

Ik drukte op verzenden en liet het aan Robin lezen. Hij knikte en startte de wagen.

Na een korte, zwijgzame rit parkeerde Robin de wagen een paar meter voor het frituurtje. De anonieme wagen van Eric en Brigitte stond voor de onze aan de kant van de weg geparkeerd. Ze stapten uit net wanneer Robin de motor stil legde. Ook wij stapten uit en liepen naar hen toe. "En? Hoe verloopt het?" vroeg Brigitte. "Rustig," antwoordde ik. "Aan het huis van de bankdirecteur is geen enkele activiteit, dus vermoedelijk is er niemand thuis," vertelde Robin. "Ja, dat klopt. Hij en zijn vrouw zijn op vakantie. We hebben dat voor de zekerheid eens nagetrokken," deelde Eric met ons mee. We knikten. "Er is misschien nog wel iets..." begon ik langzaam. Robin keek me aan. Eric sloeg zijn notitieboekje al open dat hij in zijn hand had en hield zijn stylo klaar om te schrijven. "Ja, vertel maar," zei Brigitte op een rustgevende toon. "Diego Von Cramm," begon ik. Ik legde alles uit over de chauffeur, over dat hij van ons was weggereden, dat hij ons wilde helpen en dat hij niet vrijwillig bij de bende zat. "Hij is gewoon van straat geplukt. Hij vertelde dat hij wel dacht om weg te gaan, maar hij is bang," zei ik. "Hij vertelde ons dat ze overal zitten," legde Robin uit. Eric knikte terwijl hij alles noteerde. "Diego Von Cramm, die gaan we eens natrekken dan," zei Brigitte. "Ik heb trouwens nog een foto van Martijn, die jongeman die vermist is." Ze nam haar smartphone uit haar jaszak, ontgrendelde hem en ging naar haar galerij. Daar scrolde ze wat tot ze de foto gevonden had. "Deze," zei ze en duwde haar smartphone tegen onze gezichten. "Euhm.." ik twijfelde wat. Ik kon het zo niet meteen zeggen. "Volgens mij wel," zei Robin volledig overtuigd. "Ja?" vroeg Brigitte. "Ik ben niet zeker, maar ik vermoed van wel," zei ik. Ze knikte en scrolde verder. Brigitte liet nog een foto zien. "Is dit die Gregoire?" Ik knikte zachtjes. "Ja, dat is hem," antwoordde Robin. Brigitte knikte. "En dit is zijn broer, Timothy," zei Eric en Brigitte liet een derde foto zien op haar gsm. "Timothy is de broer van Gregoire?" vroeg ik geschrokken. Ik keek naar Robin die ook geschrokken leek te zijn. "Ja, Timothy en Gregoire De Vilder," antwoordde Eric. "Jullie kennen hen beide dus?" vroeg Brigitte. Waarop we knikten. "Dispatch voor Charlie 710," klonk het uit hun radio. Eric sloeg meteen zijn notitieboekje dicht en stak zijn stylo in zijn jaszak. "Charlie 710 luistert," sprak Brigitte tegen de radio. "Wij moeten er vandoor, we laten nog wel iets weten voor een volgende afspraak," zei Eric nog. "Oké, geen probleem," zei ik. "De plicht roept," voegde Robin er aan toe. "Er is een gewapende overval.." hoorden we nog net uit de radio voor ze weer in hun wagen stapten.