Bekennen of niet?

Hoofdstuk 12 - Robin

Robins POV

Een week, een hele week was voorbij gegaan. Al zeven dagen zaten we daar. Exact een maand geleden was het nog kerstmis. Alles lag bedekt onder een laagje sneeuw, daar was ondertussen al niets meer van te merken. "Dus.. Deze bende heeft een onwaarschijnlijk hoog aantal bendelieden? Waarvan de meeste hier dan niet eens vrijwillig zijn?" vroeg ik voor de zekerheid. "Dat is inderdaad wat ik al een tijdje aan het zeggen ben," antwoordde Diego. "Maar wat is hier het nut van? Wie is het brein hier achter?" vroeg Femke. Diego zuchtte. Met z'n drieën zaten we rond zijn tafel en al even probeerde hij ons de hele structuur van de bende uit te leggen. "Ik heb geen idee wie het brein hier achter is. Ik weet alleen dat Gregoire een aantal opdrachtgevers heeft. Ik heb hen al een aantal keer gezien, een paar van hen toch. Ik probeer alle gezichten zo goed mogelijk te onthouden, maar het zijn er zoveel," zuchtte Diego. "Hoe verspreid is deze bende?" vroeg Femke. "Heel verspreid," zei Diego en nam nog een slok van zijn koffie. "Sowieso over heel het land, geen idee hoe het zit met het buitenland," voegde hij er nog aan toe. Ik knikte. "Zijn jullie.. Euh..", hij wees naar ons beide, "zijn jullie ook echt een koppel?" Femke schudde haar hoofd. "Ah," bracht Diego uit. "Ik had verwacht van wel," zei hij een beetje verlegen en keek naar de koffie in zijn kopje. Ik zuchtte. "Goed, we zijn hier niet om over ons te praten," zei ik. "Nee, dat is waar," antwoordde Femke. We keken beiden naar Diego. "Wat kan ik nog meer zeggen?" vroeg hij. "Alles wat je weet?" stelde Femke voor. Hij zuchtte. "Wist jij trouwens dat Gregoire en Timothy broers zijn?" vroeg ik dan maar. Verbaasd keek Diego me aan. "Gregoire? En Timothy? Broers?" vroeg hij verwonderd. "Dat is duidelijk een nee," stelde Femke vast. "Gregoire verteld niet veel over wie hij ooit was, over zijn leven en Timothy is eerder maar een stille, hij zegt in het algemeen niet veel. Hij is geen kwade jongen, die Timothy." Even was het stil. Ik nam nog een slokje van mijn koffie en ik zag hoe Femke haar lege tas rondjes liet draaien. "Ik denk dat ieder van ons gechanteerd wordt door iemand," zuchtte Diego. "Hoezo?" vroeg ik. "Gewoon... Ik denk dat zelfs Gregoire hier niet is omdat hij dat wil," concludeerde hij. "Diego!!" Er werd op de deur gebonsd. "Kom je? We hebben je hulp nodig!" schreeuwde een onbekende mannenstem aan de andere kant van de deur. Diego zuchtte. "Ik moet gaan," zei hij. Hij stond recht, trok een jas van zijn bed en verliet zijn kamer.

"Eric en Brigitte wachten," deelde Femke mee. Ze stond al met een jas aan te wachten. Ik maakte me klaar en verliet samen met haar onze kamer. Het was de derde keer dat we zouden afspreken met Eric en Brigitte. Ik hoopte eerlijk gezegd dat die undercoveractie snel voorbij ging zijn. Femke en ik passeerden net de trappenhal toen Gregoire ons riep. "André, Angelica, wacht eens!" riep hij. Bedenkelijk keek ik naar Femke. Ook zij was er niet gerust in. We draaiden ons om en zagen een furieuze Gregoire op ons afkomen. "Ik weet wie jullie zijn!!" riep Gregoire. Hij was kwaad, woedend. "Vuile verraders." Hij spuugde de woorden uit zijn mond. Hij mepte Femke in haar gezicht. Meteen sprong ik er tussen. "Blijf! Van haar! Af!!" schreeuwde ik terwijl ik hem bij zijn kraag nam. Gregoire lachte. "Oké," zei hij met een duivelse blik. Ik keek in zijn ogen, ik vertrouwde hem niet, maar toch liet ik hem los. Ik duwde hem van mij vandaan. "Je hebt er zelf om gevraagd," zei Gregoire schouderophalend. "Het is je eigen domme fout," voegde hij er aan toe. Mijn reflexen waren niet snel genoeg, ik was er niet op voorbereid, maar ik had voorbereid moeten zijn, ik had het moeten zien aankomen. Een pijnschoot raasde door mijn lichaam en met een smak belandde ik op de grond. Even bleef ik liggen, maar al snel probeerde ik weer op te staan. Toen ik recht zat, spatte er een bloeddruppel op de grond. Nog één, nog één en het stopte niet. Met mijn hand ging ik naar mijn neus, hij bloedde enorm. Met een kwade blik keek ik naar Gregoire. "Robin," zei Femke paniekerig. Ik keek haar aan. Ze was bang, echt bang. "Robin?" vroeg Gregoire. Hij richtte zich tot Femke. "Robin?!" vroeg hij nog een keer, ditmaal met verheven stem. "Ja, Robin," bracht ik uit en stond recht. "Dus jullie hebben niet alleen jullie werk niet goed gedaan, jullie hebben ook gewoon gelogen over wie jullie zijn," concludeerde hij al lachend. Hij trok Femke naar zich toe, hield haar in een wurggreep en haalde een wapen tegen haar slaap. "Zien jullie dan spoken?" vroeg hij terwijl hij het wapen tegen Femkes hoofd plaatste. "Weten jullie dat die villa al een tijdje leeg staat?" vroeg hij kwaad. "Laat haar los!" schreeuwde ik. "Ik heb jullie laten schaduwen en terecht!" antwoordde Gregoire. "Ik vond jullie gedrag al zo verdacht." Ik veegde met mijn mouw langs mijn neus. Mijn hele mouw zag rood, rood van het bloed. "Wie zijn jullie?" vroeg Gregoire. Ik keek naar Femke en negeerde de vraag. "Wie zijn jullie?" vroeg Gregoire nogmaals. "Wat doen jullie hier?" vroeg hij dit keer. Weer negeerden we de vraag. "Antwoordt nu eens!!" schreeuwde hij. "Voor wie werken jullie?" Bij elke nieuwe vraag was Gregoires stem telkens wat meer verheven. Ik zag hoe hij met zijn vinger twijfelde de trekker over te halen. Ging hij schieten? Ik keek rond. Misschien lag er ergens iets van rommel dat ik kon gebruiken om me te verweren, want Femke en ik waren, in tegenstelling tot Gregoire, niet gewapend. "Gregoire?" vroeg een mannenstem opeens. Het kwam van achter mij. Ik herkende de stem. Het was Timothy. Geschrokken keek Gregoire Timothy aan. "Wat is er aan de hand?" vroeg Timothy bezorgd terwijl hij een trap af kwam. Gregoire liet het vuurwapen zakken en liet Femke langzaam los uit zijn greep. Zodra ze los was, liep ze op me af. "Gaat het?" vroeg ze bezorgd terwijl ze naar mijn neus keek. Ik knikte. "Niks ernstig. Gaat het met jou?" vroeg ik. "Ja," zei ze met een zwak glimlachje. "Gregoire?" vroeg Timothy nogmaals en liep naar zijn broer toe. "Wat moest dit voorstellen?" vroeg hij. Gregoire schudde zijn hoofd en keek zijn broer in de ogen. "Jij snapt het niet," zei hij zacht. "Jij snapt het niet!" schreeuwde hij. "Wat? Hè? Gregoire.. Wat bedoel je?" vroeg Timothy bezorgd. "Jij snapt het niet, jij snapt het niet,.." hij bleef het maar herhalen. Gregoire liep dichter naar Timothy toe. "Wat snap ik niet?" vroeg hij beangstigend. Dit was de perfecte kans om er vandoor te lopen, dat besefte ik, net als Femke, maar al te goed. Maar we besloten om te blijven, voor Timothy. Gregoire was in staat zijn broer iets aan te doen, hij was in staat iedereen iets aan te doen. Terwijl Gregoire dichter naar Timothy liep, zette Timothy telkens een stap naar achteren. Timothy struikelde over zijn eigen voeten en viel op de grond. "Wat is er toch aan de hand?" vroeg Timothy terwijl hij achteruit probeerde te kruipen. "Niets waar jij iets van snapt," zei Gregoire en haalde zijn pistool weer boven. Hij richtte het op Timothy. "Gregoire.. Niet doen," smeekte Timothy. Femke wou op Gregoire aflopen, hem tegenhouden, maar ik hield haar tegen. Ik trok haar terug naar achteren en sloop zelf naar Gregoire toe. Hij hield ons niet bepaald in de gaten, het zou me niet verbazen moest hij ons alweer vergeten zijn geweest. Langs achteren probeerde ik Gregoire te overmeesteren. Het lukte mij vrij goed, ook al spartelde hij tegen. Hij schoot, per ongeluk denk ik, want hij mikte niet. De kogel kwam tegen een muur wat verderop terecht. Gregoire liet zijn wapen vallen en spartelde eens zo hard tegen. Het lukte hem mij van zich af te duwen en met een hevige klap viel ik op een trapleuning. Verlamd door de pijn viel ik op de grond. Ik vermoedde dat ik een rib gebroken had. Femke was ook al ter hulp geschoten, maar Gregoire had ook haar kunnen overmeesteren en hield haar weer in een wurggreep. Ik hapte naar adem en probeerde de pijn weg te slikken. Ik stond recht en negeerde de pijn. Femke probeerde Gregoires arm van haar keel weg te trekken, maar hij werkte niet bepaald mee. "Wat ga je doen?" vroeg Gregoire op een uitdagende toon. "Gregoire, alsjeblieft, stop er mee," smeekte Timothy die ondertussen alweer recht stond. Gregoire keek recht in mijn ogen terwijl hij Femkes luchtpijp steeds meer dichtkneep. Ik moest iets doen en snel. Plots was er weer een schot. Het was geen één van ons. Gregoire verschoot en liet Femke langzaam los. Terwijl zijn greep verminderde, nam Femke de kans hem te overmeesteren en al snel lag Gregoire op de grond. Het was Femke gelukt hem te overmeesteren. Trots keek ik haar aan en liep naar haar toe om samen met haar te voorkomen dat Gregoire nog weg zou kunnen. "Lokale recherche!" werd er plots geroepen door een wel zeer bekende stem. Hoopvol keek ik Femke aan, ze lachte naar me. "Eric!" riep Femke naar de stem. "Femke!" riep Brigitte opgelucht. Ze had ons eerder dan Eric opgemerkt. "Robin!" riep ze toen ze ook mij zag. Ze kwam samen met Eric op ons afgelopen. "Godzijdank dat alles oké is," zei Eric opgelucht. "Jullie kwamen niet opdagen," legde Brigitte uit. Ze namen onze plaats over en boeide Gregoire die nog steeds op de grond lag. "De versterking is er ook al," deelde Eric mee terwijl hij samen Brigitte Gregoire recht hielp. Gregoire keek ons nog één keer aan. "Flikken?" vroeg hij ons en dat was het laatste dat we ooit van hem gehoord hadden. Die laatste blik van hem... Die staat in mijn geheugen geprent.

"Vanavond weer in mijn eigen bedje," zei Femke al wegdromend met een grote glimlach. Ik glimlachte naar haar en ik was blij voor haar, maar ik was eerder teleurgesteld dat ik niet meer zou wakker worden met Femke naast me. "Hoe was de undercoveractie eigenlijk?" vroeg Floor en zette zich neer in mijn stoel achter onze bureau. Femke zat in de hare en ik zat op onze bureau. "Het kon nog erger," lachte Femke. "Met een hevige bloedneus en een gebroken rib vind ik toch dat het al redelijk erg was," zei ik op een speelse manier. "Is het gebroken?" vroeg Femke bezorgd. Ik knikte. "Volgens de spoedarts wel," zei ik al lachend. "En is het ernstig?" vroeg Floor. "Nee, een paar dagen rusten en dat komt wel weer in orde," antwoordde ik. "Een paar dagen rusten, ja Robin, dat is een paar dagen niet sporten," zei Femke en zij en Floor schoten in de lach. "Wat is er zo grappig?" vroeg ik. Ze begonnen nog harder te lachen. "Zijn jullie eigenlijk veel te weten gekomen?" vroeg Obi die er ook maar bij stond en niet begreep wat Floor en Femke net kregen. "We zijn niet zo heel veel te weten gekomen, maar ik vermoed dat we wel heel wat stappen vooruit zijn," antwoordde ik. "Groot gelijk, Robin," zei Eric van achter me. Ik draaide me om. Ik hoorde hoe Femke en Floor stilaan stopten met lachen. "Gregoire wist ons veel te vertellen, hij is zelf ooit gedwongen bij de bende te gaan en hij werd enorm hard gechanteerd en onder druk gezet, maar hij heeft ons wel heel nuttige informatie gegeven. De federale politie zal dat allemaal verder uitzoeken en binnen de kortste keren zullen ze de bendeleider te pakken hebben. Maar jullie hebben alvast knap werk geleverd," legde Eric uit. "Dat vind ik heel goed nieuws," lachte ik. "Highfive, Robin," lachte Femke. Ik draaide me om en ze zat al met haar hand te wachten tot ik de mijne tegen de hare zou slaan. "Highfive, Angelica," zei ik vol blijdschap. "Femke," verbeterde ze me. Ik lachte terwijl ook zij al hoofdschuddend lachte. Onze handen sloegen dan toch tegen elkaar. "Auw, Robin! Sla niet zo hard!" riep ze. Ik lachte. "Misschien moet je wat meer fitnessen." "Robin," zuchtte ze. Floor proestte het uit. "Jullie twee zijn zo geweldig!" riep ze. "Dat zie ik nu graag, blije agenten," zei de chef die uit zijn kantoor kwam gelopen. "Trouwens, Femke, Robin, welkom terug en jullie hebben zeer knap werk geleverd," zei hij met een trotse blik. "Dankjewel," zei Femke verlegen. "Bedankt, chef," zei ook ik een beetje bescheiden. "Hola, terug?" vroeg Koen verbaasd toen hij met Velimir net terugkwam van een interventie. Femke en ik knikten enthousiast. "Allee, fantastisch!" wist Koen enthousiast uit te brengen. "En? Alles goed verlopen?" vroeg Velimir. "Zullen we jullie anders alles vertellen? Bij een glaasje champagne of zo?" vroeg ik en bij die laatste vraag keek ik met een smekende blik naar de chef. Hij dacht even na. "Allee, vooruit, omdat jullie allemaal gedaan hebben met werken, en omdat Robin en Femke wel een glaasje verdienen," antwoordde de chef  opgetogen.