Bekennen of niet?

Hoofdstuk 2 - Femke

Femkes POV

Het was onze laatste shift van het jaar. Robin en ik hadden nachtdienst. Zoals altijd arriveerde ik een beetje te vroeg op kantoor. Ik parkeerde de wagen en liep snel het kantoor binnen. Het sneeuwde en het was ontzettend koud buiten. "Hej," begroette ik Floor die in de refter zat. "Hej," zei ze al zuchtend. "Wat scheelt er?" vroeg ik haar terwijl ik een tas nam en er wat koffie in goot. Het was wel zeer duidelijk dat Floor ergens mee zat. "Gewoon.." zei ze een beetje droevig terwijl ze haar schouders ophaalde. Ik staarde haar aan en ze wist maar al te goed dat ik ging wachten tot zij mij verteld had wat er scheelde. "Liam zit voor zijn werk een paar dagen in Nederland. Ik wou gewoon dat we samen nieuwjaar konden vieren." "Dat is inderdaad wel heel jammer, maar jij komt toch ook naar het feestje?" vroeg ik terwijl ik me naast haar op een stoel zette. "Ja, tuurlijk!" zei ze enthousiast. De dochter van de commissaris kwam met het idee een soort van fuif te organiseren voor heel het korps. De chef was er eerst tegen, maar toen ze een aantal ideeën voorstelden en ook wij allemaal wild enthousiast waren, kon hij geen nee meer zeggen. Het is uiteindelijk een verkleedfeestje geworden, wat hij eerst ook niet zag zitten. "Ik kijk er echt wel naar uit," zei ik tussen twee slokjes koffie door. "Het is niet dat ik er niet naar uitkijk, ik vind het alleen super jammer dat Liam er niet zal bij zijn," antwoordde Floor. "Goedenavond," zei Robin chagrijnig toen hij binnenkwam. Meteen viel het gesprek tussen Floor en mij stil. Hij liep rechtstreeks naar het koffieapparaat. Ik keek naar Floor. Ze had duidelijk door wat ik bedoelde. Robin zette zijn volle tas koffie iets te hard neer op de tafel waardoor er wat koffie uit gutste. Gefrustreerd zuchtte hij en zocht een doekje om het op te kuisen. Bij het opkuisen stootte hij zijn hele tas omver. "Maar allee... Verdomme," vloekte hij. "Ja.. Femke, succes er mee," zei Floor en liep al lachend de refter uit. Haar shift zat er al op, de onze moest net beginnen. 

Straat in, straat uit, zo verliep onze patrouille. Het was een vrij rustige avond. Het was al donker buiten, maar de straatlichten straalden hard genoeg. Robin had van heel de avond nog zo goed als niets gezegd en ik begon me toch wat zorgen om hem te maken. "Robin, wat scheelt er toch?" vroeg ik uiteindelijk. Hij zuchtte ontzettend luid. Dat was het enige dat hij al heel de tijd aan het doen was. Aan het zuchten op alles dat mis ging. Het verkeerslicht dat op rood sprong, de auto die in de verkeerde versnelling stond,... "Robin?" vroeg ik nog een keer. Weer geen antwoord. Het leek alsof hij mij negeerde. "Als er iets is, ik wil je wel proberen te helpen of naar je luisteren," zei ik. Weer leek het alsof hij niet ging antwoorden. "Het is gedaan met mijn vriendin," antwoordde hij uiteindelijk. Even was ik stil. Ik wist echt niet meer wat ik van hem moest denken. "Hoe lang waren jullie samen?" vroeg ik uiteindelijk toch. Ik vroeg het zo voorzichtig mogelijk. "Twee weken of zo." Het leek alsof hij tegen zijn stuur praatte, nu ja, hij zat achter het stuur van onze anonieme wagen, maar het leek echt alsof hij mij negeerde, alsof hij elk oogcontact met mij wou vermijden. "Of zo?" vroeg ik. "Ja," antwoordde hij kort alsof het hem eigenlijk niets kon schelen. "Robin.. Wat is dat toch met jou de laatste tijd? Zij was al de derde op zes maand tijd en je was er twee weken mee samen, of zo." Ik herhaalde de 'of zo' zoals hij het gezegd had. Hij voelde zich rot, maar het leek niet alsof het met de breuk te maken had. Robin zuchtte weeral. "En hoe komt het dat het gedaan is? Was zij het? Of heb jij er een punt achter gezet?" Ik probeerde het voorzichtig aan te halen. Weer die zucht, ik werd er haast irritant van. "Zij," antwoordde hij. "Omdat.." hij nam even een kleine pauze. "Omdat ze.. Omdat ik.. Ik ben verliefd op iemand anders," zei hij uiteindelijk. Dit keer zuchtte ik. Iemand anders? Weeral? "Robin?" zuchtte ik. "Ja?" antwoordde hij. "Twee weken geleden was je stapel zot van haar en nu ineens.. Wat scheelt er toch met je?" Ik snapte er niets van, maar ik maakte me eigenlijk wel ongerust. Hij mompelde iets onverstaanbaars. "Het lijkt alsof je serieus in de knoop zit met jezelf," concludeerde ik. "Heb je je nooit afgevraagd hoe het met die andere twee geëindigd is?" vroeg hij een beetje gefrustreerd. Eigenlijk wel, maar toen ik er over nadacht realiseerde ik me dat ik dat niet wist. "Euh.. Eigenl..." "Dezelfde reden, dezelfde persoon," onderbrak hij me. Ik had zo'n gevoel dat ik nooit ging begrijpen waarover Robin bezig was, dat alleen een man kon begrijpen wat hij bedoelde, maar ik deed moeite om het toch maar te begrijpen. "Waarom onderneem je dan niets?" vroeg ik. Weer zuchtte hij. "Omdat zij mij niet ziet staan, omdat zij de liefde van haar leven gevonden heeft, voor haar ben ik gewoon... Ben ik wel iets voor haar?" Bij die laatste vraag keek hij me even aan, alsof die vraag aan mij gericht was. "Weet je dat? Weet je met zekerheid dat zij jou niet ziet staan? En waarschijnlijk beteken je wel iets voor haar, ik weet niet hoe jullie relatie is, maar.." "Ik weet wel heel zeker dat zij mij niet ziet staan en ja, iets.. Wat is iets?" vroeg hij een beetje bot. "Is dat de reden dat je heel de tijd een andere vriendin hebt? Omdat je haar probeert te vergeten?" Het begon me stilaan allemaal door te dringen. Hij zuchtte. Weeral. "Proberen.. Ik probeer alles, maar.. Ik wil haar eigenlijk niet vergeten en dat gaat ook moeilijk als je elke dag weer opnieuw met je neus op de feiten wordt gedrukt," antwoordde hij bot alsof alles mijn schuld was. Het was toch niet mijn schuld dat hij zich zo rot voelde? "Elke dag?" vroeg ik verbaasd. Robin zuchtte voor de zoveelste keer, ik begon er echt gefrustreerd van te geraken. Gelukkig verstoorde de dispatch ons toch wel vreemde gesprek en stopte Robin eindelijk met zuchten. Dat laatste hoopte ik en was serieus tevergeefs.