Bekennen of niet?

Hoofdstuk 18 - Femke

Femkes POV

"Robin?!" Verschoten als ik was, liet ik bijna mijn gsm weer in de modder vallen. Maar met mijn trillende handen wist ik hem nog net te besparen van een tweede modderbadje. Robin kreunde van de pijn. "Robin!!" riep ik en probeerde me recht te krijgen uit de glibberige modder. Mijn hele lichaam trilde. De tranen sprongen in mijn ogen met elke stap die ik richting Robin zette, elke stap sneller en sneller. "Robin?" huilde ik zachtjes en hurkte me naast zijn lichaam neer. Ik nam zijn gezicht op mijn schoot. Mijn handen waren koud, nat en modderige, maar ik vermoedde dat Robin zich daar nu niets van aantrok. "Robin.." ik wreef met mijn duim over zijn wang en keek in zijn half open ogen terwijl er uit de mijnen tranen rolden. "Blijf bij me," vervolgde ik mijn zin. "Hou vol," fluisterde ik hem toe. Ik trok mijn jas en mijn bloes uit. Het was koud om toen in mijn beha, met daarover een dun, wit topje, te zitten, maar dat was echt het laatste waar ik aan dacht. De koude kon mij gestolen worden. Ik vouwde mijn bloes wat samen en drukte het op de schotwonde in zijn bovenlijf. Robin kreunde en beet op zijn tanden. Zijn half open ogen vielen langzaamaan toe. "Komaan Robin, volhouden!" moedigde ik hem aan. "Ik wil je niet verliezen," huilde ik. Zijn ogen waren helemaal toe. Ik weende. Mijn bloes werd steeds roder en roder. Ik bleef duwen en wenen terwijl ik grabbelde naar mijn gsm die ergens bij mijn uitgetrokken jas in de modder lag. Voor ik deze gevonden had, realiseerde ik me dat Robin vólledig in uniform was. Inclusief zijn radio. Ik trok het ding uit zijn riem en begon meteen te praten, weliswaar met een hevige trilling in mijn stem. "Dispatch voor echo 210," gaf ik door. "Dispatch luistert, over," hoorde ik meteen. "Collega neergeschoten in het park, kan er zo snel mogelijk een ziekenwagen gestuurd worden?" vroeg ik. "In verband met dat schot in het park? Daarvoor zijn er net collega's vertrokken." Ik zuchtte even. "De ziekenwagen is ook onderweg," klonk het meteen weer uit de radio. Nogmaals zuchtte ik. Uit opluchting deze keer. Ik liet de radio zachtjes naast me op mijn jas vallen en plaatste mijn vrije hand nu ook op mijn bloes, op Robins wonde. Ik realiseerde dat ik Lucas al die tijd helemaal vergeten was. Ik keek rond, maar hij was, zoals ik al vermoedde, verdwenen. Inclusief het wapen van Robin. Ik beet op mijn lip, tegen de tranen die maar bleven komen. Tranen omdat ik zo geschrokken was, tranen omdat ik bang was Robin te verliezen, tranen van woede ten opzichte van Lucas, tranen omdat het gewoon de moment was even te wenen. "Volhouden, Robin, volhouden," fluisterde ik Robin toe. Alles wat ik deed tegen mijn tranen, het hielp niet. Ik huilde, ik snikte, mijn schouders schokten. Heel even zat ik daar zo, te huilen in de modder, met mijn handen op mijn ondertussen al rood geworden bloes die het gutsende bloed uit Robins wonde moest tegenhouden. Maar toch leek dit korte moment eeuwen te duren. Alles leek om me heen te verdwijnen, maar een warme hand op mijn schouder, bracht me terug naar de werkelijkheid. Mijn ademhaling kreeg weer een zekere regelmaat en mijn hartslag leek een beetje te dalen, mijn tranen leken op te houden. Ik keek achter me, waar Brigitte stond. Ik haalde één van mijn handen van de wonde en legde deze op Brigittes warme hand. Ze glimlachte, maar zonder enige blijheid. Ik hoorde sirenes op de achtergrond. "Alles komt goed, alles komt goed, de ambulance is er bijna," stelde Brigitte me gerust. Ze bukte zich en sloeg haar armen om me heen. "Brigitte?" hoorde ik Eric roepen. "Eric, hier!" riep ze terug. Ze had me alweer losgelaten en was wat meer in de richting van Erics stem aan het gaan. Ik hoorde meerdere stemmen en al snel zag ik ook de fel gele jassen. Drie mannen en een vrouw, althans als ze met vier waren. Ik weet niet met hoeveel ze precies waren, ze leken met zoveel, maar dat er één vrouw bij was, dat durf ik met alle zekerheid te zeggen. Brigitte trok me bij Robin vandaan zodat de ambulanciers hun werk konden doen. Ze trok me zachtjes recht en ik viel meteen in haar armen, al snikkend. Ik keek niet wanneer de ambulanciers Robins leven probeerden te redden. Mijn hoofd rustte op Brigittes schouders, met mijn ogen dicht, maar al snikkend, hopend dat het allemaal snel voorbij zou zijn. "Ssst, stil maar, hij is in goede handen, het komt allemaal wel goed," suste ze me. Ik voelde Erics hand even langs mijn schouder gaan. Alles ging bijzonder traag, maar tegelijk enorm snel. Alsof het besef van tijd niet meer bestond. Robin lag al op een brancard en de ambulanciers probeerden hem zo snel mogelijk naar de ziekenwagen te krijgen. Eric en Brigitte volgden en ik volgde hen. Mijn modderige jas had ik snel om me heen geslagen en de Robins radio hield ik zorgvuldig in mijn handen. Bij het uitgaan van het park, speelde alles zich opnieuw voor mijn ogen af. Zo plots uit het niets. Ik begon weer te huilen en te snikken. Brigitte nam mijn hand vast en sloeg een arm om me heen. "Hé, alles komt goed," fluisterde ze. Ik negeerde haar een beetje, ook al was ik haar dankbaar. Ik bleef voor me uit staren en mijn ademhaling onder controle te krijgen. Maar toen de ambulanciers Robin op de brancard de ziekenwagen in hielpen, kon ik het niet aan Robin zo te zien. Ik draaide me om en liet mijn hoofd verdwijnen in Brigittes schouders. "Hij komt er wel door, Robin is een sterke gast," sprak Eric me wat moed in. "Ga met hem mee," fluisterde Brigitte, waarop ik meteen mijn hoofd schudde. Ik maakte me los uit onze omhelzing en met mijn rode, betraande ogen keek ik zowel Eric als Brigitte aan."We moeten Lucas vinden, hij is er vandoor gelopen en mét Robins wapen," legde ik hen serieus uit. "Wie is Lucas?" vroeg Eric. Op de achtergrond hoorde ik de ambulance in volle vaart vertrekken. "De man die Robin heeft neergeschoten, met Robins wapen," ik twijfelde even over mijn volgende woorden, maar sprak ze toch uit: "mijn ex vriend." Ik zuchtte. "Hij is weggelopen vlak na hij Robin had neergeschoten," vertelde ik tegen de verbaasde ogen die me aanstaarden. "Dus jouw ex, Lucas, heeft Robin neergeschoten met Robins wapen en is er vandoor gegaan met dat wapen?" herhaalde Eric eigenlijk wat ik net gezegd had. Al zuchtend knikte ik. "Lucas?" vroeg Brigitte achter de achternaam. "Lucas De Wit," antwoordde ik. Ze knikte. "Hoe kwam hij aan Robins wapen?" vroeg Eric. "Dat is een lang verhaal.." zuchtte ik. "Vertel dat dan maar een andere keer, want je wordt nu bij Robin verwacht," knipoogde Brigitte. "Maar ik zou zeggen, ga je thuis eerst even op frissen, want ik denk dat je wel een goede, warme douche kan gebruiken," zei Eric op zijn geruststellende toon. Ik knikte en glimlachte een beetje. Want ja, zo'n lekker warme douche kon ik toen echt wel gebruiken.