Bekennen of niet?

Hoofdstuk 27 - Robin

Robins POV

Ik kreunde, ik zuchtte, stak het licht aan en deed mijn wekker zwijgen. Ik zuchtte nogmaals. "Verdomde wekker... Jou heb ik toch niet gemist."

Het voelde als een eerste schooldag na een welverdiende zomervakantie. Alhoewel ik naar mijn werk ging en niet naar school en ik geen welverdiende zomervakantie achter de rug had, maar een aantal zware weken van revalidatie. Toch voelde het als een eerste schooldag na een welverdiende zomervakantie.

"Goedemorgen deze morgen," zei ik zodra ik de balie binnen wandelde. Patrick keek op. "Robin?" bracht hij uit met een glimlach. Hij legde de stylo neer waarmee hij net nog iets aan het schrijven was en keek me aan. "Ik ben echt blij om jou te zien," zei hij. Ik glimlachte. "Awel Patrick, ik ben ook heel blij om jou te zien," zei ik met een schouderklop. Ik wilde doorlopen toen Patrick mijn naam zei. Ik keek hem aan. Hij glimlachte en zei: "Een kogelwerende vest kan iets handig zijn." Ik lachte zachtjes. "Bedankt voor de tip," zei ik en liep door naar het kantoor, waar, tot mijn grote verbazing, niemand te zien was. Ik keek eens rond en zag hoe alles nog steeds hetzelfde was. Min of meer toch. Ik ging er van uit dat iedereen in de refter zat. Ik liep de kantoorruimte door en legde mijn hand op de klink van de deur naar de refter. Toen viel het me op hoe muisstil het overal was. De refter leek verlaten. Om zeker te zijn opende ik de deur en zette een stap naar binnen, met de klink nog steeds in mijn hand. De refter was leeg, echt leeg. Er was niemand te bespeuren, zelfs geen lege of halflege koffie tasjes. Bedenkelijk keek ik nog eens heel de refter rond en sloot daarna weer de deur. Ik besloot weer naar Patrick te gaan en hem te vragen of hij meer wist. Toen ik me omdraaide sprong ik haast een meter de lucht in. "Verrassing!!" werd er luidkeels door al mijn collega's geroepen. Ik schrok me een ongeluk en legde mijn hand op mijn hart. "Jesus!" riep ik uit van het verschieten. "Zo een mens doen verschieten?" Ze begonnen allemaal te lachen. "Ja Robin, jij hebt ons ook serieus doen verschieten," zei Floor. Ik rolde met mijn ogen en lachte een beetje. Iedereen moest er wel om lachen. De chef stapte naar voren en stak zijn hand naar me uit. "Welkom terug, Robin," sprak hij wanneer we elkaar de hand schudde. Ik wilde antwoorden dat ik blij was om terug te zijn, maar al mijn aandacht werd opgeëist door iemand anders: Femke. Daar stond ze dan. Tussen al onze collega's. Met een verleidelijke glimlach. Net als iedereen was ze ons, de chef en ik, aan het aanstaren. Of was ze eerder mij alleen aan het aanstaren? 

De chef wilde persé dat ik het rustig aan ging doen, met andere woorden: voorlopig geen patrouille. Daar hadden zowel Femke als ik enorm tegen geprotesteerd, maar uiteindelijk beseften we dat de chef het laatste woord heeft en ja.. Misschien had hij wel gelijk.

Tegen al onze verwachtingen in, ging die voormiddag echt snel voorbij. Femke en ik hadden elkaar nu al een paar weken niet meer gezien of gehoord, alhoewel daar niets van te merken was. Ik had verwacht dat het moeilijk ging worden om plots weer samen te werken met haar, dat onze band wat stroever zou zijn of dat Femke afstandelijker zou zijn. Maar niets van al mijn verwachtingen bleek te kloppen. Integendeel zelfs, het leek wel alsof onze band door die paar weken afstand net sterker was geworden. Vol enthousiasme vertelde Femke dan ook over alles dat ik de afgelopen weken gemist had, zelfs over haar week in Spanje. En ik, ik luisterde met even veel plezier. Zo vloog onze voormiddag voorbij en voor we het beseften, zaten we alweer in de refter.

"Hey hey!" Een enthousiaste Tineke stond in de deuropening van de refter. "Heej," zei Femke. Ze stond meteen recht en liep op haar af. Ik stond ook recht en ging naar haar toe om haar te begroeten. Toen ik dicht bij haar stond, was ik wel even verschoten hoe bol haar buikje was geworden. "Wat kom je eigenlijk doen?" vroeg Femke nieuwsgierig. We plaatsten ons weer aan tafel en ook Tineke zette zich er bij. Ze haalde haar schouders op. "Gewoon," zei ze, "ik heb het thuis een beetje gezien." Ze lachte. "Maar zeg eens, Robin, hoe gaat het nu met je? Ik heb gehoord dat je sinds vandaag terug bent." Ik knikte en at eerst mijn mond leeg voor ik haar vraag zou beantwoorden. "Alles prima," zei ik met een glimlach. "En met jou en het kindje?" vroeg ik met oprechte interesse. Ik nam een hap van mijn boterham. "Ook alles prima. Ik moet morgen terug voor een echo," antwoordde Tineke. "Weten jullie al wat het is?" vroeg Femke. Tineke knikte, maar was duidelijk niet van plan om dat aan onze neus te hangen. "En wij mogen het nog niet weten zeker?" lachte ik, waarop ook Tineke begon te lachen.  "Voor wanneer was het nu ook weeral?" vroeg ik. "Voor binnen twee maand, dat heb ik je toch al zo'n twintig keer gezegd?" lachte ze. "En jij verwacht dat hij dat nu wel gaat onthouden?" vroeg Femke al lachend. "Ik dacht al dat ik meer dan twee stemmen hoorde," zei de chef. Hij kwam net de refter binnen en liep meteen met zijn lege tas naar de koffiezet. "En Tineke, alles in orde?" vroeg de chef terwijl hij zijn tas met koffie vulde. Ik zag dat Tineke net wilde antwoorden toen Floor en Obi heftig discussiërend binnenkwamen. "Nee, Floor, wie is er de verkeerde kant opgelopen? Ik niet hoor," zei Obi en zette zich naast mij neer. Floor zuchtte en bleek het er maar bij te laten. Zij zette zich naast Tineke, wat aan de andere kant van de tafel was ten opzichte van Obi. "Wat scheelt er?" vroeg ik aan Obi. Floor, Femke en Tineke waren ondertussen ook al druk aan het babbelen. "We zijn gewoon een inbreker kwijt geraakt," zei hij met enige frustratie. "En het is Floor haar schuld?" vroeg ik. "Ja," zuchtte hij. "Nee," zei hij meteen daarna. Ik raakte verward en liet dat ook meteen merken met mijn blik. "We hebben er beiden schuld aan," legde hij uit. "Maar als Floor de verkeerde kant niet was opgelopen, dan hadden we hem waarschijnlijk nog kunnen pakken... Vandaag was echt een flop." "Zo'n dingen gebeuren nu eenmaal. Zelfs de beste kan dat overkomen. Dus trek je dat niet te veel aan, vroeg of laat loopt die onnozelaar toch wel eens tegen de lamp," probeerde ik hem weer nieuwe moed in te spreken. Obi glimlachte naar me. Maar die glimlach verdween al snel. We werden allemaal afgeleid door Koen en Velimir die binnenkwamen. "Wat is er gebeurd?" vroeg Tineke meteen in paniek toen ze Koens gezicht zag. Het zat helemaal onder het bloed. Hij hield een zakdoek op de wonde die zich op zijn wang bevond. Koen zette zich neer en meteen ging Tineke naar hem toe. "Moeten jullie niet naar het ziekenhuis?" vroeg de chef met veel bekommernis. "Nee nee, het is maar een schrammetje," ging Koen er meteen tegenin. Ik vond het vreemd dat de chef 'jullie' zei, maar toen ik een blik op Veli wierp, snapte ik het maar al te goed. Zijn oog zag er ook niet al te fantastisch uit. "Laat mij eens kijken?" vroeg Tineke en haalde voorzichtig de zakdoek van Koens wang. Ik zag hoe Koen op zijn tanden beet. "Wat is er gebeurd?" vroeg Floor. Koen kreunde van de pijn. "Koen," zei Tineke, "dat gaat genaaid moeten worden." "Is het zo erg?" vroeg hij. Ik zag hoe zelfs spreken hem veel leed bezorgde. Tineke knikte. "Ik denk dat Tineke gelijk heeft en dat je dat best kan laten naaien," zei de chef. Koen ging akkoord en vertrok niet veel later samen met Tineke richting het ziekenhuis. Velimir had ondertussen al ijs gekregen om op zijn oog te leggen en was ons al aan het uitleggen wat er nu precies gebeurd was. "Op het plein in het dorp waren twee mannen aan het vechten. Koen en ik probeerden om hen uit elkaar te houden, maar dat was moeilijker dan gedacht. Het ging er ook nogal hevig aan toe. De ene had blijkbaar ook een mes, maar omdat we dat niet wisten, waren we daar ook niet bepaald op voorbereid. Het ging allemaal nogal snel. Ik hoorde Koen schreeuwen en toen ik keek, zag ik dat hij in zijn gezicht gesneden was. Toen ik Koen aankeek, had de andere de kans om mij te slaan." Bij dat laatste wees hij naar zijn oog. "We hadden gelukkig al versterking opgeroepen en die kwam ook geen seconde te laat toe," eindigde hij zijn uitleg.

Ik wilde net mijn lunchbox weer wegleggen in mijn locker, maar Floor en Obi waren duidelijk nog in de kleedkamer. De deur stond op een kier en ik hoorde hen praten. "Sorry van daar straks," zei Obi. "Oh, dat is niks hoor. We hebben allemaal wel eens zo'n dag en om eerlijk te zijn, ik had er misschien beter met mijn volle aandacht moeten bijzijn. Dus ook sorry van mij," antwoordde Floor. "Sta jij nu te luistervinken?" hoorde ik van achter me. Ik verschoot en liet mijn brooddoos bijna uit mijn handen vallen. "Femke, alstublieft, waarschuw mij eens in het vervolg." Ze begon te lachen. "Misschien moet jij gewoon niet staan luistervinken," antwoordde ze. Ik rolde met mijn ogen. Floor en Obi kwamen de kleedkamer buiten en aan hun glimlachjes was te zien dat ze ons ook hadden gehoord. "Ik ga mijn brooddoos wegleggen," zei ik tegen Femke. Ik stak mijn lunchbox in de lucht en deed er een overdreven smile bij. Femke zuchtte. "Ik dacht dat je die vijf minuten geleden al had weggelegd," lachte ze. Ik rolde weer maar eens met mijn ogen en liep uiteindelijk de kleedkamer binnen. Ik opende mijn locker en legde mijn brooddoos terug op de plek waar ik hem deze morgen had gelegd. Plots voelde ik een hand op mijn schouder en weer verschoot ik, voor een derde keer op één dag. "Jij hebt echt wel een heel slecht geweten," lachte Femke. Dit keer lachte ik ook. "Trouwens," zei Femke. Ik merkte hoe ze met haar hoofd dichter naar het mijne kwam. "Bedankt," zei ze en drukte een zachte kus op mijn wang. Ik draaide me om. "Voor?" vroeg ik. Ze glimlachte en deed een paar stappen achteruit. "Ik bedacht me dat ik je nooit bedankt had voor wat je voor me gedaan had en dat heb ik nu dus wel gedaan," glimlachte ze. Ze liep de kleedkamer weer uit. Ik glimlachte, sloot mijn locker weer en liep ook de kleedkamer uit.