Bekennen of niet?

Hoofdstuk 7 - Femke

Femkes POV

Gefrustreerd plaatste ik me op een stoel in de refter. Ik zuchtte. Robin zat helemaal aan de andere kant van de tafel, ver weg van mij. Gelukkig. Ik opende mijn brooddoos en nam er een boterham uit. Ik hield de boterham in mijn handen en staarde er een tijdje naar. Ik had totaal geen eetlust. Robin, verliefd op mij? Ik zuchtte en nam dan toch een hap van mijn boterham. "Wat scheelt er met jullie?" vroeg de chef. Hij kwam net binnen voor een tasje koffie. Robin en ik waren de enigen die in de refter zaten. Ik zat aan de ene kant van de tafel en hij helemaal aan de andere kant van de tafel. Gelukkig maar, want moest hij nu recht voor me of vlak naast me zitten, dat kon ik er even niet bij hebben. "Zit er nog wel leven in jullie?" vroeg de chef. Hij had ondertussen zijn kopje al gevuld met wat koffie. "Femke is niet goed gezind," zei Robin plots. "Ja, hoe zou dat nu komen?" vroeg ik op nog steeds die kwade toon. De chef zuchtte. "Femke," zei Robin zacht. Ik zuchtte en draaide terwijl met mijn ogen. De chef zuchtte nog een keer. "Ik weet niet wat dat is met jullie, maar jullie gaan hier niet buiten voor dat opgelost is," zei hij streng, maar rechtvaardig. Hij ging de refter uit, sloot de deur achter zich en ging weer naar zijn kantoor. Er veranderde niets aan de situatie. Robin bleef, net als mij, zitten waar hij zat en geen van ons zei iets. Vijf minuten gingen voorbij. Tien minuten. Een kwartier en al snel zaten we daar een halfuur. Tot Robin plots recht stond en voor me aan tafel kwam zitten, maar hij zei niets. Hij hield zijn mond. Ik staarde hem aan en bestudeerde zijn houding. Hij staarde naar zijn handen die op tafel lagen. Hij speelde wat met zijn vingers. Hij opende zijn mond en wou wat zeggen, maar uiteindelijk bedacht hij zich weer. "Waarom ben je precies boos? Omdat ik jou wou komen helpen en daardoor een chauffeur heb laten gaan of omdat ik bekend heb wat ik voor je voel?" vroeg hij dan uiteindelijk toch. Hij keek me aan. Ik wou antwoorden, maar ik besefte dat ik het antwoord eigenlijk niet echt wist. Ik haalde mijn schouders op en keek weg. "Femke?" vroeg hij zacht. Ik keek hem weer aan. "Ik weet het niet," antwoordde ik zachtjes. Ik begreep waarom Robin naar me toekwam, ik zou hetzelfde gedaan hebben. Ik had hem gewoon een teken moeten geven dat alles in orde was. En zijn gevoelens voor mij? Hij was eerlijk en dat apprecieerde ik wel en ook, hij was niet expres verliefd geworden op mij. "Laten we het gewoon allemaal vergeten," stelde ik voor. "En ik apprecieer dat je eerlijk bent over je gevoelens tegenover mij." Robin knikte. We bleven nog een tijdje zitten. Er heerste een gênante stilte. "Laten we terug beginnen, anders lijkt het alsof we niets gedaan hebben vandaag," stelde ik voor en bij ons beide kon er wel weer een lachje af. We begonnen met het ondervragen van de man die we net hadden binnengebracht. Hij leek niet veel te zeggen. Patrick onderbrak ons verhoor voor een dringende oproep. Eric en Brigitte zouden later die man nog wel eens ondervragen. Hopelijk hadden zij meer succes.

Een klein meisje van vier was vermist. De moeder was hopeloos in paniek. De vader was nog niet op de hoogte en haar broer was bang zijn kleine zusje nooit meer terug te zien, maar gelukkig bleek er niets ernstig aan de hand te zijn. Robin en ik hadden het meisje weer teruggevonden, ongeveer twee uurtjes nadat we de oproep gekregen hadden. Ze bleek gewoon even op haar eentje een uitstap naar de speeltuin gemaakt te hebben. Het meisje was er zich helemaal niet van bewust wat ze daarmee had veroorzaakt en ze schrok een beetje toen ze ons zag. Ze schrok nog eens zo hard toen haar mama in tranen uitbarstte wanneer ze haar dochtertje terugzag. De moeder was dolblij dat haar dochtertje niets was overkomen en ook haar broer was dolgelukkig. Het was ontzettend mooi en ontroerend om te zien. Net wanneer wij het huis weer verlieten, arriveerde de echtgenoot. "En?" vroeg de man. Hij sloeg het portier van zijn wagen dicht. "Ze is veilig en wel weer thuis," antwoordde Robin. "Oh, dank jullie wel. Echt duizendmaal bedankt!" riep de man en liep richting de voordeur van zijn huis. "Toch altijd mooi om zoiets te zien," zei Robin en startte de wagen. Ik knikte. "Inderdaad," antwoordde ik. Ik merkte dat ik wel wat afstandelijker was tegenover Robin, maar hij maakte er geen bezwaar over. Robin was net de oprit afgereden toen mijn telefoon ging. Het was Brigitte. "Hallo," nam ik op. "Ah Femke, Brigitte hier. Zijn jullie met iets dringend bezig?" vroeg ze. "Onze zaak is net afgehandeld," antwoordde ik. "Zouden jullie dan eventjes naar kantoor kunnen komen? Eric en ik hebben jullie nodig," legde ze uit. "Geen probleem, we komen er aan," antwoordde ik enthousiast. "Oh, super. Bedankt hè!" Het gesprek werd beëindigd. "Dat was Brigitte," zei ik terwijl ik mijn gsm weer wegstak. "Ze vraagt of we even naar kantoor kunnen komen. Zij en Eric zouden ons dringend nodig hebben," legde ik aan Robin uit. Hij keerde meteen de wagen en reed richting commissariaat. "Waarom eigenlijk?" vroeg hij terwijl hij dat deed. "Geen idee, we zullen het wel horen zeker," antwoordde ik. We waren een kwartiertje rijden van het commissariaat verwijderd.

"Jullie worden verwacht in het kantoor van de chef," vertelde Patrick ons wanneer we hem passeerden aan de balie. We knikten en liepen daarna meteen door naar het kantoor van de commissaris. De deur was gesloten. Robin klopte en na toestemming gekregen te hebben, gingen we binnen. Aangezien Eric en Brigitte er ook waren en zij neer zaten op de stoelen die voorzien waren in het kantoor, bleven Robin en ik maar rechtstaan. "Bedankt om zo snel te kunnen komen," zei Brigitte nog een keer. "Waarvoor eigenlijk?" vroeg Robin. "Wel, dat gaan zij jullie uitleggen," zei de chef. Hij wees naar Eric en Brigitte. "We hebben jullie hulp nodig, tenminste als jullie dat zien zitten," legde Eric uit. "We hebben die man, die jullie daar straks hadden binnenbracht, ondervraagd. Hij blijkt lid te zijn van die dievenbende waarover we het deze morgen nog hadden," ging Brigitte door met hun uitleg. Robin en ik snapten het nog steeds niet helemaal. "Die man heeft ons heel wat informatie kunnen bezorgen en we denken er aan om een undercoveractie uit te voeren, maar daar hebben we jullie hulp bij nodig." Eric en Brigitte gaven ons een hele uitleg en nadat ik heel wat geprotesteerd had, ging ik er dan uiteindelijk, net als Robin, mee akkoord.