Bekennen of niet?

Hoofdstuk 28 - Robin

Robins POV

Zachtjes neuriede Femke het liedje mee dat op de radio speelde. Ik genoot ervan en glimlachte terwijl ik me op de weg concentreerde. Plots stopte Femke met neuriën en zette de radio stiller. Het gekletter op het raam en het vegen van de ruitenwissers overheersten nu. "Waarom ben jij eigenlijk politieagent geworden?" vroeg ze plots. "Euhm... Waarom opeens zo nieuwsgierig?" vroeg ik met een lachje en remde voor het rode licht. Ze haalde haar schouders op. Door de felle regen reikten de lichte van onze grijze Hyundai niet ver in het donker van de nacht. "Ik bedacht me net dat ik dat niet wist," zei ze. "Waarom ben jíj politieagente geworden?" kaatste ik de vraag meteen terug. Op een speelse manier rolde ze met haar ogen. "Wil je echt weten waarom ik agent ben geworden?" vroeg ik. "Ik ben wel benieuwd," antwoordde ze. "Wel..." Ik nam even een pauze. "Mijn vader is psychiater, dat weet je wel?" In mijn ooghoeken zag ik haar knikken. "Eigenlijk wilde ik dat ook altijd worden," bekende ik. "Serieus?" vroeg Femke alsof ze maar niet kon geloven wat ik net gezegd had. "Ja, serieus. Ik was en ben enorm gefascineerd door hem. Hij is mijn vader, ik zie hem echt als mijn grote voorbeeld." Ik kon een glimlach niet onderdrukken. "Jullie zijn vast twee handen op één buik?" vroeg ze. Ik knikte. "Enorm," antwoordde ik. "Wat doet je moeder eigenlijk?" vroeg Femke plots weer. Ik lachte. "Wat?" vroeg ze. "Zo plots geïnteresseerd in mijn leven," lachte ik. "Maar mijn moeder staat in het onderwijs," antwoordde ik dan toch op haar vraag. "Ah en nooit interesse gehad om leerkracht te worden?" vroeg ze. Ik begon te lachen. "Nee, danku, leerkracht is niets voor mij." Zij lachte nu ook. "En waarom ben je dan geen psychiater geworden?" Ik zuchtte even. "Te veel studeren," grapte ik. Femke moest er wel om lachen. "Wilde jij altijd politieagente worden?" vroeg ik haar dan. "Nee," bracht ze meteen en zonder twijfel uit. "Ik wilde altijd dierenarts worden, zoals mijn mama," "Maar?" vroeg ik meteen. "Mijn vader is altijd politieagent geweest, ondertussen heeft hij een carrière switch gemaakt. Maar toen hij nog bij de politie werkte, ben ik een keer mee geweest. Meteen was ik helemaal verkocht. Ik wist dat dit was wat ik wilde doen, zonder twijfel. Maar mijn vader dacht dat ik het nooit zou kunnen. Ik was toen ook echt wel een softy. Ik had van alles bang, ik was onzeker,... Ik begrijp waarom papa dat toen gezegd had, maar ik wilde het tegendeel bewijzen en kijk, ik deed het." Even was ik stil geworden. "Wauw," bracht ik na een tijdje uit. "Je vader zal wel trots zijn?" vroeg ik. Ik zag hoe ze zachtjes begon te glimlachen. "Je had hem moeten zien toen ik afstudeerde als inspecteur. De tranen stonden in zijn ogen," zei ze. "Maar jij een softy?" lachte ik. Ze begon te lachen. "Ja," bracht ze uit met een lachje van schaamte. "Maar da's jaren geleden," voegde ze er meteen aan toe. "Nu wil ik jouw verhaal eigenlijk wel eens horen." Ik zuchtte nogmaals. "Het ligt een beetje moeilijk," zei ik en slikte eens. "Je hoeft het me niet te vertellen," zei Femke. Ik knikte. "Ik ga het vertellen, ik wil het vertellen," zei ik. Er volgde even een stilte. Alhoewel het nog steeds kletterde op de ramen en de ruitenwissers heen en weer bewogen. "Het heeft te maken m..." "Dispatch voor Echo 310," klonk het toen plots uit de walkietalkie. Femke antwoordde meteen. "Er is een melding binnen gekomen vanuit de Hoofdstraat, de mensen van nummer tien hebben gebeld. Ze zouden geschreeuw gehoord hebben. Gaan jullie even langs?", klonk het. "Wij begeven ons ter plaatse," gaf Femke meteen door. Ik had de wagen ondertussen al gedraaid. Met hoge snelheid en de sirene aan, reden we meteen naar de Hoofdstraat. Het duurde slechts een minuut of zeven voor we daar aankwamen. "Wie had er gebeld?" vroeg ik. "De mensen van nummer tien," antwoordde Femke. Stapvoets was ik de straat ingereden en ik probeerde te zien aan welke nummer we zaten. "Hier zijn de oneven nummers, maar ik kan niet zien aan welke precies we nu zijn," zei Femke. Ik tuurde door mijn raampje maar kon het helaas niet zien. "Daar is nummer acht," wees Femke. "Hun huisnummer geeft licht," zei ze. Ik zag het ook en reed meteen door naar het huis er naast. Ik legde de auto stil terwijl ik naar het huis keek. Door het glas in de voordeur kwam een vaag licht. Femke had haar deur al geopend toen ik me net los klikte. "Ik zal eens gaan aanbellen zeker?" stelde Femke voor en ze liep richting de voordeur, terwijl ik naast de auto bleef staan. Ik luisterde aandachtig. "Ik hoor toch niets?" meldde ik en liep richting Femke terwijl ik de auto vergrendelde. "Buiten de regen, ik ook niet," zei ze. "Er komt iemand," zei ik terwijl ik naar het raampje in de deur wees. Een schim werd duidelijk zichtbaar. Een man rond de zestig opende de deur en knikte eens. "Goedenavond, u heeft ons gebeld neem ik aan?" vroeg ik. De man knikte. "Ja en bedankt om zo snel te komen, maar ik denk dat de vrouw van nummer dertien jullie hulp wel meer gaat kunnen gebruiken," zei hij. "Hoezo?" vroeg Femke. "Ik had een schreeuw gehoord en ik ging eens aan mijn venster kijken en toen zag ik hoe Elsa van dertien haar woning werd binnen gesleurd door twee mannen," zei hij. "Dan hebben wij geen tijd te verliezen," zei ik. "Ze waren met twee, daar bent u zeker van?" vroeg Femke. De man knikte. "Heel zeker." "Heeft u gezien of ze gewapend zijn?" vroeg ik dan weer. De man schudde zijn hoofd. "Nee, het is zo donker hè, en dan die regen," legde hij uit. We knikten. "In ieder geval, bedankt om te bellen," zei ik. De man knikte, zei nog iets en sloot zijn deur weer. "We zullen eens gaan kijken?" stelde Femke voor. Ik knikte en we liepen richting huis dertien. "Ik roep ondertussen al versterking op," zei Femke en nam de walkie uit haar gordel.