Bekennen of niet?

Hoofdstuk 32 - Femke

Femkes POV

Ik mis je al :( ♥

Ik glimlachte bij het sms'je van Robin.

Mis jou ook! Morgen zien we elkaar weer :D ♥

Mijn glimlach werd alleen maar groter. Ik liep naar de keuken en zocht alle ingrediënten om een simpele pasta te maken. Ik zuchtte bij het openen van de koelkast. Jasper ging bijna thuiskomen en ik zag er enorm tegen op om hem te zien. Ik nam een aantal groenten uit de koelkast en begon aan het maken van een vegetarische spaghettisaus. Het was iets waar ik zelf niet echt veel tijd in stak en ook snel klaar was. De saus stond al op het vuur en ik had net een kookpot met water gevuld voor de pasta toen ik Jasper hoorde binnenkomen. Ik voelde mijn hartslag de hoogte ingaan. Ik hoorde alles wat hij deed: zijn sleutels wegleggen, jas uit doen, schoenen uitschoppen. Hij kwam mijn richting uit, ik hoorde hem naderen en toen hij vlakbij me was draaide ik me met een glimlach naar hem toe. "Hey schatje," begroette hij me en plaatste een zachte kus op mijn wang. "Hey," zei ik zacht. Ik roerde wat in de saus, terwijl hij water uit de frigo haalde. "Spaghetti?" vroeg hij en kwam naast me aan het vuur staan. Ik knikte. "Ruikt heerlijk," zei hij en sloeg zijn armen om me heen. Ik liet het maar gebeuren. "Je bent trouwens zo laat?" Ik maakte me los uit zijn omhelzing en zocht naar wat zout en peper. "Drukke dag, ik kom helemaal van Gent trouwens." Ik humde maar wat, ik had ook geen zin om nog verder door te vragen. Terwijl ik de saus wat bij kruidde, begon Jasper aan het dekken van de tafel. "Moet het nog lang?" vroeg hij met wat geklingel van bestek. "Neen, nog een paar minuutjes."

"Je bent zo stil?" vroeg Jasper tijdens het eten. Ik keek hem betrapt aan. Ik had het gevoel dat hij dwars door me heen kon kijken en exact wist wat er zich in de studio van Robin had afgespeeld, maar mij nog even wilde doen zweten. Ik haalde mijn schouders op. "Slechte dag gehad?" vroeg hij. "Zoiets," antwoordde ik. Ik nam een hap pasta en probeerde elk oogcontact te vermijden, want ik wist dat hij mij vragend aanstaarde. "Als je wil praten- je weet dat ik altijd bereid ben om te luisteren." Daar ging mijn schuldgevoel dan knagen. Hij gaf echt zoveel om mij. Ik zuchtte, leunde achterover en keek hem aan. Hij verwachtte een heel verhaal waar Robin en ik iemand probeerden te redden, maar het ons net niet gelukt was. Ging ik hem dat geven? Ik zuchtte nogmaals. "Het is gewoon..." begon ik, maar verder dan dat geraakte ik niet. Jasper legde zijn bestek neer en keek me aandachtig aan. Hij was klaar om het hele verhaal te horen om dan te zeggen dat we ons best geprobeerd hadden en we er niets aan konden doen. "Ik heb de laatste tijd veel nagedacht en.." Ik zag hoe Jasper een wenkbrauw optrok. "Dit klinkt heel serieus," zei hij. Nogmaals zuchtte ik. "Volgens mij is het ook vrij serieus." Ik staarde hem even gewoon aan. "Ik heb het gevoel dat er iets gebeurd is tussen ons," zei ik voorzichtig, héél voorzichtig. Toen staarde Jasper me gewoon aan. Hij kuchte eens. "Hoe bedoel je?" Ik haalde mijn schouders op en liet mijn vork ook in mijn bord vallen. "Het is niet meer zoals het ooit was, het is alsof er iets gebarsten is- Ik weet het niet. Ik kan het niet uitleggen," zei ik met emotionele stem. Met open mond staarde hij me aan. "Het is niet dat ik niet meer van je hou, maar..." Ik sloeg wat met mijn handen in het rond, maar liet ze meteen weer op de tafel rusten omdat ik gewoon woorden tekort kwam voor wat ik wilde uitdrukken. "Maar wat?" vroeg Jasper. Ik wist niet of zijn stem boos, teleurgesteld of gebroken klonk of misschien net geschrokken. Ik wist het niet. "Femke?" Zijn stem klonk breekbaar, enorm breekbaar. "Ik zie jou doodgraag. Ik zou niet eens weten wat ik zonder jou moet doen. Jij bent alles voor mij, ik zou zelfs mijn leven voor je geven. Maar wat ben ik nog voor jou?" Een traan stroomde over zijn wang. Ik stond recht en liep de keuken in, waar ik steun vond op het aanrecht, mijn gezicht verstopt in mijn handen. "Femke, wat ben ik nog voor jou?" herhaalde Jasper. Hij was dichtbij. Ik keek hem aan en haalde mijn schouders op. "Een hele goede vriend?" Mijn stem klonk twijfelachtig en vol emotie. "Een hele goede vriend? Dat is het?" vroeg hij. Ik had hem gekwetst. Ik beet op mijn lip en staarde hem wat aan. Hij haalde zijn schouders op, probeerde het feit dat hij gekwetst was - dat ik hem gekwetst had - even te verbijten om zo iets te proberen uit te brengen. "Is er iemand?" vroeg hij. "Iemand anders? Iemand beter dan mij? Want dan wil ik wel weten waarom die persoon beter is dan mij!" Mijn ademhaling begon te stokken. "Het is gewoon..." "Wat?" snauwde hij. "Wij leven in totaal verschillende werelden." Even was het stil, tot ik weer begon te spreken. "Volgens mij zijn we in de loop van de jaren gewoon uit elkaar gegroeid." Ik bracht het voorzichtig uit. "Zo voel ik het totaal niet! Ik zie een toekomst met jou. Ik wilde ooit met jou trouwen, kinderen krijgen, een huis bouwen of kopen of huren of... Maar als dat niet is wat jij voor ons ziet, dan..." Hij schudde zijn hoofd. Hij liep richting de deur, greep naar zijn sleutels, trok zijn jas van de kapstok en nam zijn schoenen mee. "Jasper?!" Maar hij ging weg en sloeg de deur met een klap dicht. Ik begon te huilen, liep naar de zetel en liet me er in vallen. Ik kromp helemaal in elkaar en weende alle tranen uit mijn lijf. Tot ik op een bepaald moment gewoon doelloos voor me uit lag te staren. Ik had geen besef van tijd. Ik nam mijn gsm uit de zak van mijn joggingbroek en ik klikte op de vergrendelknop. Geen enkele melding. Ik had gehoopt dat Robin had gestuurd dat hij voor mijn deur stond, klaar om mij te troosten. Ik stak mijn gsm weer weg en bedacht me om naar hem te gaan.

Ik ging de inkomhal van het gebouw binnen waar Robin woonde. Ik trok aan de deur van de trappenhal, maar deze was helaas op slot. Naast de deur hing een intercom. Ik ging alle naamplaatjes af en naast nummer zeven hing Robins naam. Ik klikte op de bel en na een klein momentje hoorde ik Robins stem door de intercom. "Robin?" vroeg ik wanhopig. "Femke?" vroeg hij verbaasd. "Heb je even tijd?" Mijn stem klonk nog steeds enorm emotioneel en mijn ogen waren nog steeds rood van al het gehuil. "Voor jou altijd," hoorde ik Robin nog zeggen voor zijn stem wegviel. Er een ging een zoemertje als teken dat de deur los was. Ik trok hem open en liep de trappen op naar nummer zeven, Robins studio. Eens ik daar aankwam, stond de deur open. Ik klopte, ging binnen en sloot de deur weer. Robin kwam meteen op me afgelopen. Ik sloeg mijn armen om hem heen, verstopte mijn hoofd in zijn schouder en begon weer te snikken. "Sssht," suste Robin. Even bleven we gewoon zo staan, zonder ook maar één woord uit te brengen. Na een tijdje leken mijn tranen op en stilaan kreeg mijn ademhaling weer regelmaat. Ik haalde mijn hoofd van zijn schouder en keek hem aan, zonder hem los te laten. Hij ging niet vragen wat er was, hij wist wel dat ik het zou zeggen als ik daar klaar voor was. Ik zuchtte even. Robin begeleidde me naar een zeteltje in de hoek van de kamer. Ik zette me neer, maar hij bleef nog even staan. "Wil je misschien iets drinken?" Ik knikte. "Doe maar gewoon water." Hij knikte kort bij een oké en liep naar de andere kant van de kamer. Ik staarde door de grote ramen naar buiten, maar zag alleen de weerspiegeling van de kamer. Ik zag Robin en even verscheen er een klein glimlachje rond mijn lippen. "Hier," zei hij en bood me het glas aan. Met een bescheiden dankje nam ik het aan. Robin zette zich ondertussen naast mij. Ik nam een paar slokjes en zette het glas toen op een kastje naast de bank. "Ik heb met Jasper gepraat," zei ik uiteindelijk. Ik leunde achterover, tegen Robin aan. Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me dicht tegen zich aan. "Heb je het gezegd van ons?" Driftig schudde ik mijn hoofd. "Maar hij was kwaad, teleurgesteld en vooral gekwetst omdat ik zei dat ik niet meer hetzelfde voor hem voelde als ooit daarvoor." Even was het stil. "Hij is weggelopen." Ik begon weer te snikken. "Ik weet niet wat er nu moet gebeuren, wat er nu gaat gebeuren, wat ik moet doen, wat hij gaat doen, maar ik heb schrik voor wat er gaat volgen." Ik keek Robin niet aan, ik keek alleen naar onze handen die verstrengeld waren. "Wat wil je dat er gebeurd?" vroeg Robin. Ik haalde meteen mijn schouders op. "Ik wil dat het simpel is," zei ik bijna onhoorbaar, maar ik weet dat Robin het gehoord had. "Denk je dat het nog in orde kan komen tussen jou en Jasper?" Ik zweeg. "Want als je toch voor Jasper kiest, moet je voor jezelf uitmaken of je dit zal bekennen of niet. En wees gerust, van mij zal hij het nooit te horen krijgen." Ik keek hem aan. "Robin," ik viel weer even stil, nam zijn handen vast en keek diep in zijn ogen, "of ik nu voor hem kies of voor jou, dit zal hoe dan ook ooit uitkomen. Dit, wat wij ook mogen hebben, zal hoe dan ook de kracht vinden om ieders oren te bereiken en weet Robin, ik hou van jou, is dat niet hetgeen wat telt?" Hij keek me aan met waterige ogen. Hij kwam dichterbij en kuste me en hij leek niet van plan om mij snel los te laten.