Bekennen of niet?

Hoofdstuk 23 - Femke

Femkes POV

Is alles oké? X Robin

Ik veegde de melding van het bericht weg. Ik legde mijn gsm weer op het nachtkastje en keek al zuchtend naar het plafond. Een tijdje staarde ik naar de gedoofde lampen. Ik dacht aan niets en tegelijk aan alles. Ik werd er haast gek van. Ik sloeg het deken van me af en stapte uit bed. Jasper was blijkbaar al wakker, alhoewel hij niet moest werken. Ik liep richting de woonkamer. "Jasper?", riep ik. Geen antwoord. Ik haalde mijn schouders op en ging naar de badkamer. Ik deed het licht aan, sloot de deur achter me en liep tot aan de wastafel. Met enige aarzeling bekeek ik mezelf in de spiegel. Spontaan begon ik te huilen. "Femke, waar ben je mee bezig?", was het eerste dat in me opkwam. Hulp was wat mijn tranen vroegen. Hulp voor mijn eigen gevoelens die ik totaal niet meer begreep. Ik was verliefd op Robin, terwijl ik van Jasper hield. De reden dat ik niet op Robins bericht antwoordde was omdat ik allesbehalve oké was. Ik wist het zelf niet meer. "Moet ik Robin vergeten? Of Jasper achter me laten?", vroeg ik me af. "Oh, God, hoe kan ik dat nu weten?" En ik begon nog harder te huilen. "Mijn gevoelens voor Robin zijn echt, net zoals die voor Jasper." "Het ergste van al: Brigitte heeft ons gezien." "Zou ik er met haar over kunnen praten? Of toch maar beter niet?" "Femke, zwijg!!!" Ik werd gek van al mijn gedachten. Ik wreef eens over mijn voorhoofd en liet uiteindelijk het water van de douche lopen. Ik stak mijn hand er onder. "Koud," zuchtte ik. Ik trok mijn pyjama uit en liet het water lopen. Zo zou het warm zijn als ik er onder ging. "Alles komt wel goed," dacht ik nog vlak voor ik mijn tranen zou laten mee spoelen met het warme water van de douchestralen. "Ooit."

"Hej," begroette ik Jasper toen ik uit de badkamer kwam. "Hey, slaapkopje," zei hij. Hij kwam naar me toe en legde zijn handen rond mijn heupen. "Zo lang heb ik nu toch ook weer niet geslapen?", vroeg ik. Hij grinnikte. "Jawel. Ik ben ondertussen al naar de markt geweest," zei hij en kuste me. Toen hij zijn lippen van de mijne haalde, trok ik ze weer op de mijne. "Wat scheelt er?", vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. "Niets? Moet er dan iets zijn?", probeerde ik zo positief mogelijk uit te brengen. Hij schudde zijn hoofd. "Kom je eten?", vroeg hij uiteindelijk. "Direct, ik ga eerst mijn haren drogen," deelde ik mee en liep weer naar de badkamer.

"Hoe was het gisteren bij Robin? Hoe is het met hem?", vroeg Jasper. Ik nam een vuil bord uit het afwas water en maakte het schoon met het sponsje dat ik in mijn handen had. "Euhm.. Goed," antwoordde ik wat twijfelachtig. "Hij was wakker," voegde ik er bij. "Oh, dat is goed nieuws," zei Jasper. Ik knikte. "Het gaat waarschijnlijk nog wel lang duren voor hij weer mag komen werken," zei ik. Jasper nam wat afgewassen bestek van het aanrecht en droogde het af. "Dat is wel te begrijpen, na zo'n ongeluk op interventie. Het is al goed dat het niet al te ernstig was," zei hij. Ik knikte. "Wat moet jij dan doen de komende dagen zonder Robin?", vroeg hij. "Maak daar maar weken van," zei ik meteen. Er viel even een stilte. Ik was me namelijk aan het concentreren op een vuiltje dat ik maar niet uit een kookpot kreeg. Dat komt er van als je je afwas te lang laat staan. "Ik heb trouwens geen idee wat ik ga moeten doen zonder Robin. Bureauwerk zeker? Of misschien dat ik af en toe met iemand anders mag werken. Ik zal het morgen wel horen zeker?" "Je mag ook altijd met mij mee komen werken," stelde Jasper voor. "Uugh, nee, bedankt," lachte ik. "Liever oneindige stapels papierwerk dan al die saaie meetings," lachte ik. "Seg," bracht Jasper meteen uit. "Liever oneindig veel meetings dan al dat saai papierwerk, hoor," ging hij er meteen op in. "Moet ik mij nu beledigd voelen?", vroeg ik. "Euhm, ja," antwoordde hij. Ik begon te lachen en spetterde wat vuil afwas water in zijn gezicht. "Maar ieuw, Femke." Ik bleef maar lachen. Hij sloot me in zijn armen. "Gij bandiet!", riep hij. Ik keek hem uitdagend aan. "Wat ben je van plan?", vroeg hij. "Wat ben jíj van plan?", kaatste ik de vraag meteen terug. Voor ik het besefte, kuste hij me. Ik liet me helemaal meeslepen in het moment. "Ik zie je graag," zei hij met zijn voorhoofd leunend tegen het mijne. "Dat weet ik," antwoordde ik. Ik kon niet antwoorden dat ik hem ook graag zag. Niet omdat ik dan aan het liegen was, want ik zag hem echt graag, maar ik kreeg het gewoon niet over mijn lippen. "Nog twee pannen," deelde Jasper mee. "Ik zal eens voortdoen, dan zijn we er van af," antwoordde ik.