Bekennen of niet?

Hoofdstuk 13 - Femke

Femkes POV

"Goedemorgen," werd er in mijn oor gefluisterd. Ik voelde een zachte kus op mijn wang. Langzaam opende ik mijn ogen. Ik zag Jasper naar me glimlachen. "Goedemorgen," fluisterde ik al glimlachend terug. Hij bracht zijn hoofd dichter naar het mijne en kuste mijn lippen. "Ik heb je echt gemist in die week," zei Jasper toen onze lippen weer wat afstand namen. "Ik jou ook," zei ik zacht en onze lippen maakten nogmaals contact. "Hoezo ben je al wakker?" vroeg ik plots verbaasd. "Ik heb al vroeg een meeting vandaag," vertelde Jasper. "Oh," zei ik verwonderd. "Dat gebeurt niet vaak dat we samen vroeg wakker zijn," lachte ik. Jasper kuste me nogmaals en verliet als eerste het bed. Ik besloot nog even te blijven liggen, ik had toch nog wat tijd. Ik nam mijn gsm. Negen voor zeven gaf hij aan. Nog negen minuutjes voor ik officieel zou moeten opstaan. Het was ondertussen ook al 28 januari, drie dagen nadat de undercoveractie was geëindigd. Robin en ik hadden twee dagen vrij gekregen om even te bekomen. Ik legde mijn gsm weer aan de kant en staarde wat naar het plafond. Ik hoorde hoe het water van de douche begon te lopen, ik besloot om toch maar op te staan en samen met Jasper onder de douche te gaan.

"En? Hoe gaat het met je?" vroeg ik aan Robin die net de kleedkamer binnenkwam. Ik stopte mijn lunchbox in mijn locker en sloot hem weer terwijl Robin antwoordde dat alles wel ging. Hij sloot de deur van de kleedkamer achter zich. "Geen pijn meer?" vroeg ik. "Valt goed mee," antwoordde hij, "het is maar een kleine breuk en het is op een plek waar je er nauwelijks last ven hebt." Een beetje verlegen kwam Robin wat meer naar me toe gewandeld. "We hebben de kans nog niet gehad om er over te praten en ik blijf er maar mee zitten," vertelde Robin me. "Huh? Wat bedoel je?" vroeg ik hem en leunde met mijn rug tegen mijn locker. Robin kuchte eens. "Die kus," zei hij uiteindelijk. Ik zuchtte. Ik had geen zin om daarover te praten. "Ik weet niet zo..." "Het is oké," onderbrak ik hem meteen. "Het is oké, echt waar. Misschien moet ik je daar zelfs dankbaar voor zijn, want wat had Gregoire misschien anders nog gedaan," zei ik en liep richting de deur. Robin draaide zich mee in de richting dat ik liep, maar bleef op dezelfde plek staan. Hij knikte. "Oké," zei hij zacht. "Dat is goed dan," zei hij al wat opgewekter erachter. Ik glimlachte naar hem en wou de kleedkamer verlaten, maar net op dat moment kwam Floor binnen. "Oh, sorry," lachte ze en liep door naar haar locker terwijl ik naar de refter liep. Terwijl Brigitte geïnteresseerd aan Koen vroeg hoe het met Tinekes zwangerschap ging, liep ik naar het koffieapparaat voor een tasje heerlijke koffie en luisterde terwijl mee naar hun gesprek. Koen en Brigitte waren de enigste twee die er al zaten. Robin kwam ook net binnen en zette zich op een willekeurige stoel neer. Ik schonk instinctief een tweede tas vol met de alreeds gemaakte koffie. "Hier," zei ik en plaatste die tweede tas voor Robin op tafel. "Dankje," zei hij met een glimlach, greep de mok van tafel en nam een slokje. Ik zette me op een stoel naast Robin en al snel begon de refter vol te lopen. Eerst kwam Floor binnen, dan Velimir, Patrick voor een kopje koffie, Eric, Obi en als laatste de chef. "Goedemorgen," zei de chef terwijl hij op zijn gsm bezig was. De chef bleef staan waar hij stond en vloekte eens terwijl hij maar op zijn nieuwe smartphone bleef tikken. "Wat scheelt er?" vroeg Obi die net als ons allemaal het een beetje raar vond. De chef leek de vraag niet gehoord te hebben. Of hij negeerde het. "Hij is zo een nieuwe app aan het uittesten," legde Patrick ons uit. We keken Patrick allemaal aan. "Hoe heette het ook alweer?" Hij dacht even na. "Instagram of zoiets," kwam hij er op terug. "Ah zit onze chief tegenwoordig ook al op Instagram?" vroeg Koen aan de chef. "Uhu," kreeg hij als antwoord. Ik hoorde wat gelach, maar al snel was het weer stil. "Euh.. Chef?" vroeg Floor. Maar ook zij kreeg geen antwoord. "Roger Berckmans!!" schreeuwde Robin. De commissaris zijn nieuwe gsm viel bijna uit zijn handen van het verschieten, maar hij kon hem nog net weer stevig vastnemen. "Robin, alsjeblieft," zei de chef en keek met een strenge blik naar hem terwijl hij zijn hand op zijn hart hield. Hij keek ons allemaal verbaasd aan. "Wat zitten jullie hier eigenlijk nog te doen?!" vroeg hij. "Jullie hadden al lang weg moeten zijn," voegde hij er aan toe. "Euhm.. Chef?" vroeg Brigitte. "Ah, juist ja, de takenverdeling," bedacht de chef zich. Hij stopte zijn gsm in zijn broekzak. "Koen en Velimir, patrouille, Eric en Brigitte, over ongeveer een halfuurtje komt er iemand voor jullie." "Ah?" vroeg Eric die er duidelijk niets van wist. "Ik leg dat subiet nog wel uit," antwoordde de chef snel. Hij ging verder: "Floor, Obi, patrouille en Femke en Robin, voor jullie zal het papierwerk worden om wille van Robin zijn gebroken rib." "Maar chef," ging Robin er tegen in. "Robin, als je je forceert kan het erger worden," zei de chef. Robin knikte. "Dat is waar," gaf hij toe. "Eric, Brigitte, komen jullie even naar mijn kantoor?" vroeg de chef. Iedereen vertrok naar waar hij hoorde te zijn. Ik dronk nog snel mijn tas leeg en zette deze dan in de afwasbak. "Ah ja, Femke," begon Patrick. Hij nam nog een slokje van zijn koffie. "Ik heb nog iets voor jou," zei hij. "Secondje," maakte hij duidelijk dat ik even moest wachten terwijl ook hij zijn lege mok in de afwasbak zette. "Euh.. Patrick?" vroeg ik, maar hij was de refter al uitgelopen. "Snap jij dit?" vroeg ik aan Robin. hij schudde zijn hoofd. "Maar kom, we zullen eens aan die paperassen beginnen," zei hij en trok me mee de refter uit. We plaatsten ons in onze bureaustoelen achter onze bureau en begonnen met het werk. Ik zuchtte toen ik de stapel zag. Robin lachte. "Tja.. Dat wordt even doorbijten," zei hij al grinnikend. Maar toen hij een mapje van de stapel pakte en het opensloeg, kon er toch geen zucht aan ontsnappen. Nu begon ik te lachen. Ook ik had net mijn eerste mapje opengeslagen toen Patrick voorbij liep. "Patrick?" vroeg ik. Hij draaide zich om. "Ah, jij zit hier," zei hij en kwam weer naar onze bureau toe. "Deze liggen hier al een tijdje op jou te wachten," zei hij en stak een aantal rode enveloppen naar me toe. "Ah," bracht ik uit en nam ze aan. "Bedankt," zei ik. Hij glimlachte en liep weer terug vanwaar hij kwam, naar de balie. "Dat is een heleboel post van je geheime aanbidder," zei Robin al plagend. Ik negeerde zijn opmerking en bekeek elke enveloppe. Allemaal hetzelfde, net als al de vorige. Een rode enveloppe met in sierlijke letters mijn naam er op. Ik deed de eerste open, haalde het papiertje er uit en begon te lezen. Ik moest er bij glimlachen. Ik opende ze allemaal en met veel plezier las ik ze allemaal één voor één. Nog steeds was ik er van overtuigd dat het Jasper was. Maar toch vond ik het een beetje verdacht, want hij wist toch dat ik op undercoveractie was? Dat ik die brieven niet kon lezen? Nu ja, ik liet het er bij dat het Jasper was. Want die geheime aanbidder wist een aantal gewoontes van mij die, naar mijn weten, alleen Jasper kon weten. De geheime aanbidder wist dat ik het allerliefste wok eet en waar ik die het allerlekkerst vind. Net toen ik de zevende en laatste brief open plooide vroeg Robin lichtjes geïrriteerd of ik nog van plan was om ook nog wat te werken. Ik giechelde wat. "Nog even geduld, dit is de laatste," zei ik opgewekt. "Ah, eindelijk," reageerde Robin met een zucht. Ik begon met lezen. "Nee!! Dat meen je niet?!" riep ik uit. "Wat scheelt er?" vroeg Robin. "Hij wil me ontmoeten," leg ik verbaasd uit. "Mag ik eens zien?" vroeg Robin en voor ik kon antwoorden had hij de brief al uit mijn handen getrokken. Hij las het ook. "31 januari?" vroeg hij verbaasd. "Dat is over drie dagen," zei hij. Ik knikte. "Ga je gaan?" vroeg hij. "Ik denk het wel.. Als het Jasper is, dan ga ik gaan gevaar lopen," grinnikte ik. "En je bent zeker dat het Jasper is?" vroeg hij bezorgd. Ik haalde mijn schouders op. "Ik vermoed van wel. Allee.. Hij schrijft dingen die bij mijn weten alleen Jasper kan weten, dus ik vertrouw er op dat hij het is." "Wat als hij het niet is?" vroeg Robin. "Tja.. Robin, ik werk bij de politie. Dan zal ik me wel kunnen redden," zei ik zelfverzekerd. "Femke.." zei Robin zacht. "Ga jij mij dan verbieden niet te gaan?" vroeg ik hem en misschien iets te luid. Robin leek een beetje geschrokken van mijn reactie. "Ik vertrouw het gewoon niet.. En ik wil niet dat jou iets overkomt," zei hij terwijl hij omlaag keek. "Robin," zei ik en wachtte tot hij me aankeek. "Ik vind het lief dat je zo bezorgd bent, maar geloof me, dit gaat echt in orde komen. Volgens mij is dit gewoon Jasper die.. Ja, gewoon iets van plan is," zei ik vol vertrouwen. "Zeker? Je bent heel zeker dat je zal gaan?" vroeg hij. Ik knikte. "Hij wil afspreken in het park, daar zullen we ook nooit alleen zijn," zei ik met een knipoog. Robin glimlachte. Ik glimlachte terug naar hem. "Wil je dan nu misschien ook beginnen?" vroeg hij met een pruillipje. Ik lachte. "Ja, het is goed, ik zal hier ook iets doen," antwoordde ik en legde alle brieven aan de kant. Ik snap wel waarom Robin zo reageerde en om eerlijk te zijn, het pakte me wel dat hij zo bezorgd was, maar ik was er gewoon rotsvast van overtuigd dat het Jasper was.