P.o.v Koen
Als ik één iets niet had verwacht, dan was dit het wel... Caitlyn... verliefd op Tineke. Op mijn beste vriendin Tineke. Diezelfde Caitlyn die eerder mij de schuldige had gemaakt van vandalisme. Moest ik nu boos zijn? Moest ik nu zeggen dat het haar vergaf? Moest ik nu haar een schouderklopje geven?
De twijfel maakte zich meester van mij.. Ik liep weg, gewoon weg. Weg van dit ziekenhuis. Weg van de angst om Tineke te verliezen. Weg van deze nachtmerrie. Waarom kon het gewoon niet simpel zijn, Tineke levend, Caitlyn die eerder eerlijk was geweest. Dan was nu alles anders. Dan had ik niet gezeten tegen de zijkant van het ziekenhuis met tranen die bollen over mijn gezicht. Ik weet niet waarom ik wegloop. Ik weet niet of ik boos op Caitlyn ben. Het lijkt alsof ik haar de schuld geef, van wat met Tineke is gebeurd, al weet ik dat het niet zo is. Ik heb zin om op haar te roepen, kwaad te zijn. Om alleen maar het idee te hebben dat ik eindelijk alles wat ik heb opgekropt eruit kan laten. Het is niet haar schuld, maar als ik me dat wijsmaak, verlies ik mezelf nog meer.
Beetje la,g geleden en beetje kort, maar tis een hoofdstuk... dit vond ik trouwens een heel moeilikk stuk om te schrijven, want ik wilde het anders uitdrukken... hopelijk is het oke.
