p.o.v Tineke
ik wilde het hem zeggen
zeggen hoe bang ik was, bang voor iemand die ik ooit vertrouwde, bang voor degene die me niet meer loslaat, zelf niet in mijn slaap
ik wilde het hem zeggen, maar de woorden leken gestolen. Als door een dief in de nacht die door het donker sluipt met mijn stem in zijn handen. Alsof het een kostbare diamant was.
Hij legde zijn hand op mijn wang veegde mijn tranen weg. Hij stond bij me. Ik keek hem aan en probeerde te glimlachen. Samen zijn we sterk en gaan we hier door, leken zijn ogen te spreken. Hij bracht me tot rust.
p.o.v Koen
We deelden de stilte. Ik zou zo graag weten wat er in haar omging. Maar ze leek niet te kunnen spreken. De tranen bleven in haar ogen blinken. Ze leek te willen schreeuwen, maar geen geluid verliet haar lippen. Toch zag ik hoe ze tot rust kwam toen ik bij haar stond. Toen ik mijn hand voorzichtig op haar wang legde en haar tranen wegveegde. Ik wilde weten wat er allemaal was gebeurd, ik wilde haar helpen, helpen haar trauma te verwerken. Al leek dat misschien onmogelijk. Ik dacht terug aan het moment toen we ruzie hadden, nog voor dat ze... nog voordat ze dat rotsblok op haar been kreeg. De dag toen Tineke, mijn collega, mijn zielsverwant, verlamd geraakte. De dag dat heel haar leven veranderde...
We zaten in de auto en ik zat stilzwijgend in de auto voor me te kijken terwijl ik het stuur krampachtig vasthield. Ik had haar de vorige dag gezien met haar lief, kussend open op straat. Ik was woest geweest, eerder teleurgesteld, triest... Ze had me nooit verteld dat ze überhaupt een lief had! Ik vertrouwde haar echt, we waren buddies, we vertelden alles tegen elkaar, ALLES!. En dan dit. Ik kon het niet. Tineke had vast gemerkt dat ik afstandelijk tegen haar deed, en even later bleek dat ook. "Waarom ben je zo kwaad op mij?" vroeg ze. Ik bleef staren naar de weg. "Koen, komaan ik vertrouw je!". De tranen stonden in mijn ogen maar om ze te verbergen zei ik koel: "dat kan ik van jou niet zeggen" ze keek verbaasd: "hoe bedoel je?".
Toen ik haar daarna vertelde dat ik haar had zien kussen met haar lief, die dus die Jonas die haar heeft ontvoerd blijkt te zijn. Keek ze eerst verbaasd, waarna ze nog iets wilde zeggen.
"Nu weet je niet wat te zeggen he?!" riep ik. "koen, ik..."
Het was toen dat ze onderbroken werd door de dispatch. De oproep die haar leven deed veranderen. En ik weet nog altijd niet wat ze wilde zeggen. Had ik haar kunnen helpen? Had ik dit alles kunnen voorkomen? We wisten tot op de dag van vandaag niet wie het daar had gelegd. Was het allemaal niet zo toevallig dan? Was het de bedoeling dat Tineke juist daar zou komen, door een oproep? Waarom moesten juist wij naar daar om die zaak te onderzoeken? Had Jonas meer op zijn kerfstok dan het ontvoeren van Tineke? Had hij iets te maken met het feit dat ze verlamd werd? Nu ze niet dood was, was Tineke dan nog veilig?
