Koen p.o.v
Eindelijk was de ellenlange dag gedaan! Met mijn vingers trommelend op het stuur wachtte ik totdat het licht op groen zou springen. Vandaag hadden we een schema opgesteld van wanneer wie op bezoek ging bij Tineke, en omdat ik haar dichtste collega was mocht ik er vanavond heen. Het licht maakte een sprong naar het groen en ik drukte mijn gaspedaal in... Eigenlijk wist ik niet of ik haar wel wilde zien, ik bedoelde in haar toestand... Uiteindelijk ging ik het kolossale gebouw binnen en zocht ik naar de intensive care. Langzaam duwde ik de deur van haar kamer open en stapte ik binnen. Het was muisstil, op het zachte gepiep van de hartmonitor na. Ik hees me in de stoel en keek haar aan. Haar gelaat gaf een vredige indruk, net alsof het een engel was die ruste, en haar borstkast rees traag op en neer. Opeens kwam er iemand de kamer binnen, het was een man rond de 35 jaar, die dr. Johan Reyksen heette volgens zijn naamplaatje.
"Goedendag" zei de vriendelijke man "U bent?"
"Koen Baetens, collega van Tineke"
"Aangenaam" hij checkte de perimeters en maakte weer aanstalten om de kamer te verlaten.
"Wacht" zei ik
"Wat is er?" Een vragende uitdrukking vormde op het gezicht van de dokter
"Zou ik u een vraag mogen stellen?"
Hij knikte
"Denkt u dat snel zal ontwaken"
Een zucht ontsnapte uit de mond van de man
"Daar kan ik niets over zeggen... Het kan dat ze ontwaakt, maar de kans is bijna nihil. Je hoort in verhalen op tv vaak dat ze ontwaken, maar in de werkelijkheid gaat het er anders aan toe."
Ik knikte en toen de dokter weg was ging ik weer gaan zitten.
Een warm, kriebelend gevoel ging over mijn gezicht.
Het was een traan... Een traan vol wanhoop en verdriet...
Wat vinden jullie van het verhaal en de cover... Wat denken jullie dat er zal gebeuren?
