P.o.v Koen
En daar zat ik dan weer.. terug aan haar zijde. Ik nam haar hand vast en wreef erover met mijn duim. Ze lag daar, alsof ze aan het wachten was op de dood. Het leek alsof ze ging stikken in de wirwar van draadjes die om haar heen lag, maar toch ademde ze heel rustig. Tranen vormden zich in mijn ogen en plensden één voor één op haar bleke huid. Ik probeerde het snikken tegen te houden, maar het lukte niet. Alles leek mijn schuld! Iedereen bleef maar mij de schuld geven van alles. Ik zie de twijfelende blik in hun ogen.. vertrouwen ze me nog? En als ze ooit wakker werd... zou ze me de schuld geven? Ben ik de kwade? Ben ik fout? Ben ik een slechte vriend?!
Tranen stroomden nu over mijn gezicht zachtjes kneep ik in haar hand, hopend op een reactie, iets kleins, maar haar hand bleef levenloos liggen in de mijne. Ik hield van haar, meer dan vriendschappelijk, besefte ik... nu pas. Waarom moet er altijd zowiets gebeuren voordat je het durft te zeggen? Ik wil niets liever dan verdrinken in haar ogen! maar ze zijn gesloten! ik kan ze niet zien... ik ... kan... niet... tonen wat ik voor haar voel en dat maakt me zo zwak.
Ik heb het gevoel dat alle hoop langzaam uit mijn lichaam vloeit
Ik geloof er niet meer in.
