"Alo...Evet, buyurun benim...Ne!?...H-hangi h-hastane?..."
Melek, ağlamamak için kendini zorluyordu fakat bu mümkün değildi. Ayağındaki protez bacağın olmasına inat, hızlıca koşmaya başlamıştı.
Önüne çıkan ilk taksinin önüne geçerek durdurdu ve taksiye bindi. Gideceği yeri de söyleyerek, ağlamasını hızlandırdı.
"
Hastane kokusu ve bu hastanede annemin olduğunu bilmek, midemde değişik bir şeyler olmasını sağlıyordu.
Annem ya annem!
Şuan önümde beyazlar içinde, yatan annem!
O hastane yatağı sana hiç yakıştı mı be annem?
Yakışmadı. Sen daha iyileşicektin. Dizine yatacaktım, saçımı okşayacaktın.
'Kuzum..." diyecektin.
Sarılıp, öpecektin beni. Eve geç kaldığım için kızacaktın. Gezmeye gitmeme izin vermiyecektin daha.
Niye bu kadar çabuk pes ettin be annem.
Ama dayanabilirsin. Bu kabus gibi olan hastahaneden çıkıp, evimize gidebiliriz. Sadece dayan annecim. Benim için dayan. Beni bırakma. Benim senden başka kimim var ki? Hah söylesene. Sende gidersen ben ölürüm be Kraliçem. Hayata olan bağlarım kopar. Biterim, bir hiç olurum annem. Ben o eve birdaha adım atamam. Senin kıyafetlerini koklarken, canıma kıyarım ben. Senin o cennet kokun olmadan yaşayamam ben ki.
Annem ve benim aramda olan, o cama yapışmış annemin gözlerini açmasını bekliyordum.
Kim bilir kaç saat geçmişti ki umrumda değildi benim.
Canımdan bir parça, bana veda ediyorken başka bir şey düşünemem ki.
Gözlerim kalp cihazına gittiğinde, o kıvrımlı çizgiler, düz bir çizgiye dönüşmüş ilerliyorlardı.
Avazım çıktığı kadar "Annem ölüyor, yardım edin!! " diye bağırmaya başladım.
Bir yandan da bitmek bilmeyen göz yaşlarım akmaya devam ediyordu.
Bir hemşire ve doktor gelip, annemin yanına girdiler.
Hızlı bir şekilde bende onların yanına girdim.
Ve girdigim an kalp cihazının 'dııııt...' sesi kulaklarıma doldu.
O an işte o an bittiğimi anladım. O ses benim ve annemin sonuydu. Bizim sonumuzdu.
İçimdeki yaramaz kızı ortaya çıkartarak, kenarda duran doktora ve hemşirelere vurmaya başladım.
"O ölemez anlıyor musunuz!? Geri getirin onu bana! Bir şeyler yapın aptallar! Ne bakıyorsunuz öyle !? Hadi müdahale edin, bana geri verin onu!"
Çok fazla bağırmaktan sesim kısılmıştı. Arkamdan birinin beni belimden tutup, dışarı çıkartmasıyla çığlığı kopardım ve çırpınmaya başladım.
Beni bıraktığında kim olduğuna baktım. Kelem'di.
Ona ne kadar sarılıp, onunda annem ve babam gibi beni bırakmamasını söylemek istesemde yapamadım. Tekrardan cama yapıştığımda, annemin üzerini beyaz bir çarşafla örtüldüğünü gördüğümde, beynimden vurulmuşa döndüm. Hatta beynimden vursalar bu kadar canım yanmazdı.
Ayakta durduğum yerden, yavaşça yere çömeldim.
Bırakmıştı oda beni bırakmıştı. Babam gibi.
Hayata tutunma nedenim kalmamıştı. Hepsi birer birer tükenmişti. Onlar tükenirken bende tükenmiştim aslında. Onlara kızgındım. İkisininde beni böyle yarıda bırakıp, gittikleri için.
Gözlerimi yerdeki fayanslardan birine dikerek, çömeldiğim yerde bir öne bir arkaya salanmaya başladım. Ellerimi seri bir şekilde saçlarımım arasından geçirdim ve o saçları çekmeye başladım.
"Neden!?" Diye bağırmaya başladım.
Bütün hastanenin sesini duyduğuma emindim.
Söylediklerimi hızlı bir şekilde tekrar ediyordum.
"Neden!?"
"Neden!?"
"Neden!?"
Kelem ise karşımda oturmuş, kan çanağı gözleri ile ağlıyordu.
Onunda ağlaması kuvvetliydi.
Benimkisi kadar.
Dayanamadım. Gidip sarıldım.
"Sende bırakma beni. Yalvarırım." Dedim hıçkırıklarla.
"B-bırakmıycam meleğim." Dedi çocuk gibi ağlarken. Bir hıçkırık koptu ağzından. Ve bir tane daha.
İşte o an gökyüzümü aydınlatan, tek ışık o olmuştu. Karanlığımdan beni çekip, çıkaracak olan tek insan. Beni hayata bağlayacak tek kişi. Beni bu çukurdan çıkartacak kişi Kahramanımdı.
Hastahane koridorunun ortasında, yerde birbirimize sarılmış, bir öyle, bir böyle sallanarak ağlıyorduk.
Gözlerimi kapatarak herşeyin bir rüya olmasını istemiştim ama bu sadece kendimi kandırmak olurdu.
BU BÖLÜMLÜK BU KADAR DRAM YETERLİ DEĞİL Mİ ARKADAŞLAR? HER NEYSE ARTIK BÖLÜMLERİ SIKLIKLA PAYLAŞMAYA BAŞLAYACAĞIM.
VEEE ARKADAŞLAR YENİ YAZMAYA BAŞLADIĞIM "TAKAS" HİKAYEMİDE OKUMANIZI ÖNERİRİM. "TAKAS" BU HİKAYENİN AKSİNE KOMİK BİR AŞK HİKAYESİ.
KALIN SAĞLICAKLA ÖPTÜM BAY 👱❤
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MELEK
ChickLitİzmir'de dünyaya gelen Melek'in doğuştan kaval kemiği eksikti. Bu nedenle bir bacağı da bir yaşında iken kesilmişti. Defalarca ameliyat geçiren Melek, çocukluğundan beri bir protez, bir de sağlam bacakla yaşıyordu. Evet, bu onun için oldukça zordu...
