UFAKLIK

6---ÖLÜM

Gözlerimi açtığımda bi büfedeydim sanırım.Tepemde dikilen bir adet Doğan beklemiyordum tabiki.Birden aklıma telefonda annemin söyledikleri geldi.Canımın bi parçası olan kardeşim dediğim kişi,Ahmet kaza yapmıştı.Bunu duyunca birden fenalaşmıştım.Demek ki bayıldım.Doğan'da beni buraya getirdi.Başımı dizine koymuş bana bakıyordu gözlerini hiç ayırmadan.

"Uyandın mı?Nasılsın?İyi misin?"

"Hayır hiç iyi değilim.Hastaneye gitmem lazım.Burada duramam bekleyemem."

Birden ağlamaya başladım.Ya ona bişey olursa ben ne yapardım.Düşündükçe aklım gidiyordu.Kaybetmek ne demek çok iyi bilirdim.Hele ki sevdiğin insanı.

"Sakin ol önce.Ağlama bi.Önce kime ne olmuş anlat bi."

"Ahmet kaza yapmış.Benim herseyim o ya bisey olursa ona.Yaşayamam ben."

"Tamam hadi kalk gidelim hastaneye.Önce sakin ol ama bu hâlde yürüyemezsin bile."

Ben tabiki onu duyamiyordum bile.Birden beni kucağına aldı.Ağlamaktan bitkin düşmüştüm.Bu yüzden itiraz edemedim.Başımı boynuna gömdüm.Çok güzel kokuyordu.Bu parfüm kokusu değildi.Kendi teninin kokusuydu.Birden ne düşündüğü farkedip kendime kızdım.Ahmet kimbilir ne haldeydi.Bu durumda düşündüğüm şeye bak.

Birden bi arabanın yanına geldik.Tahminimce kendi arabasıydı.Kapıyı açtı ve beni ön koltuğa oturttu.Ben de kafamı cama yasladım ve gözlerimi kapadım.Uyumayı deneyebilirdim belki.Kapı açılıp kapanma sesi duyunca onun da bindiğini anladım.Arabayı çalıştırmamıştı hâlâ.Birden yüzümde bi el hissettim.Gözümden gelen yaşları sildi.Gözlerim kapalıydı ama hâlâ yas geliyordu.Sonra konuşmaya başladı.Galiba benim uyuduğumu sanıyordu.

"Bu kadar güzel gözlere ağlamak yakışmıyo.Aslında senden uzak kalmak istemezdim bende ama seni üzmekten başka bişey yapmıyorum ben.Güzel gözlerinden gelen yaşlara sebep olmak da istemiyorum.Keşke daha önceden karşıma çıksaydın da ben ihanete uğramadan önce tanısaydım seni.Belki o zaman daha farklı olurduk.Özür dilerim affet beni."

Şimdi o eli saçlarımda hissetmeye başladım,Ne ihanetinden bahsediyorudu bu ayrıca.Yoksa sevdiği kız ihanet mi etmişti.O yüzden mi kızlara böyle davranıyordu.Hafif hareket etmeye başladım.Uyanıyorum sansın diye.Hemen elini çekti ve arabayı çalıştırmaya başladı.Uzun süre sonra durduk sanırım hastaneye gelmiştik.Hafifçe kolumu dokundu ve uyandırmaya çalıştı.

"Derin uyan artık.Hastaneye geldik."

Yavaş yavas gözlerimi açtım.Şimdi de içeriye girmek istemiyordum.Çok korkuyordum.

"Ben..Ben çok korkuyorum.Ya ona bişey olursa?Korkuyorum işte."

"Öyle şeyler düşünme.İyi olacak sevgilin.Git yanına yan8nda bekle.Gittiğini hissederse daha da güçlü olur."

Saçma bi şekilde gülmeye başladım.Sevgilin mi demişti.Ahmet'i benim sevgilim sanmıştı.

"Gülecek bisey söylemedim ben."

"O benim sevgilim değil.Çocukluk arkadaşım.Hep yanımda oldu o benim.Öz kardeşim gibidir.Sevgilim olma ihtimali bile yok."

Yüzünde belli belirsiz bi tebessüm oluştu.Benim gördüğüm farkedince hemen eski haline döndü.Ahmet'in sevgilim olmadığını öğrenince sevinmiş miydi yani?

"Yine de korkmamalısın.Kötü şeyler düşünme hep iyi şeyler düşün ki iyi şeyler olsun."

Arabadan indik.Girişe doğru ilerledik.Doğana doğru döndüm.

"Sen gelmek zorunda değilsin.Artık görüşmek istemiyodun zaten.Ben iyim merak etme.Ben giderim.Yani sanırım.."

"Saçmalama.Şuan onu düşünme.Yanında olmak istiyorum.Tek bırakamam seni.Hadi girelim içeriye."