UFAKLIK

12---ÇARESİZLİK

Gözlerimi açtığımda hâlâ arabadaydık.Başımda inanılmaz bi ağrı vardı.Elimi ağrıyan yere götürünce tamamen kan olduğunu gördüm.Ne olup bittiğini anlamaya çalışırken kaza yaptığımızı hatırladım.Ama Doğan'da yanımdaydı.Ya ona bişey olduysa ?

Dönüp nabzını kontrol ettim.Yaşıyordu..Ama kafasından boynuna doğru kan akıyordu.Yüzünde de yaralar vardı.Hemen arabadan inip Doğan'ın kapısını açtım.Onu yere indirmeyi düşündüm ama boynunda falan kırık olabilirdi dokunmamam lazımdı.Hemen ambulansı aramam lazımdı.Telefonum arabadaydı.Koşup telefonumu aldım.Hemen 112 yi tuşları.Buraya 1 saatten önce gelemeyeceklerini diğer arabaya bakmamı yaralı olup olmadığını kontrol etmemi istedi.Hemen arabanın yanına koştum.Ön tarafta bi kadın ve şöför koltuğunda bi adam vardı. Arka koltukta da bi çocuk ağlıyordu.Adamı kafasını direksiyona çarpmıştı.Kadın da cama sert bi şekilde vurmuştu belli ki.Çocuk kemeri takılı olduğu için bişey olmamıştı.Adamın ve kadının nabzını kontrol ettim.Çok yavaştı.Kadının bilinci çok az yerindeydi.Gözlerini yavaşça açtı.Beni görür görmez çocuğunu sordu.Annelik böyle birşeydi.

"Merak etmeyin.O iyi yarası falan da yok.Siz iyi olun önce."

"Ona sahip çık.Lütfen ona yardım et.Bana birşey olursa yavrum sana emanet."

"Size birşey olamayacak.İyi olacaksınız.Böyle konuşmayın."

"İyi değilik ben.Söz ver ona iyi bakacaksın.Tamam mı ?"

"Tamam söz veriyorum.Ona sahip çıkıcam.Ama siz yine de iyi olacaksınız." Daha fazla konuşmadı.Yüzünde tebessüm oluştu.Annelik bu kadar güzel miydi ?Ölürken bile evladını düşünmek.Evet bu kadar güzeldi.

Hemen arka kapıyı açıp çocuğu kucağıma aldım.3 veya 4 yaşındaydı.Masmavi gözleri kumral saçları vardı.Ağlamak hiç yakışmıyordu.Çok tatlıydı.Ağlamasın diye konuşmaya başladım iyice sarılarak.

"Korkma kuzum korkma.Annen ve baban iyi olacak merak etme.Söz veriyorum iyi olacaklar."

Susup beni dinliyordu.Hiç konuşmadı benimle ama susması iyi bişeydi.Bana sarılıp kucağımda uyumaya başladı.Doğan'ın yanında olmalıydım ama bu küçücük çocuğu da bırakmazdım.Küçüklükten beri çok severdim çocukları.Kıyamazdım hiç.

Kucağımda çocukla Doğan'ın yanına gittim.Nabzını tekrar kontrol ettim.Daha da yavaşlamıştı.Elini tutmaya çalıştım.Çocuk kucağımdayken çok zordu ama yine de tuttum elini.Yanında olduğumu bilmesi lazımdı.Hissetmeliydi.Daha yeni kavuşmuşken ona şimdi kaybedemezdim.

"Bitanem..Bak yanındayım.Hep yanında olucam hiç bırakmıyıcam elini.Lütfen sende beni bırakma olur mu ?"

Gözlerimden gelen yaşa engel olamıyordum.Gözyaşlarım çocuğun yüzüne akıyordu ama durduramıyordum.Konuşmaya devam ettim.

"Hani söz verdin biraz önce bana unuttun mü ? Seni hiç bırakmıyıcam dedin.Sen yalan söylemezsin ki değil mi ?"

Birden ambulansın siren sesini duydum.Gelmişlerdi.Doğan yaşayacaktı.Bi kadın yanıma gelip kafama bakmaya çalıştı.

"Ben iyim birşeyim yok Doğan'a bakın siz.Şu arabada da bi adamla kadın var.Sanırım yaraları ağır.Nabızları çok zayıftı yardım edin lütfen bu onların çocuğu bakın daha çok küçük."dedim kucağımdaki çocuğü göstererek.Bir yandan da hâlâ ağlıyordum.Kadın kafasını sallayıp diğer arabaya gitti.Bi adam da onunla gitti.Doğan'a da başka bi adam bakıyordu.İki ambulans gelmişti.Kadınla adamı bi ambulansa aldılar.Bende Doğan'la beraber diğer ambulansa geçtim.Çocuk öyle sıkı sarılmıştı ki bırakamıyordum.