UFAKLIK

7---HUZUR

Gözlerimi açtığımda sanırım hastanedeydim.Ahmet ölmüştü.Artık yoktu ve hiç olmayacaktı.Nasıl alışacaktım onun yokluğuna.Birden üstümde bi kol olduğunu farkettim.Sol tarafa dönünce Doğan'ı gördüm.Onun ne işi vardı benim yanımda.Hem biz beraber mi uyumuştuk böyle.Onu uyandırmayı düşündüm.Sonra vazgeçip izlemeye başladım.Yüzünde geçmişin izleri vardı hâlâ.Belki de çok yıpranmıştı.Bu bahsettiği ihanet konusunu tam bilmiyodum ama eğer sevdiği kız tarafndan ihanete uğradıysa böyle güçlü kalması şaşırtıcıydı.Ben öyle bisey yaşasam kesin kendimi öldürürdüm.

Birden ellerim saçlarına gitti.Çok yumuşak saçları vardı.Okşamaya başladım.Hoşuma gitmişti.Yüzü de çok biçimliydi.Uzun kirpikleri vardı onun da.Kokusu çok başkaydı zaten.Şuan çok yakınımda olduğu için kokusunu net olarak alabiliyordum.Bi erkek nasıl bu kadar kusursuz olabilirdi ki.Tam aşık olunacak adamdı ama..O ve ben hiçbir zaman biz olamazdık.Bunu kendisi söylemişti.Belki de ben onun istediği kadar güzel biri değildim.Bu yüzden dediği gibi biz olamazdık hiçbir zaman.

Birden kıpırdanmaya başladı.Sanırım uyanıyordu.Bende hemen elimi çektim.

"Devam etsene çekme elini."

"Şey ben öyle isteyerek olmadı.Ne?Devam mı ediyim?"

"Evet lütfen."

"Peki."

Ellerimi tekrar saçlarına daldırdım.Neden bunu yapmamı istemişti ki ?Sormaya da çekiniyordum.Zaten ben sormadan hissetmiş gibi verdi cevabını.

"Çünkü çok huzurlusun.Seninleyken huzur buluyorum hep."

"Bişey sormadım ki ?"

"Bakışların soruyo ama."

Nasıl anlamıştı ki?Şimdiye kadar kimse böyle ben sormadan anlamamıştı sormak istediklerimi.Hem benimleyken nasıl huzur buluyordu.Bana bi daha görüşmeyelim demişti daha dün.Şimdi neler söylüyordu.Kafamı iyice karıştırıyordu.Birden anlatmaya başladı.

"İlk defa bi gece huzurlu uyudum biliyo musun?O ihanetten sonra her gece kabus oldular bana.Uykudan kaçar oldum hep.Ama iki yıl sonra ilk defa böyle uyuyabildim.O kabusları görmedim.Bana iyi geliyorsun."

Demek ki gerçekten ihanete uğramıştı.Ama bunun hakkında soru soamazdım.Onu iyice üzemezdim.Birden aklıma Yıldız teyze geldi.O ne haldedir şimdi.Hemen ayağı kalktım.Kalkar kalkmaz başım dönmeye başladı.Tam yere düşecekken Doğam belimden tuttu.Sayesinde düsmemiştim ama kucağındaydım resmen.

"Nereye ?Daha kendine gelemedin bile.Bi yere gidemezsin."

"Ahmet'in annesini görmem lazım.Unuttum kadını kimbilir ne haldedir."

"Tamam koluna gireyim beraber gidelim yoksa ayakta duramazsın böyle."

Başka çarem olmadığı için kabul ettim.Koluna gireyim demişti ama eli belimdeydi ve beni tutmasa düşecek gibiydim her an.Yıldız teyzenin olduğu odaya girdik.Yatakta yatıyordu.Sanırım uyutmuşlardı onu da.Doğan'a beni yatağın yanındaki koltuğa oturmasını istedim ve yavaşça öyle yaptı,

"Biraz izin verir misin bize?Dışarda bekleyebilirsin beni.Olur mu?"

"Tamam olur bekliyorum."

O çıkınca Yıldız teyzenin elini avuçlarımın içine aldım.O benim ikinci annem gibiydi.Beni Ahmetle bir tutardı hep.Hatta bazen ondan bile çok ilgilenirdi benimle.Bi derdim olsa sadece onunla paylaşırdım bazen.Şimdi Ahmet bizi bırakmıştı.Ama ben bırakmayacaktım onu.Hep yanında olacaktım.

"Seni asla bırakmıyıcam Yıldız teyze.Ahmet bizi bıraktı ama ben seni hiç bırakmam ki bırakamam,Sen Ahmet'in emanetisin bana.Onu unutmamak icin hep yanında olucam senin.Sende benim annem sayılırsın değil mi?Evlatlar annelerini bırakmaz hiç."