UFAKLIK

13---HASTANE VE EVE DÖNÜŞ

Eğer onu kaybedersem kendimi de kaybederdim..Beni kimse hayatta tutamazdı..Hiçkimse... Kaybetmiyicektim.Bu sefer olmaz..Benim kalbim buna dayanamaz..O ölürse bende kendimi öldürürdüm..

Herşeyi herkesi bırakıp kalktım.Doğan'ın yanına gitmem lazımdı.Benim yanında olduğumu bilmesi lazımdı.O zaman beni bırakamazdı ki.

Beni tutmaya çalışan hemşirelerden kurtulup Doğan'ın yanına gittim.Dokor kalp masajını bırakmış umutsuzca bakıyordu.Bu kadar kolay pes edemezlerdi.

"Hayır bırakmaa.Devam et devam ett.O yaşayacak böyle ölemez.Ne biçim doktorsun sen onu yaşatmalısın.O bizi bırakmaz yaşayacak.O kalbin içinde ben varım.Benimkinde de o var.İkimizin kalpleri birlikte atıyor.O kalp durursa benimki de durur.Şuan benimki hâlâ atıyorsa onun kalbi de atıyo demek ki.Ölmedi.. "

Bağırarak konuşuyorum.
Kendimden geçmiştim.Kimse bana engel olmaya da çalışmıyordu.Doğan'a yanında olduğumu hissettirmem lazımdı.

"Bu mu senin sözün hani bırakmayacaktın beni.Daha ne kadar oldu ki söz vereli ? Bu mu senin adamlığın.Adamlar söz verince sözünde dururlar.Ama sen durmuyorsun.Hadi kalk sözünde durduğunu göster.Beni bizi bırakma.."

Konuşurken gözyaşlarım sel olmuştu.Son söylediğimi fısıldayarak söylemiştim.Sonra yaklaşıp sol elimi kalbinin üzerine koydum.Sağ elimi de kendi kalbimin üzerine koydum.Gözlerimi kapatıp konuşmaya devam ettim.

"Bak benimki atıyor.Demek ki beni bırakmadın.Şimdi seninki de atıcak.Biliyorum.İkisi hep beraber atıcak.Biri durunca diğeri atmaya devam edemez.İkisi de beraber duracak."

Elim hâlâ kalbindeydi.Birden attığını hissettim.Acaba hayal mi görüyordum.Hemen gözlerimi açtım.Doktor ve hemşireler şok olmuş bi şekilde o kalp atışını gösteren cihaza bakıyordu. Kafamı cihaza çevirince kalp atışlarının normale döndüğünü gördüm.Bi anlık bi şoktan sonra yine ağlamaya başladım.Ama bu kez mutluluktan ağlıyordum.Kalbi kalbimi bırakmamıştı.

Beni yine dışarı çıkarmaya çalıştılar.Bu sefer karşı çıkmadım.Dışarda herkesin beni izlediğini fark ettim.Gözlerini benden ayırmadan bakıyorlardı. Hiçbirşey demeden yine duvarın kenarına oturdum.Kafamı duvara yaslayıp gülmeye başladım.Beni bırakmamıştı. Sözünü tutmuştu. Biraz sonra doktor yoğun bakım odasından çıktı.Kalkıp koşarak yanına gittim.Doğan hakkında birşeylet söyleyecekti galiba.Yüzüne bakarak beklmeye başladım.Oda daha fazla bekletmedi.

"Hasta şuan iyi.Biz tam ümidi kesmiştik.Kalp masajını bile bırakmıştım tam size gelip hastayı kaybettiğimizi söyleyecektim.Ama bu kızımız herşeyi değiştirdi." dedi ben göstererek.

"Aralarında nasıl bir sevgi bağı varsa kopamadılar.Hastamızı hayata döndürdü.Hayati tehlikesi sona erdi.Biraz sonra normal odaya alacağız.Tekrar geçmiş olsun." deyip tebessüm ederek ayrıldı yanımızdan.Herkes gülümseyerek bana bakıyordu. Bende onlara gülümseyip beklemeye başladım.

Yarım saat sonra Doğan'ı odasına aldılar.Bende yanındaydım. İlaçlar yüzünden hâlâ uyuyordu.Yavaşca yanına yaklaşıp yatağın yanındaki sandalyeye oturdum.Elini avuçlarımın içine aldım.Kafamı sol göğsüne koydum.Bana ait olan yere.

"Bak sevgilim, yanındayım.Bende seni bırakmadım.Sen sözünü tuttun bende hiç bırakmıyıcam seni."Elimi kalbine koydum. "Burası benim kimseyle paylaşmam.Seni de kimseyle paylaşamam.Benimsin çocuk." diyip kendi kendime gülmeye başladım.

Birden avucumdaki elinin hareket ettiğini hissettim.Kafamı göğsünden kaldırdım.Gözlerini yavaşca açıyordu.Uyanmaya başlamıştı.Benim orda olduğumu hissetmişti yine.Mutlulukla gözlerinin içine bakmaya başladım.