Kilitli Hayaller (Lgbti)

Bölüm 2

Aynanın karşısında üzerimi son bir defa kontrol ettikten sonra derin bir nefes aldım. Bugün iş görüşmem olmadığı için oduncu gömleği ve kot pantolon giymiştim. Neyse ki topuklu ayakkabılarımı giymeme gerek yoktu.

Telefonum çalınca çantamın olduğu sandalyeye koştum ama yetişemedim. Baktığımda aramanın yanı sıra bir de mesaj vardı.

Gönderen: Demet

Dakikam olmadığı için sadece çaldırdım tatlı kız. Ben liman tarafına geldim bile birazdan kararlaştırdığımız kafeye geçeceğim evden çık artık. :)

Mesajı okuduktan sonra yerimde zıplamaya başladım. Hemen çantamı alıp odadan çıktım. Yine izin almada sıkıntı yaşayacaktım biliyordum. Koridordaki aynada saçlarımı düzeltmeye başladım. Annem mutfaktan bulunduğum koridora bakıyordu. Göz göze geldiğimizde elindeki kitabı kapatıp gözlüğünü çıkarttı.

"Yine nereye gidiyorsun Hazal?"

"Yeni ev arkadaşımla oturup ayrıntıları konuşacağız birkaç saate gelirim."

"Demek yeni ev arkadaşın, parayı ayarladınız herhalde?"

Üniversiteyi ailemin yanında okuduğum için ve yazları gittiğim stajlar sağ olsun bankada biraz birikimim vardı. Beni en fazla iki ay idare ederdi ama en azından bu arada iş bulabilirdim.

"Dün biraz birikimim olduğundan bahsetmiştim."

"Babanın dediği gibi bu evden çıkarsan sana hiçbir yardımımız olmaz."

"Buna ihtiyacım olacağını düşünmüyorum. Hadi ben çıkıyorum."

Spor ayakkabılarımı giymeye başladığımda annem çoktan hayatın zorluklarıyla ilgili bir nutuk çekmeye başlamıştı. Onu dinlememek için kulaklığımı takıp şarkı listemden bir metal grubu seçtim. Sesini en sona getirdim. Bağcıklarımı da bağladığımda artık bu evde durmam için bir sebep kalmamıştı.

Merdivenleri inerken artık bu evde yaşarken geçirdiğim sayılı günüm kaldığını düşünmeye başladım. Bu yüzümde aptal bir gülümsemeye yol açtı. Dün yaşanan kavgadan sonra uzun süre dışarıda kalamayacağım için Demet'i evimin yakınlarındaki bir kafeye çağırmıştım. Yürüyerek beş dakikamı alıyordu.

Büyük camekandan Demet'le göz göze geldiğimizde ayağa kalktı. Koşarak yanına gidip sarıldım. Diğer masalarda oturanlar bize tuhaf bakışlar atıyorlardı.

"Aynı şehirdeyiz ama şu ev meselesi de olmasa benimle görüşeceğin yoktu."

"Böyle söyleme Demet, özledim seni."

Ona yeniden sarıldığımda "Tamam dikkat çekiyoruz," diyerek gülmeye başladı. Kollarından kurtulup karşısındaki sandalyeye oturdum. Küllükte duran sigarasından bir nefes çektikten sonra konuşmaya başladı.

"Anlat bakalım ailenle lüks içinde yaşarken nedir seni ayrı eve çıkmaya iten?"

"Hayallerim... Sen üniversiteyi ailenden ayrı okuduğun için hissetmedin, yaşamadın ama ben hep onlarlaydım. Hep bu evde. Artık büyüdüğümü kabul etmeleri gerekirken her geçen gün beni daha da sıkmaya başlıyorlar. Katlanamıyorum, yapamıyorum. Ayrı eve çıkmama izin vermeleri bile mucize."

"İyi, güzel de bildiğim kadarıyla senin bir işin yok benim param da kiraya anca yeter nasıl yapacağız?"

"Beni iki ay idare edecek kadar param var onu sorun olarak düşünme. Bu arada da bir iş bulurum diye düşünüyorum."