Kilitli Hayaller (Lgbti)

Bölüm 22

Anahtarı işaret parmağımda sallayarak odama doğru ilerlerken salonda başını elleri arasına almış Berkay'ı otururken gördüm. Yönümü değiştirip yanına hızla gitmeye başladım. Ayaklarımın tahta zeminde çıkarttığı sesleri duymuş olacak ki başını kaldırdı. Beni görünce gülümsemeye çalıştıysa da pek başarılı olduğu söylenemezdi.

Hiçbir şey söylemeden yanına gidip oturdum, sırtını sıvazlamaya başladım. Aniden başını göğsüme yasladı. Kısa bir şok anından sona kollarımı ona sardım.

"Ailem bana bu kadar uzakken bununla nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum. Onlara ihtiyacım var, destek vermelerine gerek yok sadece yanımda olmalarına ihtiyacım var."

"Olacaklar, sadece bu durum... Biraz tuhaf. Kabul etmeleri zor onları anlamaya çalışmalısın. Her aile çocuğunun evlendiğini, torunlarını görmek ister."

"Ben bunları yapamam. İnan denedim. Tiksinti dışında bir şey hissetmedim. Onların istediği hayatı yaşamam kendi benliğimden vazgeçmem anlamına gelir bunu yapamam."

"Onlara biraz zaman ver. Siz güçlü bir aileye benziyorsunuz bu durumu atlatacağınızdan eminim."

Üzerimi değiştirmek için ondan izin isteyip odama gittim. Kapıyı kapatıp arkasına yaslandım. Kendi duygularımı düşünmeye başladım. Demet'e olan hislerimi bastıramazsam bir gün bunu aileme açıklamanın benim için ne kadar ağır bir yük olacağını düşündüm. Kafamın içindeki düşünceleri savmak istercesine başımı sallayıp dolabıma ilerledim.

Hırkamı giyerken kapım çalındı. Ardından gelen Berkay'ın sesini duydum.

"Giyindiysen yanına gelebilir miyim? Sanırım daha fazla yalnız kalamayacağım."

Gidip kapımı açıp ona olabilecek en içten gülümsememle baktım. Az önceki halinden eser yoktu. Gözlerimi kırpıştırıp şaşkın gözlerle ona bakmaya başladım. Kapı ile arama kalan boşluktan içeriye girip yatağımın üzerine oturdu.

"Bu kadar melankoli yeter diye düşündüm bana öyle bakmayı kes. Bütün gün ağlamamı beklemiyordun değil mi? Seni de üzmeye hakkım yok."

"İstediğin kadar o konu hakkında konuşabiliriz. Yanımda rol yapmana gerek yok."

Yanına oturup elimi dizinin üzerine koydum. Başını yana yatırıp beni süzdü. Bu hali ona bir kez daha hayran kalmama yol açmıştı.

"Bugünün konusu sensin. İşi aldın mı bakalım?"

Başımı arkaya atıp gülmeye başladım. Aniden ayağa kalkıp dans ettiğimde o da bana katıldı.

"Benim mavi gözlü kızım demek işi kapmış işte bunu kutlamalıyız."

Beni kucaklayıp döndürmeye başladı. Çığlıklar atarken bir yandan da kahkahalarla gülüyordum. Yere indirdiğinde ayaklarım istemsizce birkaç adım geriye gitti. Başım dönmüştü. Topuzumdan saç tokamı çıkartırken bir iç çektim.

"Berkay gerçekten mükemmel bir yer, aradığım iş diyebilirim. Öyle kolay oldu ki inanamadım."

"Her inişin bir de çıkışı vardır güzellik."

Güzellik... Bu sözü duyunca birden yüzüm düştü. Okan'la o günden sonra hiç konuşmamıştık. Beni dün gece aramıştı fakat uyku sersemliğiyle telefonu açmak istememiştim. Zaten ona söyleyebileceğim de hiçbir şey yoktu.

"Yanlış bir şey mi söyledim?"

"Hayır, sadece son sözlerin bana birisini hatırlattı."

"Hadi birer çay yapalım ve bana ayrıntıları anlat."