She

05

Περπατάω χαμένος στο δάσος μετά από το συμβάν στο κέντρο τύπου. Ήρθα εδώ ώστε να ηρεμήσω λίγο. Νόμιζα πως την είχα βρει, ήμουν τόσο κοντά στο να μάθω αν υπάρχει πραγματικά. Το όραμα που είχα δει δεν ήταν κανένα σημάδι, αυτό με στεναχώρησε.

Άραγε γιατί πίστεψα πως ένα απλό πράγμα που είδα εγώ είναι σημαντικο; Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να νιώσει ότι αυτό που κάνει είναι σημαντικο;

Περπατάω ανάμεσα από τους κορμούς των δέντρων και μυρίζω τη χειμωνιάτικη νύχτα. Νιώθω όμορφα τώρα που ο ουρανός σκοτεινιάζει ελαφρά και αφήνει ένα μουντό μπλε χρώμα να καλύψει την μικρή πόλη.

Κάποια στιγμή ακουω βήματα να έρχονται από πίσω μου και γυρνώ να δω τι συμβαίνει. Σπάνια συναντώ ανθρώπους όταν έρχομαι εδώ, το μέρος είναι άδειο κάθε φορά. Ίσως επειδή οι περισσότεροι φοβούνται να βρεθούν μόνοι μέσα στο δάσος χωρίς το φως του ήλιου να τους υπόσχεται την αγκαλιά του.

Το άτομο που είδα όταν γύρισα ήταν το τελευταίο που θα περίμενα να δω στη ζωή μου. Ήταν η βροχή μου.

Κάθομαι απέναντι και την παρατηρώ πρώτη φορά από κοντά. Το μπλε των μαλλιών της σαν να παιχνιδιζει με το μπλε του ουρανού, ώστε να αναμειχθούν και να δημιουργήσουν ένα νέο χρώμα. Νιώθω τα πράσινα της μάτια να καίνε τα δικά μου με ένα μόνο απορημένο βλέμμα της.

Εκείνη κάθεται με τα χέρια της σφιγμενες γροθιές κολλημένα στη μέση της και μένει στάσιμη. Κανείς δεν σαλεύει. Την κοιτάζω, παρατηρώ το κάθε της βλέμμα, το κάθε ανοιγοκλεισμα των ματιών της, ώστε να σιγουρευτώ πως είναι αληθινή αυτή τη φορά.

Τότε δεν κατάλαβα πως όλη αυτή την ώρα κρατούσα την αναπνοή μου,μέχρι που τα πνευμόνια μου ζήτησαν απεγνωσμένα λίγο αέρα.

Είναι εδώ, πώς εμφανίστηκε;

Κάνω ένα βήμα προς το μέρος της και πριν προλάβω να αρθρωσω μια λέξη εκείνη γυρνά απότομα και τρέχει. Προσπαθεί να μου ξεφύγει μόνο που εγώ δεν θα την αφήσω να μου φύγει μέσα από τα χέρια αυτή τη φορά.

Δεν αντέχω να αρκούμαι στο να τη βλέπω μόνο στα όνειρα μου.

Τρέχω και γω από πίσω της όσο πιο γρήγορα μπορω και προσπαθώ να ακολουθήσω το ρυθμό της. Βλέπω τα λευκά χέρια της να κινούνται ώστε να τρέξει γρηγορότερα.

Δεν θα σε αφήσω να μου φύγεις βροχή μου.

Τρέχω και αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στο δικό μου παραμύθι εγώ και αυτή. Ο συγγραφεας που κυνηγά την πηγή έμπνευσης του, το όνειρο του.

Απλώνω το χέρι μου και καταφέρνω να ακουμπήσω ίσα ίσα τα ακροδάχτυλα της. Η αίσθηση του να την αγγίζω απλά δεν περιγράφεται με λεξεις. Είναι σαν να πιάνεις στα χέρια σου ένα αστέρι, που τόσο καιρό θαυμάζεις από μακρυά.

Πιάνω το χέρι της πιο σφιχτά αυτή τη φορά και τότε καταφέρνω να της κόψω το ρυθμό. Την γυρνώ προς το μέρος μου και πιάνω με το αριστερό μου χέρι το πρόσωπο της.

Χαϊδεύω το απαλό  μάγουλο της και αγγίζω τα χείλη της με τον δείκτη μου. Ένα χαμόγελο αυτοματα σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.

Είναι ακριβώς όπως στα όνειρα μου. Όλα τα χαρακτηριστικά της, ακόμα και η μικρή ελιά που έχει πάνω από τα χείλη.

"Βροχή μου, είσαι τελικά σαν το χειμώνα. Λυπητερα συναισθήματα με μια δωση μυστηρίου."  Της λέω και πλεκω στα δάχτυλα μου μια τούφα από τα μαλλιά της.

Γεια σας στις 1:02 😆 πιο νωρίς από άλλες φορές ε;;

Είχαμε και την πρώτη συνάντηση!

Xoxo
-A