She

11

Sigrid

Ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε κάτι τόσο περιορισμένο όπως ένα μικρό δωμάτιο. Άδειο, χωρίς έπιπλα ούτε παράθυρα. 

Μου θύμιζε τη ζωή μου, ένα μυστήριο που στην πραγματικότητα είναι άδειο.   Όλα είναι μπροστά στα μάτια μου μα αρνούμαι να τα δω. Παράμονο πλαθω δικά μου σκηνικά, δικές μου καταστάσεις και ιστορίες. 

Ίσως το να ζεις στη δική σου ουτοπία είναι όμορφο και σε γεμίζει συναισθήματα μα δεν πρέπει να αντιμετώπισεις κάποια στιγμή την αλήθεια;

Τι και αν δεν μπορώ να δω την αλήθεια;

Εκείνος... Εκείνος είναι ξεχωριστός.  Ένας απλός συγγραφέας μα κρύβει μέσα του ένα χάρισμα. Το κάθε του ποίημα ριζώνει μέσα μου σαν κομμάτι μου. 

Μα πως μπορεί ένα ποίημα να ζήσει στον κόσμο των ανθρώπων;

Μπορεί τελικά η ομορφιά να κρύψει την ασχημια; Και αν την κρύβει, μπορεί να την βελτιώσει η απλά να ρίξει πάνω της ένα μαύρο πέπλο για να μας παραπλανήσει;

Writers pov

Και έτσι η Sigrid ξαπλωνοντας στη μέση του κενού δωματίου του μυαλού της συνέχιζε να ταξιδεύει με τις σκέψεις της.

Καθόταν κάπου κοντά στο δάσος μα ένιωθε σαν να είχε ταξιδέψει η ψυχή της μέχρι το άδειο δωμάτιο. 

Wren

Βροχή μου,

Έχω μάθει από μικρός να είμαι ρεαλιστής. Ποτέ δεν πίστευα στα παραμύθια ξέρεις. Όλα τα όνειρα έμοιαζαν ψεύτικα μέχρι που εμφανίστηκες εσύ και οι σταγόνες του νερού σου. Σε είδα, σε είδα και έχω ακόμη τα χρώματα σου στο δέρμα μου. Εκείνο το όμορφο ουράνιο τόξο που δημιούργησες.  Βροχή μου, γιατί δεν μένεις παραπάνω από μια στιγμη; Λένε πως τα ωραία τελειώνουν γρήγορα μα έτσι έλεγαν και για τα παραμύθια, πως δεν υπάρχουν.  Εσύ υπάρχεις όμως.

Αφήνω κάτω την πένα μου και κοιτώ το μελάνι στο χαρτί μου. Σκέψεις. Αυτές μας ακολουθούν παντού. Είναι οι μόνες που μένουν πάντα δεν νομιζεις; Με τις σκέψεις κρατιέσαι ζωντανός.

Γειά σας💙

Αυτό ήταν ένα κεφάλαιο που δεν είχαμε εξελίξεις πάρα μόνο σκέψεις.  Σκέψεις που βασανίζουν τους ήρωες μας.

Θα σας ξαναδώ σύντομα

Xoxo

-A