She

19

Ήρθε η στιγμή να ολοκληρώσει το βιβλίο για την όμορφη βροχή που ο ήλιος φυλάκισε.

Μπαίνοντας στο χώρο που θύμιζε ένα μεγάλο σαλόνι, ο Wren παρατήρησε για πρώτη φορά τους υπόλοιπους ασθενείς. Έμοιαζαν να μην γνωρίζουν που βρίσκονται.

Μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας ζωγράφιζε προσηλωμένη σε έναν καμβά, μια νεαρή κοπέλα χόρευε στο ρυθμό της σιωπής. Μπορούσες να αντικρίσεις όμορφια πίσω από τα παράξενα πρόσωπα.  Ήταν όλοι τους τόσο διαφορετικοί, ταλαντούχοι.

Έμοιαζαν άνθρωποι που ο Wren θα ήθελε να γνωρίσει. Άνθρωποι με απλές ιδιαιτεροτητες που η κοινωνία δεν αποδέχεται.

Υπήρχαν όμως και άνθρωποι με πραγματικά προβλήματα, εκείνοι που ανήκαν στο επίπεδο 4 σύμφωνα με την Joanne.

Εκείνη, καθησε σε ένα τραπέζι κοντά στο παράθυρο και έκανε νόημα στον Wren να καθίσει δίπλα της.

Κοιτώντας έξω, μπορούσες να δεις τις σταγόνες της βροχής να κάνουν την εμφάνισή τους μια καλοκαιρινή μέρα. Χόρευαν στο τζάμι, σαν να του έδιναν ένα μήνυμα.

Η βροχή μετατράπηκε στα δάκρυα του, τα οποία άρχισαν να ελεύθερωνονται από τις φυλακές των ματιών του. Σαν να κρατούσε εκείνα τα λυπητερα συναισθήματα κρυμμένα καιρό.

Ήταν αδύνατο να μην παρατηρήσεις τα δακρυσμενα του μάτια. Η νεαρή κοπέλα γύρισε προς το μέρος του.

"Συνέβη κάτι; " Η ανησυχία στη φωνή της ήταν εμφανής.

"Ξέρεις, η βροχή είναι κάτι που πάντοτε συνεδεα μαζί της. Ήταν η προσωποποιηση της. Πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να της μοιάζει τόσο. " Είπε εκείνος με νοσταλγία. Η απουσία της Sigrid τον βυθιζε στην λύπη, στον παλιό του εαυτό, σε εκείνα που ζούσε πριν την γνωρίσει.

"Τα λόγια σου,τόσο ποιητικά. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον που να νιώθει με αυτόν τον τρόπο. " η Joanne ήταν έκπληκτη.

Εκείνος χαμογέλασε με όση δύναμη είχε στα καλά λόγια της νεαρής νοσοκόμας.

Εκείνη ανταπέδωσε και άνοιξε το τετράδιο του. "Ας ολοκληρώσουμε το βιβλίο σου."

Κρατοντας την πένα στο χέρι της άκουγε προσεκτικά την κάθε του λέξη και την αποτύπωνε στο χαρτί.

Ήταν το τελευταίο κεφάλαιο στο βιβλίο του Wren. Τελείωνε διότι χάθηκε το όνειρο του. Ένιωθε όμως την ανάγκη να γράψει κάποια τελευταία λόγια πριν το αφήσει για πάντα.

"Είχε τη μορφή του χειμώνα, μα με έκανε να αισθανθώ σαν να γεννήθηκα την άνοιξη. Κανείς δεν θα πίστευε την ύπαρξη της, παράμονο αν την γνώριζε.

Όχι,  δεν είναι η κοπέλα που θα έψαχνε ο κάθε άνθρωπος, δεν είναι εκείνη που θα ικανοποιήσει τα πάθη.

Είναι μια ύπαρξη τόσο μαγική, φοβάσαι να την αγγιξεις. Νιώθεις αμαρτωλός που μπορείς να συναναστρεφρσαι με μια νεράιδα.

Είναι σαν άστρο που έπεσε στη γη. Θες να την κρύψεις, να την κρατήσεις μόνο για τον εαυτό σου. Εγωιστικό. Μα είναι πολύτιμη.

Το δέρμα της έχει μια ιστορία να πει. Είναι καλυμμένο με τα ποιήματα που έγραφα για εκείνη, λέξεις που μόνο εμείς αισθανόμασταν.

Ήταν η βροχή μου. Πάντα θα είναι. Δεν θα με αφήσει το ξέρω. Θα βρίσκεται πάντα στα δάκρυα μου.

Και αγαπώ τον πόνο εάν γνωρίζω πως θα τη συναντήσω ξανά. Ακόμη και μέσα από όνειρα που δεν πραγματοποιηθουν πότε.

Γιατί ποιος είμαι εγώ για να αξίζω να με αγαπά μια νεράιδα;

Το ήξερα. Το ήξερα πως μια μέρα θα την έπαιρνε ο άνεμος. Άλλωστε τα φτερά της ήταν αόρατα. "

Εκείνος σταματά να απαγγέλλει. Σηκώνεται όρθιος κοιτώντας τη βροχή στο παράθυρο. Οι σκέψεις του τον παρασύρουν για λίγο, σαν όλα αυτά που έζησε με τη Sigrid να τα βλέπει σαν ταινία. Έκλεισε τα μάτια του και άλλο ένα δάκρυ κύλησε.

Η κοπέλα σηκώθηκε από την καρέκλα και στάθηκε δίπλα του. Κράτησε το κρύο χέρι του και το χαϊδέψε ελαφρά. Ένιωθε πως ήταν αδύναμος πια. Δεν είχε ξαναδεί πότε άνθρωπο με τόσο βαθιά συναισθήματα. Για ελάχιστο χρόνο ένιωσε ζήλια για την κοπέλα στην οποία ήταν αφιερωμένο το βιβλίο. Υποσυνείδητα ευχόταν να βρισκόταν στη θέση της.

"Wren." Είπε και εκείνος γύρισε προς το μέρος της.

Τα μάτια του κόκκινα και τα δάκρυα είχαν βρέξει τα μάγουλα του. Ανεπνεε βαριά μα σταθερά.

Η κοπέλα σκούπισε με τα δάχτυλα της μερικά απτά δάκρυα του και κρατοντας τον απτό χέρι τον οδήγησε πίσω στο δωμάτιο του. Πίστευε πως χρειαζόταν να ξεκουραστεί.

Αλλά δύο κεφάλαια για το τέλος.

Ελπίζω να σας αρεσε❤

Σχολιάστε!

-Α