She

09

Writer's pov

Ήταν ακόμη μια κρύα νύχτα όπου η Sigrid καθόταν μπροστά από τη φωτιά της για να ζεσταθεί.  Ο ουρανός είχε χάσει πλέον το γαλανό χρώμα του και στολιζοταν από αστέρια που κολυμπούσαν στο απέραντο μαύρο. Έμοιαζαν με διαμάντια, σκεφτηκε εκείνη.

Με μόνη της καλυψη τα μακρυά  της μαλλιά, η νεαρή κοπέλα καθόταν στο χώμα και αφουγκραζοταν τη φύση.  Ακόμη και αν έκανε κρύο τις νύχτες, το είχε συνηθίσει.

Δεν ήταν ανθρώπινη. Ήταν μια αιθέρια μορφή. Ένα δυνατό αεράκι που γυρνούσε γύρω από τα δέντρα αυτού του δάσους και μιλούσε μαζί τους, τα ένιωθε. Ένα γαλάζιο αεράκι.

Σηκώνεται από τη φωτιά και κατευθυνεται προς το δεντροσπιτο της. Αισθάνθηκε ένα θόρυβο, φοβήθηκε. Όπως κρύβεται ένα ζώο που θέλει να προστατέψει το σπιτι του έτσι και αυτή. Στάθηκε με την πλάτη της ακουμπισμένη στο ζωγραφισμένο τοίχο και ανέπνεε αργά και σταθερά.

Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε της φάνηκε περίεργη, συχνά άκουγε ήχους στο δάσος αλλά αυτή τη φορά ο ήχος απέχει πολύ από τα βήματα και τη γλώσσα των ζώων. Διστακτικά, προχωρεί προς τη μικρή πόρτα ώστε να δει τι προκαλεί το θόρυβο.

Wren

Στέκομαι μπροστά από το δεντροσπιτο που βρήκα κρυμμένο στο δάσος. Είναι το μόνο μέρος εδώ που φαντάστηκα πως θα μπορούσε να μένει η βροχή μου. Είναι τόσο όμορφα φτιαγμένο, σχεδόν όσο και εκείνη.

Στο χώμα βρίσκεται μια αναμμένη φωτιά, πράγμα που σημαίνει πως εδώ υπάρχει ζωή. Με αποφασιστικότητα ανεβαίνω την ξύλινη σκάλα που οδηγει στην πόρτα του σπιτιου. Ακούω μια ακόμα αναπνοή πέρα από τη δική μου και μπροστά μου τη βλέπω. Τόσο όμορφη σαν να ναι ψεύτικη. Το λευκό της δέρμα είναι εκτεθειμένο και τα γαλάζια κυμματιστα μαλλιά της καλύπτουν την περιοχή του στερνου της.

Δεν ξαφνιαζεται που με βλέπει, αντιθέτως βλέπω τα πράσινα μάτια της να καρφώνουν τα δικά μου. Δεν μου μιλά, περπατά προς έναν από τους τοίχους της με σκοπό να μου δείξει κάτι. Θαυμάζω την ιδιαιτερη διακόσμηση του χώρου της. Είναι τόσο διαφορετική από τα συνηθισμένα σπίτια της εποχής.

Η Sigrid μου δείχνει με τα ακροδάχτυλα της έναν τοίχο στον οποίο έχει κολλήσει διάφορα κείμενα. Πλησιάζοντας περισσότερο αντιλαμβάνομαι πως όλα αυτά είναι από τα δημοσιεύματα μου στην εφημερίδα. Αναγνωρίζω τα αγαπημένα μου ποιήματα και διηγήματα που μιλούν για εκείνη.

"Όλα αυτά ένιωθα σαν να μιλούν για εμένα. Σαν να με ξέρεις τόσο καλά."
Λέει εκείνη και για πρώτη φορά ακούω την απαλή φωνή της.

"Ποιο είναι το αγαπημένο σου;"

"Αυτό που μου είχες πει εκείνη τη νύχτα που με κυνηγησες όταν έτρεχα. Από τότε αδυνατώ να το ξεχάσω." Λέει και με πλησιάζει περισσότερο.

Παίρνω μια πένα από αυτές που έχει για να ζωγραφίζει και με το αριστερό μου χέρι παραμεριζω μερικα μαλλιά από την πλατη της. Έγραφα τους στίχους στο απαλό δέρμα της και καθώς χαραζα την κάθε λέξη εκείνο έκανε μικρα στιγμιαία βαθουλοματα, σαν να απορροφούσε την τέχνη μας, σαν να τη χρειαζόταν.

Μόλις τελείωσα θαύμασα το αποτέλεσμα. "Βροχή μου, είσαι σαν το χειμώνα, λυπητερα συναισθήματα  Με μια δόση μυστηρίου." Δεν θα μπορούσαν να ταιριάζουν κάπου αλλού καλύτερα. Τα λόγια βρίσκονται πραγματικά εκεί που ανήκουν.

Η κοπέλα γυρνά προς το μέρος μου και μου αφαιρεί το πουκάμισο. Την βλέπω να πηγαίνει προς το τραπεζάκι της και πήρε την παλέτα ζωγραφικής. Βουτώντας τα χέρια της σε όλα τα χρωματα σχημάτιζε με τα δάχτυλα της ένα ουράνιο τόξο στο σώμα μου. Το άγγιγμα της μαγικό, τόσο υπέροχο όσο και τα σχέδια που αποτύπωνε στο δέρμα μου.

Writer's pov

Η βροχή και το ουράνιο τόξο δημιούργησαν κάτι τόσο όμορφο όπως πολλά και διαφορετικά χρώματα μπερδεμένα μεταξύ τους, που δεν μπορείς να τα δεις παρά μόνο να τα φανταστείς. Μερικές φορές οι εικόνες της φαντασίας είναι πολύ πιο δημιουργικές και ζωντανές από τις πραγματικές.

Γεια σας

Ελπίζω να σας αρέσε θα βάλω όσο πιο σύντομα μπορω.

ΥΓ: Όποιος θέλει και μπορεί να διαβάσει την ιστορία μιας νεας κοπέλας που γράφει εδώ. Είναι όμορφο να στηρίζουμε νέους συγγραφείς. Αν θέλετε να τη υποστηρίξετε εδώ είναι το προφίλ της AmyLove83

Xoxo
-A