She

13

Ένας παράξενος ήλιος επικρατεί στην ατμόσφαιρα. Ο χειμώνας σιγά σιγά δίνει τη θέση του στην άνοιξη. Άραγε και τα συναισθήματα θα αλλάξουν;

Η Sigrid βρισκόταν έξω από το σπίτι του Wren. Το έψαξε πολύ καιρό μέχρι να καταφέρει να το βρει. Νιώθει ένα σφίξιμο στην καρδιά της καθώς σκέφτεται να χτυπήσει την πόρτα. 

Θέλει πολύ να τον δει μα δεν ξέρει τι να του πει. Δεν υπήρχε άλλωστε συγκεκριμένος  λόγος για την επίσκεψη της. Απλώς,  τα συναισθήματα της την οδήγησαν σε αυτή την πόρτα. Ήταν σαν το έργο τέχνης να ήθελε να επιστρέψει στον δημιουργό του.

Χτύπησε διστακτικά την πόρτα. Έναν, δυο, τρεις χτύπους. Πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς περίμενε.

Εκείνος,  άνοιξε  και κοίταζε την κοπέλα ξαφνιασμενος. Το βλέμμα του πρόδιδε ευτυχία, τα γοητευτικά μάτια του έλαμπαν.

Εκείνη ήταν απλή, με μια αγνή ομορφιά. Φορούσε ένα μονότονο  άσπρο φόρεμα μέχρι τον αστράγαλο και τα γαλάζια της μαλλιά έπεφταν ελεύθερα στους ώμους της δημιουργώντας μια υπέροχη αντίθεση με το κατάλευκο δέρμα της.

Παραμυθένια ομορφιά, έμοιαζε με νεράιδα.

"Sigrid." Αναφώνησε εκείνος, ίσως για να πιστέψει ο ίδιος πώς όντως ήταν μαζί του.

"Wren." Είπε και η φωνή της έκανε το όνομα να ακούγεται σαν μελωδία στο αυτιά του.

Αυθόρμητα εκείνη άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό του. Η αίσθηση του δέρματος της τον έκανε να ανατρίχιασει, ένιωθε σαν να έπιανε τα όνειρα του.

Την οδήγησε στο εσωτερικό του σπιτιού του και την άφησε να επεξεργαστεί τον χώρο. 

Η κοπέλα ήταν συνεπαρμενη από τα όμορφα βιβλία που βρίσκονταν στο σαλόνι του. Διάβαζε οπισθόφυλλα και χαμογελουσε με τους στίχους. Εάν την κοιτούσες,  δεν μπορούσες να αποφάσεις αν ήταν τα βιβλία ή εκείνη η τέχνη.

Όσο και αν ήθελε να την  ρωτήσει ο Wren γιατί ήρθε προτίμησε να μην το κάνει ακόμα. Του άρεσε η παρουσία της στο χώρο. Ένιωσε ξαφνικά σαν να έφυγε όλη η στεναχώρια και σαν να ήρθε εκείνο το συναίσθημα της ελευθερίας, συνοδευόμενο από την αγαπημένη του βροχή.

Wren

Είναι υπέροχη. Ακόμη και ο τρόπος που τα δάχτυλα της γυρνούν τις σελίδες των βιβλίων φαντάζει σαν κάτι μαγικό. Αγαπώ τον τρόπο που τα γαλάζια της μαλλιά πέφτουν στο πρόσωπο της και το κρύβουν. Θέλω τόσο πολύ να την πλησιάσω και να βάλω μια τούφα της πίσω από το αυτί.

Είναι αληθινη; τι και αν ονειρεύομαι ακόμα μια φορά; Τι και αν ξυπνήσω και όλα είναι τόσο μουντά όπως πριν; 

"Sigird είσαι αληθινή ;" λέω τις σκέψεις μου δυνατά και εκείνη γύρνα προς το μέρος μου.

"Είμαι εδώ. " η γλυκιά φωνή της είναι τόσο σαγηνευτική σαν εκείνη των σειρηνων που παρεσσυραν τον Οδυσσέα.

Την πλησιάζω συνεπαρμενος και ακουμπω το χερι μου στο μάγουλο της. Δέρμα απαλό σαν βελούδο.

Παραδεισενια ύπαρξη. Τι γύρευει εδω στη γη;

"Απέδειξε μου πως είσαι αληθινή και όχι ένα πλάσμα της φαντασίας μου. " λέω αργά και η κάθε λέξη βγαίνει με συναίσθημα.

Εκείνη δεν απαντά, παίρνει μια πένα από έκεινες που έχω πάνω στο τραπέζι του σαλονιού για να γράφω και πλησιαζει προς τον τοίχο.

Έτσι όπως την βλέπω να κινείται όλο και πιο φανταστική μοιάζει. Θα ήθελα να είμαι καλός στη φωτογραφία ώστε να κρατήσω τη μορφή της για πάντα.  Μα η μόνη τέχνη που δημιούργω  είναι η συγγραφή.

Ακουμπά την πένα στον τοίχο και χαράζει διάφορα σχήματα τα οποία δεν μπορώ να προσδιορίσω ακόμη. Φαίνεται προσηλωμένη σε αυτό που κάνει.

Χαίρομαι που εγώ μπορώ και την παρατηρώ.  Μου είχε λείψει τόσο πολύ να βρίσκεται δίπλα μου.

Μόλις απομακρύνεται από τον τόιχο βλέπω το μικρό της έργο τέχνης.

"Είναι ένας ήλιος από τον οποίο ρέουν σταγόνες βροχής. " Λέει κείνη κοιτώντας με στα μάτια. "Σαν εμένα και εσένα. Τόσο διαφορετικοί, σαν χειμώνας και καλοκαίρι,  μα πάντα βρίσκουμε το δρόμο μας ο ένας πίσω στον άλλον. " 

Με πλησιάζει αργά και με αγγίζει για πρώτη φορά στο πρόσωπο με τα ακροδαχτυλα της. Εάν ο παράδεισος ήταν μια στιγμη, θα ήταν η συγκεκριμένη.

Γειά σας💙
Το αγαπω αυτό το βιβλίο. Και γενικά η πλοκή και η ιδέα είναι από τις αγαπημένες μου που έχω σκεφτεί ποτέ.

Τι να κάνει εκεί αραγε η Sigrid??
Σχολιάστε

-Α