She

06

Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι ξαπλωμένος στο χώμα. Σηκώνω το βλέμμα μου και αντικρίζω τα πανύψηλα δέντρα που κρύβουν τον ουρανό και ανάμεσα τους περνά λίγο από το πρωινό φως.

Σηκώνομαι στα πόδια μου και σιγά σιγά θυμαμαι αυτά που έγιναν χθες. Θυμάμαι που την κυνηγησα και της μίλησα. Αλλά μου είναι αδύνατο να φέρω στο νου μου κάποιο από τα γεγονότα που ακολούθησαν. Είναι σαν την στιγμή που της μίλησα να αποκοιμηθηκα αμέσως.

Κοιτάω γύρω μου προσπαθώντας να ανακαλέσω τις στιγμές , αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο με τη νύχτα. Το δάσος έμοιαζε τρομακτικό, επικίνδυνο.  Τώρα όμως φαντάζει τόσο πράο , ένα μέρος που θα ήθελες να πας βόλτα με την οικογένεια σου.

Άραγε γιατί αλλάζουν τόσο τα πράγματα στην ψυχολογια μας με μια απλή αλλαγή του φωτος; Ίσως τελικά οι φόβοι μας να είναι όλοι ασήμαντοι. Πράγματα που δημιουργούμε μόνοι μας χωρίς ουσία.

Περπατάω προς το τέλος του δάσους σκεπτόμενος τα χθεσινά. Ήταν αληθινό το ένιωσα. Πιστεύω στα αισθήματα μου. Η κοπέλα υπάρχει,αλλά που με βρήκε εδω; Γιατί έτρεξε τόσο γρήγορα και προσπάθησε να μου ξεφυγει; 

Θέλω να μάθω περισσότερα για αυτήν αλλά δεν έχω κανένα τρόπο. Το μόνο που γνωρίζω είναι η εξωτερική της εμφάνιση. Ίσως αν ρωτήσω κάποιον εδώ στο δάσος να ξερει; Πιθανότατα όχι, εφόσον εκείνη έφυγε βράδυ.

Δεν ταιριάζει εδώ, σε αυτή την εποχή. Για αυτό την λατρεύω. Είναι σαν ένα κουτάκι που κρυβει μεσα του μαγεία σε έναν κόσμο που δεν πιστεύει στα υπερφυσικά.

Το μυστήριο γύρω της όλο και μεγαλώνει στο μυαλό μου. Θέλω να τη γνωρίσω και θα παλέψω για αυτό. Θα λύσω τα δεσμά που έχουν συσσωρευτεί γύρω της.

Θέλω να πνιγώ στα ωκεανίσια της μαλλιά.

Σταματάω το περπάτημα μου απότομα καθώς βλέπω μπροστά μου ένα χαρτί στο χώμα. Ναι, είναι ένα απλό χαρτί θα έλεγε κανεις. Δεν θα έδινα ιδιαίτερη σημασία αν δεν έγραφε πάνω με κεφάλαια γράμματα WREN.

Απλώνω το χέρι μου και πιάνω το χαρτί ανάμεσα στα δάχτυλα μου. Το ανοιγω προσεκτικά και διαβάζω το σύντομο γραπτό.

      Είσαι σαν την μυρωδιά της θάλασσας. Όμορφη και τη νοσταλγεις καθώς χειμωνιαζει.

                                           -Sigrid

Ένα αχνό χαμόγελο ζωγραφιζεται στα χειλη μου και βάζω το χαρτί στην τσέπη του παντελονιού μου. Το πρώτο πράγμα που είπε και έμοιαζε σαν απάντηση σε αυτό που θυμάμαι να της είπα εγώ.

Αυτό είναι το δικό μας ποίημα. Η δική μας αντίθεση μεταξύ χειμώνα και καλοκαιριού. Τα λόγια που εμείς δημιουργήσαμε.

"Sigrid, ωστε αυτο ειναι το ονομα σου."  Μονολογω καθώς κόβω ένα χαρτί από το δικό μου τετράδιο και γράφω ένα σημείωμα για εκείνη , ελπίζοντας πως θα γυρίσει στο δάσος το σούρουπο, και θα το βρει να στέκεται στο χώμα.

Γεια σας❤ 03:13 σήμερα

Xoxo
-A