She

17

Μόνος, με μόνο σύντροφο τη λύπη του.
Αλυσίδες του μυαλού του τον τραβούσαν βίαια από την όμορφη φαντασία και επέστρεφε στην σκληρή πραγματικότητα.

               Η Sigrid δεν ανήκε εδώ.
  Ήταν το μοναδικό λουλούδι  σε αυτόν       τον μάραμενο κήπο.
           Η Sigrid ήταν μια νεράιδα, κάτι εξωτικό και άγνωστο.
     Όταν  κοιτούσες στον μαύρο ουρανό τη νύχτα, όπου δεν υπήρχε τίποτα, ούτε ίχνος αστεριού, την έβλεπες.  Ένιωθες την παρουσία της στο τίποτα.
   Τότε εμφανιζόταν. Όταν γνώριζε πώς δεν θα την έβρισκε κάνεις.
    
   Αν κλείσεις τα μάτια σου, και συ θα βρεις την Sigrid του μυαλού σου. Γιατί εκείνη είναι η τέχνη και υπάρχει παντού. Απλώς χρειάζεται να την ανακαλύψεις μέσα σου.
...
Έγραψε εκείνος και έκλεισε το τετράδιο του. Το άφησε στο κρύο, άσπρο πάτωμα. Κοίταξε γύρω του,  με τα μάτια του να επεξεργαζονται τον χώρο. Ο τοίχος, λευκός και αυτός του έδινε μια ανυπόφορη  μονοτονία.

Ο νεαρός ένιωθε περίεργα. Δεν καταλαβαίνε που βρίσκοταν, ούτε πως έφυγε από εκείνο το δάσος.

"Sigird " Ψελλίσε μα η φωνή του ήταν τόσο αδύναμη που μετά βίας την άκουγε και ο ίδιος.

Άνοιξε ξανά το τετράδιο του. Προς μεγάλη του έκπληξη, η σελίδα στην οποία έγραφε πριν ήταν τώρα κενη.

"Πως γίνεται αυτο;" Αναρωτήθηκε και σηκώθηκε με πολλή προσπάθεια στα πόδια του. "Εγώ...εγώ μόλις έγραψα εδώ."

Οι δαίμονες του ήταν τόσο δυνατοί που του στοιχείωναν το μυαλό και όλοι είχαν τη μορφή της.

Περπάτησε μέχρι την πόρτα με δυσκολία. Ήταν κλειδωμένη. Μια άσπρη πόρτα με ένα μικρό παραθυράκι.

Με όση δύναμη του απέμενε χτύπουσε με δύναμη την πόρτα και φωνάζε το όνομα της. Εάν τον κοιτούσε κανείς ,  σίγουρα θα μπρουσε να διακρίνει τα δάκρυα του, τα οποία έκαναν τα μάτια του ακόμη πιο εκφραστικά.
...

"Πάρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να ηρεμήσεις,  όλα θα πάνε καλά. " Εκείνος, άκουγε την γυναικεία φωνή να τον καθοδηγεί και προσπάθησε να χαλαρώσει.