She

20

Ακούστε τη μελωδία καθώς το διαβάζετε, αποτελεί την έμπνευση μου☆

Της είχα πει κάποτε πως ήταν λυπητερα συναισθήματα με μια δόση μυστηρίου.
Δεν αντέδρασε, με κοίταξε σαν να προσπαθούσε να διαβάσει λέξεις κρυμμένες στα μάτια μου.
Αυτό αγάπησα σε εκείνη. Την απλότητα της, την αγνότητα. 

Αγάπησα το γεγονός πως ποτέ δεν προσπάθησε να εξηγήσει τα λόγια μου, αντιθέτως, τα πρόσθεσε στη μυστηριώδη ύπαρξη της.

~~
Ο Wren καθόταν στο κρεβάτι του δωματίου του πλέον, με τα μάτια του καρφωμένα στον ολόλευκο τοίχο. Ήταν κουρασμένος, ταλαιπωριμενος ψυχικά.

Η Sigrid δεν βρίσκονταν πια κοντά του και το κομμάτι του που κάποτε εκείνη γέμιζε, ήταν τώρα άδειο. Το βιβλίο του είχε ολοκληρωθεί και αυτή η αίσθηση τον έκανε να νιώσει πώς αυτό που έζησε με τη μαγική νεράιδα ήταν πλέον μια ανάμνηση.

Μια ανάμνηση ενός συγγραφέα που θα διαβάζουν στα βιβλία οι επόμενες γενιές και θα τους φανεί απίθανο και μαγικό, σαν φανταστικό δημιούργημα.

Άραγε μπορούσε να ζει μόνο για τις αναμνήσεις;

Άκουγε μεγάλους ανθρώπους να μιλούν για δύναμη,  για το πως η ζωή τους συνεχίζει μόνο με τις αναμνήσεις αφότου έχασαν τους αγαπημένους τους.

Μπορούσε να ζήσει χωρίς εκείνη μα δεν μπρουσε να ζήσει χωρίς τα συναισθήματα που του μετέδιδε.

Και εκείνο το όνειρο. Έχει σταματήσει να εμφανίζεται στο μυαλό του. Τον τρομάζει το γεγονός ότι δεν την βλέπει πια. Σαν να πεθαίνει ένα κομμάτι του. Σαν να χάνει το αγαπημένο κομμάτι του εαυτού του.

Η Joanne στεκόταν δίπλα του και τον παράτηρουσε. Ευχόταν να μπορούσε να τον βοήθησει να βρει τη χαρά στη ζωή του.

Ήταν η πρώτη φορά για εκείνη που έβλεπε έναν άνθρωπο με αυτόν τον τρόπο.  Ήθελε να αισθανθεί τον πόνο του και να τον απαλύνει.

Έβλεπε τα δάκρυα του και βαθιά μέσα της ευχόταν να μπρουσε να τον επηρεάσει εκείνη με τον τρόπο που τον επηρέασε η Sigird. Το καταλαβαίνε η κοπέλα πώς εκείνος δεν θα την ξεχνούσε.

Η νεαρή άγγιξε απαλά τα μαλλιά του προσπαθώντας να τον ηρεμήσει. Ο Wren την κοίταξε και στιγμιαία το βλέμμα του φαναιρωσε οικειότητα. Σηκώθηκε στα πόδια του και με αργά βήματα έφθασε μπροστά της.

"Joanne, δεν συνηθίζω να νιώθω ανθρώπους τόσο κοντά μου, μα εσύ με βοήθησες πραγματικά. " έκανε μια μικρή παύση, κράτησε το χερι της ανάμεσα στα δικά του  και συνέχισε. "Σε ευχαριστώ πολύ, αλήθεια."

Προσπάθησε να χαμογελάσει ώστε να καθησυχάσει την φανερή ανησυχία της.

"Wren, χαίρομαι που σε γνώρισα. " η φωνή της άρχισε να αποδυναμωνεται καθώς η αναπνοή της έγινε ασταθής. "Εκείνη η κοπέλα,  η Sigrid, είναι πολύ τυχερή. " Είπε τελικά και κοιτάξε αμήχανα το πάτωμα.

Τα χείλη του έσπασαν σε ένα ελαφρό μειδιαμα καθώς έπιασε το πιγούνι  της και με το δεξί του χέρι σήκωσε το πρόσωπο της ώστε να την βλέπει.

Την παρατήρησε. Ήταν πολύ όμορφη, νέα κοπέλα. Τα ξανθά της μαλλιά της προσδιδουν μια κλάση. Το δέρμα της, λευκό μα με λάμψη, όχι το πορσελάνινο,  νεκρικό χρώμα της Sigird. Ήταν χαμογελαστή. Θα μπορούσες να πεις πως ταίριαζε με την εποχή που βρίσκονταν τώρα, καλοκαίρι.

Τα χείλη τους πλησίασαν και ενεδωσαν στο πάθος της στιγμής. Εκείνος ένιωσε να απελευθέρωνεται, καθώς δεν είχε εκείνον τον φόβο της πιθανης καταστροφής της. Η Joanne ήθελε τόσο πολύ να είναι κάτι ξεχωριστό για κάποιον, ώστε  πείστηκε πως θα μπορούσε να αντικαταστησει την γυναίκα του δάσους. 

Άραγε ο σαρκικος πόθος υπερτερεί του ψυχικου;

Θα κέρδιζε η επιθυμία του σώματος, την τέχνη;

Παρασυρομαστε από την στιγμή μα δεν επιστρέφουμε πάντοτε εκεί που ανήκουμε;

Εκείνος σταμάτησε απότομα την επαφή τους, απομάκρυνε την κοπέλα από το σώμα του και κάθισε κολλημένος στον τοίχο.

"Δεν είμαι αυτός που χρειάζεσαι Joanne. Δεν είμαι ο άνδρας που θα αγαπήσει. Δεν είμαι εκείνος που θα παντρευτεί, θα κάνει παιδιά." σταματά καθώς δάκρυα αρχίζουν να κυλούν από τα μάτια του.

"Εγώ είμαι κατεστραμενος. Χρειάζομαι το δημιούργημα της φαντασίας μου. Μου λείπει  εκείνη η εξωτική ύπαρξη που χορεύει στο δάσος."

Τα μάτια του την κοιτούσαν μα στην πραγματικότητα έβλεπαν στο παρελθόν. Αισθάνθηκε σαν να έβλεπε μπροστά του για πρώτη φορά τη Sigrid. Μπλε μαλλια και πράσινα μάτια, ένα ανεξερευνητο μυστήριο. Μπορούσε να την δει να φορά εκείνο το μακρύ, λευκό φόρεμα και να κάθεται στην όχθη του ποταμόυ, τραγουδώντας μελωδίες άγνωστες.

"Είμαι καταδικασμενος να πενθω πάντοτε για το χαμένο μπλε."

Τα μάτια του έκλεισαν καθώς ήθελε να βλέπει την μορφή της, ότι είχε απομείνει στη μνήμη του.

Ένα κεφάλαιο για το ξαφνικό τέλος ❤

Ελπίζω να σας άρεσε

Σχολιάστε!
-Α