She

02

Φοράω το παλτό μου και βγαίνω από το σπιτι μου ώστε να κάνω μια βολτα στην πόλη. Είναι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα με τις σταγόνες της βροχής και τον μουντό καιρό να επικρατούν.

Προτιμώ να μην πάρω ομπρέλα, ο χειμωνιατικος καιρός είναι ο αγαπημένος μου και μου αρέσει να αισθάνομαι τα πάντα που συμβαίνουν. Περπατώ στο δρόμο από το σπιτι μου προς το κοντινότερο καφενείο και νιώθω τις στάλες της βροχής να χορεύουν ρυθμικά και να προσγειώνονται στο κορμί μου.

Εισπνεω βαθιά λίγο καθαρό αέρα. Είναι υπέροχη η μυρωδιά του χειμώνα. Είναι κάτι μπερδεμένο, λυπητερα συναισθήματα  με μια δόση μυστηρίου. Έτσι χαρακτηρίζω τον χειμώνα, ταιριάζει με εκείνη.

"Βροχη μου ,άραγε αντικατοπτριζεις τις σταγόνες του ουρανού ή τα δάκρυα της ψυχής μου;"  ψιθυρίζω ίσα ίσα για να το ακούσω εγώ.

Αυτή η κοπέλα μου έχει γίνει εμμονή και κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου νιώθω πως θα περάσει από μπροστά μου και δεν θα τη δω, θα τη χάσω.

Συνηθίζω να κοιτώ στο δρόμο, όποτε βγαίνω κάποια βόλτα. Ψάχνω τη μορφή της ανάμεσα σε τόσες άλλες. Ψάχνω το πρόσωπο της μέσα σε ένα τεράστιο έργο τέχνης ,την πόλη.

Αλλά ποτέ δεν βρίσκω τίποτα, εχω αρχίσει και εγώ ο ίδιος να πείθομαι πως είναι δημιούργημα μου. Πως δεν είναι αληθινή.

Μια πλευρά του εαυτού μου όμως μου λέει να μην πιστευω τις συνηθισμένες απόψεις αλλά να δημιουργώ δικές μου. Και εγώ πιστεύω πως υπάρχει.

Έχω παρατηρήσει πράγματα και αποκλείεται να είναι όλα η φαντασία μου. Όταν νιώθω χαρούμενος, η κοπέλα με τα μπλε μαλλιά μου χαμογελά δειλά στο όνειρο, ενώ όταν αισθάνομαι στεναχωρημένος εκείνη κλαίει και το χρώμα των ματιών της γίνεται μια  πιο σκούρα απόχρωση του πρασίνου .

Πολλοί θα έλεγαν, συγγραφέας είναι έχει φαντασία και βλέπει Παράξενα όνειρα.

Εγώ νιώθω πως είναι κάτι το  βαθύτερο,  κάτι αληθινό. Κάτι που μόνο εγώ μπορω να καταλάβω.

Γενικά γράφω γιατί μου αρέσει να εκφράζομαι. Για εκείνη όμως γράφω για να είμαι ζωντανός. Γράφω γιατί θέλω μια μέρα αυτό το βιβλίο να φτάσει στα χέρια της. Θέλω να δω την έκπληκτη έκφραση να σχηματίζεται  στο πρόσωπο της καθώς καταλαβαίνει πως το βιβλίο είναι γραμμένο για αυτή.

Θέλω να δω ένα χαμογελο να πάρει τη θέση των δακρύων  και να την στολίσει.

Μέρα με τη μέρα νιώθω την κοπέλα να γίνεται κομμάτι μου. Είναι σαν το αίμα στις φλέβες μου, απαραίτητο για να ζήσω.

Μπροστά μου βλέπω το καφενείο που ήταν ο προορισμός μου. Μπαίνω μεσα και παραγγέλνω ένα ποτήρι καφέ ώστε να το πάρω συντροφιά στην υπόλοιπη βόλτα. Περιμένω μέχρι να ετοιμαστει και κάθομαι σε ένα από τα μικρά ξύλινα τραπεζάκια.

Κοιτώ από το παραθυρο και θαυμάζω τη θέα. Είναι τόσο όμορφος ο χειμώνας. Είναι υπέροχη αίσθηση να κάνει έξω κρύο αλλά εσύ να βρίσκεσαι σε ένα ήσυχο και ζεστό μέρος.

Άραγε τι να κάνει η βροχή μου τωρα; Να κοιμάται ακομα; Πόσο θέλω να τη δω όταν κοιμάται.

" Wren έτοιμος ο καφές σου." Μου λέει η φιλική γυναίκα. Με ξέρει, εφόσον έρχομαι πολύ συχνά εδώ άλλες φορές για να πάρω καφέ και άλλες για να βρω μια ήσυχη γωνία να γράψω.

Πληρώνω τον καφέ μου και βγαίνω από το μαγαζάκι. Έρχομαι ξανά σε επαφή με τον κρύο αέρα συνδιασμενο με τη βροχη.

Που δεν σταμάτησε.

Γεια σας ❤

Αγαπώ αυτή την ιστορία και μου βγήκε αυτό το κεφάλαιο τόσο αυθόρμητα.

Ελπίζω να σας αρέσε

Xoxo
-A