Η Έλξη [TW au] ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

XIII

"Μπορείς να μου πεις τι διάολο ήταν αυτό;" ήταν πολύ οξύθυμος και ξεσπούσε στην ταχύτητα του αυτοκινήτου.

"Σταμάτα να τρέχεις! Τόσα χρόνια έκανα να μαζέψω λεφτά να αγοράσω το αμάξι μου!" Του φώναξε η Έλεν και εκείνος επιτέλους έκοψε οδηγώντας πλέον με την κατάλληλη ταχύτητα στο τοπικό δίκτυο. "Δεν ξέρω Derek... Δεν ξέρω τι είναι ο Theo." Η Έλεν βρήκε το θάρρος να μιλήσει αφού ο Ντέρεκ πλέον οδηγούσε κανονικά.

"Δεν λέω για αυτό." Έδειξε θυμωμένος.

"Για ποιο πράγμα τότε;" είπε εκείνη ανίδεη.

"Για το ξαφνικό σου ενδιαφέρον για αυτήν την νυφίτσα." Συνέχισε να μιλάει αναστατωμένος.

"Τι λες; Σε καμιά περίπτωση! Για ποιο λόγο;" Προσπάθησε να κρύψει τον ενθουσιασμό της αλλά δυστυχώς έγινε αντιληπτή. Δεν γινόταν εναλλακτικά.

"Με δουλεύεις; Νομίζεις δεν άκουγα τον σφυγμό σου; Εμένα πας να γελάσεις;" κι εκείνη άκουγε τον δικό του, έτοιμος να εκραγεί από τη ζήλεια του.

"Θα ακουστεί κλισέ αλλά δεν έχει σημασία. Μην ζηλεύεις, μαζί σου θέλω να είμαι και με κανέναν άλλον, εντάξει;" Ακούμπησε το χέρι της πάνω στο πόδι του και αισθάνθηκε τους παλμούς του να επανέρχονται ξανά στο κανονικό.

"Θα συμβιβαστώ. Πάντως δεν μου είναι άξιος εμπιστοσύνης" επικράτησε ησυχία μέχρι να μιλήσει πάλι. "Πού θα πάμε τελικά;" τη ρώτησε όσο έκοβε βόλτες στους δρόμους της περιοχής.

"Δεν θες να πάμε βόλτα εκεί που ήταν να πηγαίναμε; Ξέρω ότι δεν είναι του τύπου σου, αλλά αν δεν θες το δέχομαι." Η πρόταση της Έλεν φαίνεται ν' άλλαξε τη διάθεση του Ντέρεκ. Ήταν καλύτερα τελικά ν' αφήσουν την ανθρώπινη φύση τους να κυριαρχήσει και να διασκεδάσουν.

"Ίσως ακούμε λίγο πιο έντονα τη μουσική αλλά αν είναι να κάτσουμε για λίγο τότε εντάξει..." είπε ο Ντέρεκ ενώ πλησίαζαν στην είσοδο.

Το ζευγάρι μπαίνοντας μες στο κλαμπ, προσπάθησε να προσαρμοστεί γρήγορα στην δυνατή μουσική. Παντού κόσμος και δε νεολαία, χόρευαν κι έπιναν σαν να μην υπήρχε αύριο. Η Έλεν ένιωσε άβολα με τόσο κόσμο στο κέντρο οπότε ο Ντέρεκ την τράβηξε σε σημείο που ήταν καλύτερα και για τους δύο. Παίρνοντας ένα ποτό για τη δική της διασκέδαση, παρατηρούσαν τον κόσμο μέχρι να νιώσουν άνετα και να γίνουν ένα με τον κόσμο που χόρευε.

"Θα χορέψεις;" Ρώτησε η Έλεν όσο η αδρεναλίνη γέμιζε το σώμα της.

"Ξέχασε το." Χαμογέλασε εκείνος βλέποντας τη να αρχίζει να λικνίζεται στο ρυθμό της μουσικής.