Future | Part 3 | Dutch

T W O

Wow best veel mensen lezen dit al... Dankjewel, die had ik niet zien aankomen :) Xx

Kaylee Tomlinson

"Goede morgen, babe." Hoor ik onder me en ik open mijn ogen en kijk op en glimlach. "Goedemorgen, schat." Zeg ik zacht en ik druk een zacht kusje op zijn kaak. Ik leg mijn hoofd in zijn nek en snuif zijn geur op. Dit heb ik gemist. In de armen van Luke wakkerworden. Vanaf vandaag zijn we weer een gezinnetje. Luke verstevigd zijn grip en kust mijn hoofd. "Ik heb jullie zo ontzettend gemist!" Zegt Luke zacht en ik zucht diep. "Wij jou ook." Zeg ik zacht en ik rust mijn kin op Luke borst en kijk hem aan met een brede glimlach. Ik hoor gestommel op de gang. "Ja nee ik maak geen grapje kijk maar!" Hoor ik Louis zijn stem en hij opent de slaapkamerdeur en de twee drie jarig kijken verbaasd naar Luke. "PAPPIE!" Gilt Luana als eerste die op het bed af rent. Louis zet Luana en Leroy op het bed en ik ga van Luke af zodat hij de kinderen kan vasthouden. De tranen staan in zijn ogen en hij houd beide snikkend kinderen vast en ik glimlach. Ik maak snel een foto.

Met zijn allen zitten we aan de ontbijttafel. De jongens vertellen vrolijk over hun avonturen. Luke zit al een volle vijf minuten naar me te kijken. "JE HAAR!" Gilt hij ineens en ik grijns. "IK DACHT DAT IK DE ENIGE WAS!" Gilt Louis en ik lach zachtjes. "Het is alleen een andere kleur hoor..." Zeg ik lachend. Ik ben van gebleekt platina blond naar licht blauw oceaan haar gegaan. Het is niet echt ene knellende kleur. Meer een lichte. "You like it?" Vraag ik terwijl ik een hand door mijn haar haal en iedereen knikt. "Anders hadden jullie pech!" Zeg ik lachend en ik ruim de tafel samen met Amber leeg.

"Hey zusje." Hoor ik achter me en ik draai me om en Louis trekt me gelijk in een knuffel. "Ik heb je zo ontzettend erg gemist." Mompelt hij en ik bijt op mijn lip en leg mijn hoofd in zijn nek. "Ik jou ook, broertje." Mompel ik terug. "Sorry." Zegt Louis en ik kijk op en frons. "Door ons kan jij niet verder met je werk en allen en... En..." "Lou hou op! Het is oké. Amber gaat super goed met haar cariere en daar ben ik blij mee." Zeg ik met een zucht. "Ja en jij dan? Jij zit thuis en verzorgt vier kinderen. Je bent geen verdomme oppas! Waarom heb je ons nooit verteld dat alles zo in de knoop zit?" Vraagt Louis geïrriteerd. Louis is altijd maar bezig met dat alles met mij goed gaat. Soms haat ik het, maar het is ook wel weer lief. "Louis! Het is oké! Echt! Ik kan heus voor mezelf zorgen. Dat heb ik de afgelopen jaren toch alleen maar gedaan!" Zeg ik bot en ik loop naar de wasruimte en gooi de was in een wasmand om het vervolgens in de tuin op te hangen. De zon schijnt dus het is zo droog.

"Schat wat doe je morgen? We willen iets leuks doen." Zegt Luke enthousiast. "Werken..." Mompel ik en ik zet de wasmand op de grond. "Oh." Zegt Luke en hij slaat zijn ogen neer. "En de kinderen zijn op vrijdag altijd bij mijn ouders." Zeg ik en Luke fronst. "Morgen is het vrijdag..." Zegt hij en ik knik. "Inderdaad ja." Zeg ik en ik pak de wasmand op en zet de wasmand opzij. "Schat is alles oké? Is er iets?" Vraagt Luke en zijn ogen staan bezorgd. "Nee!" Zeg ik terwijl de tranen in mijn ogen opwellen. Wat is er toch met mij? Dan heb ik eindelijk weer de personen van wie wil jou om me heen en dan gedraag ik me als een ondankbaar kreng. Ben ik zonder dat ik het weet toch boos op ze. Dat ze maar een jaar pauze hebben genomen en de afgelopen vier jaar heel veel weg zijn geweest. Luke en Louis hebben beide de eerste stapjes van hun kind niet gezien, en hun eerste woordje weten ze niet eens want toen waren ze ook weg. Misschien ben ik daarom zo'n kreng. Maar dat wil ik niet wantf ik hou van ze. Zonder dat ik het door heb heb ik me vastgeklemd aan Luke zijn borst en begin hard te huilen.

"Liefje alles weer oké?" Vraagt Luke als mijn tranen op zijn en ik bijna gestopt ben met huilen. Ik knik langzaam. "Kom hier en vertel!" Zegt Luke en hij trekt me dicht tegen hem aan. "Ik weet het niet, Luke." Mompel ik en een snik verlaat mijn mond. Ik weet het gewoon écht niet. "Ik denk dat ik diep van binnen gewoon boos of verdrietig ben." Zeg ik zacht terwijl ik staar naar een foto op de vensterbank. "Omdat we zo veel weg zijn?" Vraagt Luke en ik knik langzaam en ga een beetje rechtop zitten. "Maar ik wil niet boos of verdrietig zijn want jullie doen wat jullie leuk vinden en waar jullie goed in zijn maar... Maar..." "We missen veel van de kinderen?" Vraagt Luke die het door begint te krijgen en ik knik weer langzaam. "Hun eerste stapjes, eerste woordjes en verjaardagen. Jullie zien ze door een schermpje en ik wil dat niet! En ik... Ik..." Ik merk dat mijn wangen weer nat zijn en Luke trekt me dicht tegen hem aan terwijl hij diep nadenkt tijdens het sabbelen op zijn piercing. "Het spijt me, Luke..." Mompel ik terwijl ik opsta en naar de keuken loop voor een glas water. Luke komt gebroken met waterige ogen de keuken in. "Wat bedoel je 'het spijt me'?" Vraagt hij. Langzaam realiseer ik me wat hij denkt. "Nee, nee, Luke, nee. Ik bedoel, je volgt je droom terwijl ik je vertel dat ik je liever thuis heb." Zeg ik zacht en Luke zucht diep. "Jezus ik schrok me dood!" Zegt Luke en ik ren in zijn armen.

"Ik hou van je, Lukey."